Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024 | 12:57

Στον μακαριστό επίσκοπο Έγγρας… “Ίσως να χρειάζεται κι ο Θεός γελαστούς επισκόπους κοντά Του”

Γραφείο Ρεπορτάζ
Γραφείο Ρεπορτάζhttp://www.orthodoxia.info
Κείμενα από την συντακτική ομάδα του orthodoxia.info.

Του ιδίου συγγραφέα:

*του αρχιμανδρίτη π. Ιουστίνου Κεφαλούρου

Αγαπημένε μου αδελφέ Ιερώνυμε,

Όπως ήταν η ζωή σου, έτσι και ο θάνατός σου. Σε χαρακτήριζε μια βιασύνη που πολλές φορές έκανε τους συνοδοιπόρους σου να μην μπορούν να σε προλάβουν. Είναι που είχες και μεγάλη περπατησιά λόγω του ύψους σου.

Οκτώβρης του 1989. Βελιγράδι. Θεολογική Σχολή Εκκλησίας της Σερβίας. Ήταν τότε που πρώτη φορά συναντηθήκαμε. Εγώ μόλις είχα φτάσει από τη Θεσσαλονίκη για να ξεκινήσω να μαθαίνω σερβικά κι εσύ για να φοιτήσεις στο πρώτο έτος. Μαύρο παντελόνι, λευκό πουκάμισο, κι ένα μαύρο καλογερικό γιλέκο. Άκουσα να σε φωνάζει ένας φίλος καθώς περνούσες απέναντι για να πας στο πατριαρχικό μέγαρο: Σίνισα!

Γίναμε φίλοι. Να το πω καλύτερα. Έγινες ο αδερφός μου εκεί στα ξένα. Με πήρες μαζί σου πολλές φορές στο μοναστήρι που διάλεξες για να πραγματοποιήσεις τον πόθο σου να γίνεις μοναχός, το Κόβιλ. Όμως το καλύτερο μας μέρος ήταν το σπίτι της tetka Ljubica. Θυμάσαι; Εκείνη η ευλογημένη ψυχή που σε είχε πιότερο κι από παιδί της. Πηγαίναμε και οι μυρωδιές των φαγητών της μας υποδέχονταν από τη γωνιά του δρόμου. Κι εκεί άφηνες το παιδί που πάντα έκρυβες μέσα σου να βγει και να αρχίσει να γελάει με εκείνο το γέλιο που πολλές φορές ξύπναγε και νεκρούς.

Χάρη σε εσένα έμαθα να μιλάω τα σερβικά τόσο καλά που ακόμη και μετά από χρόνια δεν μπορώ να τα ξεχάσω. Γιατί είναι πλέον κομμάτι των νεανικών μου χρόνων εκεί στο Βελιγράδι που μου έλεγες πόσο πολύ αγαπάς της Ελλάδα, τη βυζαντινή μουσική, και η συμφωνία μας ήταν εσύ να μου μιλάς στα σερβικά κι εγώ στα ελληνικά. Ακόμη θυμάμαι στη χειροτονία σου στον βαθμό του διακόνου από τον γέροντά σου Επίσκοπο Μπάτσακας Ειρηναίο που τα πληρωτικά τα είπες στα ελληνικά.

Τα χρόνια πέρασαν. Μεγαλώσαμε και οι δυο. Ο καθένας με τη δική του πορεία μέσα στην Εκκλησία. Χάρηκα τόσο πολύ όταν έμαθα πως θα γινόσουν βοηθός Επίσκοπος του γέροντά σου. Ήξερα πόσο πολύ το ήθελες. Ήμουν σίγουρος πως ακόμη και με όλα εκείνα τα άμφια τα αρχιερατικά, μέσα σου πάντα θα έκρυβες τον Σίνισα των νεανικών μας χρόνων, που γέλαγε κι ανασταίνονταν οι νεκροί.

Ξέρεις Ιερώνυμε, έχω αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί ο Θεός να παίρνει νέους ανθρώπους. Στην περίπτωσή σου σχεδόν είμαι σίγουρος πως το έκανε για αυτό το παιδικό σου γέλιο. Για την καλή σου ψυχή. Ίσως να χρειάζεται και ο Θεός γελαστούς επισκόπους κοντά Του!

Φίλε, αδερφέ και σύντροφε επίσκοπε Ιερώνυμε. Πάντα υπήρξες βιαστικός. Δεν ήταν δυνατό να αλλάξεις στον θάνατο. Καλύτερα, χειρότερα ποιος το ξέρει. Μόνο Εκείνος γνωρίζει το γιατί. Θα σε θυμάμαι πάντα! Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα σου και η μνήμη σου να είναι αιωνία!

Καλό ταξίδι αδελφέ μου Ιερώνυμε!

Ο αδελφός σου
Ιουστίνος

*Ο πατήρ Ιουστίνος είναι κληρικός της μητρόπολης Ιερισσού

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ