Με ξεχωριστή ευλάβεια, για ακόμη μια χρονιά, οι πιστοί από την εύρυτερη περιοχή του Κιλκίς κατέκλυσαν την ιστορική μονή της Παναγίας Γουμένισσας στο κέντρο της ομώνυμης κωμόπολης για να τιμήσουν την “Κυρία των Αγγέλων”.
Χθες το απόγευμα, παραμονή της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τελέστηκε πανηγυρικός αρχιερατικός εσπερινός, χοροστατούντος του οικείου μητροπολίτη Γουμενίσσης κ. Δημητρίου και τη συμμετοχή πλειάδας κληρικών της μητρόπολης.
Ακολούθως, στον προαύλειο χώρο της μονής, κλήρος και λαός έψαλλαν τα εγκώμια προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου. Του χορού των ιεροψαλτών προεξήρχε ο δάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής της μητρόπολης Γουμενίσσης ιεροδιάκονος πατήρ Ραφαήλ Γκουρβέλος, πλαισιούμενος από νεαρούς μαθητές του.
Αμέσως μετά, πραγματοποιήθηκε περιφορά του επιταφίου της Παναγίας στους δρόμους της Γουμένισσας.
Ακολουθεί ολόκληρος ο εόρτιος χαιρετισμός του μητροπολίτη Γουμενίσσης κ. Δημητρίου:
“Ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ – ἡ Χώρα τοῦ Ἀχωρήτου”
Πανηγυρίζουμε μέ ὅλους τούς ἑορταστές καί τούς συνεορταστές, συναθλητές ἐν Ἐκκλησίᾳ (ἄν μή καί “πρωταθλητές” καθ᾽ ἕκαστον!), συναθλητές εὐλάβειας καί εὐγνωμοσύνης, πίστης καί καταφυγῆς, πιστότητας καί ἀγάπης στήν Παναγία μας, τήν Θεοτόκο τήν τοῦ ἀενάου Φωτός Μητέρα, τήν Πάναγνη Μητέρα τοῦ θείου Λυτρωτοῦ, τήν Ζωοδόχο Πηγή τῆς ἐνανθρωπισμένης Ζωῆς, τήν ἔμψυχη κιβωτό καί Καθέδρα τοῦ Ἀχωρήτου παντί, τοῦ Ἀναστημένου Κυρίου τῆς Δόξης, πού τό βλέμμα τό ἁγιασμένο τῶν ὑμνογράφων Τήν περιγράφει μέ δυό-τρεῖς λέξεις ἐπιπόθητες: “νοητός παράδεισος… τῆς οἰκουμένης πάσης τό μέγα κειμήλιον”. Εἶναι ὁ νοητός Παράδεισος, τουτέστιν ταυτισμένη ἀσύγχυτα μέ τόν κυρίως Παράδεισό μας, πού εἶναι ὁ Υἱός καί Θεός Της, καί χάρη σ᾽ Αὐτήν ἔγινε Δικός μας, ὁ ἡμέτερος ἀληθινός Θεός. Εἶναι ἡ κυριολεκτούμενη ὀμορφιά τῆς οἰκουμένης, ἡ πολυτιμότερη ποιότητά μας.
Ὑψώνουμε σάν ἄλλη σημαία τῆς κοινωνικότητάς μας τή νοερή Της παρουσία καί τήν αἰσθητή Της παρουσίαση, τόν Χριστολογικό-Θεομητορικό ἐνεικονισμό Της! Στόν πάνσεπτο Ναό Της, προσατενίζουμε στήν θαυματόβρυτη Παναγία μας νά βαστάζει βρέφος τόν σαρκωμένο Υἱό τοῦ Θεοῦ: ὅλος ὁ κόσμος σέ ἑνότητα πληρότητος μέ τόν ἐνανθρωπισμένο Θεό, διά τῆς Θεοτόκου, ἐν τῇ Θεοτόκῳ, πρός τόν βασταζόμενο σαρκωμένο Υἱό τῆς Θεοτόκου! Καί ἀλλοῦ προσβλέπουμε νά Τήν βαστάζει συμβολικά ὡσάν βρέφος σμικρό, τήν ψυχική Της πανάγια ὕπαρξη, ὁ Υἱός καί Θεός Της, πάνω ἀπό τό ἐνταφιαζόμενο πανάγιο σκήνωμά Της, μέ τούς Ἀγγέλους καί τούς Ἀποστόλους ὁλόγυρα: συμβολικά ὅλος ὁ κόσμος τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τοῦ Παραδείσου (ἄγγελοι καί ἄνθρωποι) βρίσκεται γύρω ἀπό τόν Λόγο-Κτίστη καί Δεσπότη τῆς κτίσεως, καί γύρω ἀπό τήν Μητέρα τοῦ Χριστοῦ τῆς σωτηρίας μας.
Βλέποντας αὐτό τό θαῦμα τῆς ἱστορίας καί τῆς ὑπεριστορίας, ἐπικεντρωμένο στή μορφή τῆς Θεοτόκου, τό παίρνουμε ἀπόφαση, ἀπόφαση ὑπαρκτικῆς ταυτοποίησης…
Πρέπει νά εἴμαστε καί μέ τό παραπάνω εὐχαριστημένοι,… ὄχι τόσο γιατί ἀντιστεκόμαστε, παλεύουμε, προχωροῦμε μέ δύναμη ψυχῆς, προχωροῦμε μέ τήν συναίσθηση ὅτι ἐμεῖς δίνουμε νόημα στίς συνθῆκες τοῦ βίου, καί ὄχι οἱ συνθῆκες τοῦ βίου σέ μᾶς (ὅπως εἴχαμε κακομάθει τίς τελευταῖες ἄνετες δεκαετίες). Ὅσο ἀδυσώπητη κι ἄν εἶναι ἡ οἰκονομική καί νομοθετική πλαισίωση τῆς ἐπιβίωσής μας, πάντως ἐμεῖς ὑπερέχουμε, καθώς ὁ ἄνθρωπος (ὅπως μᾶς θέλησε καί μᾶς ἔφτιαξε ὁ Θεός), ὁ ἄνθρωπος (ὅπως μᾶς ἔσωσε καί μᾶς ξανάφτιαξε ὁ Θεός), ὁ ἄνθρωπος (ὅπως μᾶς χαίρεται ὁ Υἱός τῆς Παρθένου καί μᾶς προσφέρονται νά Τούς χαιρόμαστε), ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνώτερος ἀπό τίς ταλαιπωρίες τῆς ἀφόρητης κρίσης.
Πρέπει νά εἴμαστε καί μέ τό παραπάνω εὐχαριστημένοι,… γιατί στήν πράξη (καί στό φρόνημα) τό νιώθουμε καί τό διαλαλοῦμε τελικά στήν ταλαιπωρημένη καθημερινότητά μας, ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Τό πιστεύουμε καί τό θέλουμε καί τό λαχταροῦμε ἡ ζωή μας νά εἶναι στήν ἀγκαλιά τῆς Παναγίας καί στά χέρια τοῦ Χριστοῦ μας, ὅπως ἡ εἰκόνα τῆς Γουμένισσας καί ἡ εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως, κοινωνημένοι ἐν Χάριτι μέ τούς ἐνεικονισμένους (μέ τόν Σωτήρα καί τήν Δέσποινά μας, καί μέ τούς Ἀγγέλους καί τούς Ἀποστόλους), ἐνεργά μέλη στήν Ἐκκλησία τοῦ ἀληθινοῦ καί μοναδικοῦ Θεοῦ.
Πέρυσι στόν πανηγυρικό Ἀρχιερατικό Ἑσπερινό τῆς παραμονῆς ἀκούσαμε στό κήρυγμα ἁπλά καί κατανοητά δυό-τρεῖς ἀλήθειες περί τήν ζωή μας καί τήν εὐλάβειά μας πρός τήν Παναγία.
Ὁ Θεός μας δέν εἶναι ”ἀνωτέρα δύναμη”, κάτι ἀόριστο. Εἶναι ἀπροσδιόριστος, ὅσο κι ἄν ἐμεῖς θέλουμε νά Τόν βάλουμε στά “μέτρα μας”, στά μέτρα τῆς θρησκευτικῆς μας “φαντασίας”. Κάτι σάν ἀέρα. Κάτι σάν ἀκτινοβολία φωτός. Κάτι σάν ἰδεοληπτική φαντασίωση…
Ὁ Θεός μας εἶναι ὁ Πατέρας (πρόσωπο μέ τέλεια καί πλήρη τήν θεότητα) καί ὁ Υἱός (πρόσωπο μέ τήν ἴδια τέλεια καί πλήρη θεότητα) καί τό Ἅγιο Πνεῦμα (πρόσωπο μέ τήν ἴδια τέλεια καί πλήρη θεότητα). Στή Μεταμόρφωση πού γιορτάσαμε πρίν λίγες μέρες, οἱ τρεῖς Μαθητές (Πέτρος καί Ἰάκωβος καί Ἰωάννης) ἄκουσαν τήν φωνή τοῦ Θεοῦ Πατέρα, πού τούς παρουσίασε ὡς Θεό τόν Υἱό Του καί διδάσκαλό τους. Στήν Καινή Διαθήκη, στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ἀμέσως μετά τήν Πεντηκοστή, διαβάζουμε γιά τήν αὐτοπαρουσίαση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Θεοῦ πού ἀποκαλύπτεται καί καθοδηγεῖ καί ξεχωρίζει καί ὁμιλεῖ στούς Ἀποστόλους.
Νά μήν νομίζετε καί νά πιστεύετε καί νά λέτε γιά μιάν ἀνώτερη δύναμη. Ὁ Ἕνας τῆς Τριάδος, ὁ Χριστός μας, ἦρθε στή γῆ καί ἔγινε ἐπιπλέον τέλειος-ἀκέραιος ἄνθρωπος, παραμένοντας τέλειος Θεός. Γιά νά μᾶς ὁδηγήσει μέ τή δική Του ἀποκάλυψη, μέ τή δική του Καινή Διαθήκη, μέ τόν ἑαυτό Του κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας…· νά μᾶς ὁδηγήσει στή μοναδική λυτρωτική καί σωτήρια πίστη: κλειδί αὐτῆς τῆς πίστης εἶναι τό ὄνομα καί τό πρόσωπο καί ἡ ἀθάνατη αἰώνια παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Αὐτό μᾶς φανερώνει καί ἡ Παναγία μας. Μᾶς συγκινεῖ ἡ Παναγία μας, γιατί βλέπουμε τό Μητρικό Της πρόσωπο, κατενώπιον τῆς εἰκόνος, κατάματα στήν νοερά ἤ καί αἰσθητή θαυμαστή παρουσία Της (καί ὄχι μιά ἀόριστη ἀνώτερη δύναμη).
Ἄς ἀρχίσουμε πάλι νά ἀκουμποῦμε στό Πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ Της (ἀνθρωπίνως) πού ὑπάρχει ἔξω ἀπό τό χωροχρόνο καί πρίν τήν Παναγία μας καί εἶναι αἰωνίως ὁ Υἱός τοῦ Πατρός (ὡς Θεός). Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ δρόμος τῆς παναγιότητος τῆς Παναγίας. Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ ἀληθινή ἀξία τῆς Παναγίας. Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ ζωή καί ἡ δυναμική τῆς Θεοτόκου στήν αἰωνιότητα.
Ὅ,τι λαμβάνουμε ἀπό τήν Παναγία, ἀπό τό πρόσωπό Της, εἶναι ὅ,τι ἔλαβε καί ἔχει ἀπό τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος προσέλαβε στήν ἄσπορη γαστέρα Της τήν τέλεια ἀνθρώπινη φύση ἐκ Πνεύματος Ἁγίου.
Αὐτό νά ἀποζητοῦμε ἀπό τήν Παναγία μας.
Ἀκόμη κι ἄν ἐμεῖς παρακαλοῦμε γιά κάτι ἀσήμαντο καί προσωρινό (κι ὅμως ἀπαραίτητο στήν ἐπιβίωση), σάν μικρά κι ἀνώριμα παιδιά, ὡστόσο Ἐκείνη σάν Μητέρα τοῦ Σωτῆρος Θεοῦ, σάν Μητέρα τῆς σωτηρίας μας, σάν Μητέρα τοῦ καθενός καί ὅλων μας, σάν Μητέρα πεπληρωμένη ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα διά τοῦ Ὁποίου ἐγχριστωνόμεθα, σάν Μητέρα συγκατάβασης καί στοργῆς, συγγνώμης κι ἀπαντοχῆς, χρησιμοποιεῖ κάθε προσευχή μας καί δέηση, κάθε παράκλησή μας καί πανηγύρι, κάθε σταυροκόπημα καί μετάνισμά μας, κάθε ὀρθοστασία τιμητικῆς ἀναγωγῆς καί καρδιοκτύπημα καταφυγῆς, κάθε κλάμα μετάνοιας καί κατάνυξης, κάθε στολισμό τῆς εἰκονιζόμενης ἔνθεης ὀμορφιᾶς Της καί πάνδημο ἑορτασμό τῆς ἀθάνατης παρουσίας Της: κάθε τί ἀπό ὅλα αὐτά στόν καθένα μας τά προσδέχεται ἡ Παναγία μας καί τά χρησιμοποιεῖ σάν εὐκαιρία διαλόγου Μητέρας πρός παιδιά!
Κι ὅταν τό καταλαβαίνουμε κι ἐμεῖς, μέ τήν γαληνιαία εἰρήνευση τῆς καρδιᾶς μας, ἐμπνευσμένοι νοερά ἀλλά πραγματικά ἀπό τήν ἀόρατη χαριτόδωρη στοργή Της, τό ζοῦμε καί τό χαιρόμαστε καί τό διαλαλοῦμε:
“αἱ γενεαί πᾶσαι μακαρίζομέν Σε, τήν μόνην Θεοτόκον”!
Ἡ Μητρική Της εὐλογία ἄς εἶναι διαπιστευτήριο βίου, γιά μᾶς τούς κληρονομικά ἐθελομετανάστες τοῦ πρώτου Παραδείσου. Διαπιστευτήριο βίου, ὥστε νά χαιρόμαστε μαζί Της καί δι᾽ Αὐτῆς μέ τόν Υἱό καί Θεό Της καί Θεό μας, Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, κάθε βηματισμό τοῦ βίου μας, τῆς κοινωνικῆς μας συμμετοχῆς, τῆς ἐπαγγελματικῆς διασφάλισης, τῆς διαπολιτικῆς μας εὐθύνης, τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας πιστότητος, τῆς συνανθρώπινης παρουσίας, τῆς ἐπιστημονικῆς δημιουργικότητος, τῆς ἐθνικῆς μας καί τῆς κρατικῆς διευρωπαϊκῆς ἀγωνίας.
Ἡ Μητρική Της ὁλοδοσία ἄς εἶναι διαπιστευτήριο ζωῆς, γιά μᾶς τούς ―ἐλέει Θεοῦ― δικαιούχους τοῦ νέου Παραδείσου, τῆς ἐπίγειας καί ἐπουράνιας Ἐκκλησίας!
Σᾶς τό εὔχομαι ὁλοκάρδια!
Ὁ Μητροπολίτης
†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου
Δημήτριος
