«Σύ γάρ εἶ τῆς ὄντως ἀληθινῆς Ζωῆς ἡ μήτηρ. Σύ εἶ τῆς ἀναπλάσεως τοῦ Ἀδάμ ἡ ζύμη. Σύ εἶ τῶν ὀνειδισμῶν τῆς Εὔας ἡ ἐλευθερία. Ἐκείνη μήτηρ χοός, σύ μήτηρ φωτός. Ἐκείνης τά τέκνα, λύπη· ὁ δε σός Υἱός, παγγενής χαρά». (Ἅγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως, Εἰς τήν Κοίμησιν, PG 98, σ. 349).
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Πλήθη πιστῶν κατακλύζουν σήμερα τούς ἱερούς Ναούς, τίς πανσεβάσμιες Μονές καί τά ἅγια Προσκυνήματα πού ἡ εὐλάβεια τοῦ λαοῦ μας ἀφιέρωσε στό πάνσεπτο πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, γιά νά τιμήσουν μέ ὕμνους καί ὡδές πνευματικές τήν σεπτή της Κοίμηση. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος, ἄνδρες καί γυναῖκες, μικροί καί μεγάλοι, κληρικοί καί λαϊκοί, ἱκετευτικά προσβλέπουμε στήν πανακήρατη καί πανσεβάσμια μορφή Της, ἀναμένοντας γιά τήν ζωή μας τούς γλυκασμούς τῆς θείας εὐλογίας Της.
Ἡ πληγωμένη ἀπό τήν θεία ἀγάπη ψυχή, ἀναγνωρίζουσα τήν καίρια συνεισφορά τῆς Κεχαριτωμένης Μαρίας στό σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί τήν ἐνδύναμη πρός τόν Δεσπότη Χριστό ἀκοίμητη μεσιτεία Της, τήν ὀνομάζει ἀληθῆ Θεοτόκον, Μητέρα Θεοῦ καί ἀνθρώπων, προστάτιν καί φύλακα τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου. Τήν τιμᾶ «ὡς Θεοῦ Μητέρα», γιατί προσέφερε ἐλευθέρως τήν ὕπαρξή Της, ὥστε νά σαρκωθῇ ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Τήν σέβεται ὑπερβαλλόντως ὡς«Ἀειπάρθενον», πρό τόκου, ἐν τόκῳ καί μετά τόκον κατά τήν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. «Γοργοϋπήκοο», τήν ἀποκαλεῖ, γιατί ἀκούει γοργά καί ὑπακούει γλυκά τίς παρακλήσεις μας καί τίς μεταφέρει στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ. «Γλυκοφιλοῦσα» τήν προσφωνεῖ, γιατί τρυφερά τόν Υἱόν καί Θεόν Της καί Θεόν μας κατασπάζεται καί ὅλους μας μητρικά ἐναγκαλίζεται καί καταφιλεῖ. Ὡς «Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν» τήν μεγαλύνει, γιατί Ἐκείνη ἔγινε ἡ «Χώρα τοῦ ἀχωρήτου», ὁ ἔμψυχος θρόνος τοῦ παμβασιλέως Χριστοῦ. «Ἐλεοῦσα» τήν νιώθει, γιατί μέσα στήν φτώχεια μας καί τήν πληθώρα τῶν δυσκολιῶν, μᾶς ἐλεεῖ φιλόστοργα. Ὡς «Πονολύτρια» τήν γνωρίζει, γιατί στόν πόνο μᾶς παρηγορεῖ καί μᾶς στηρίζει. Γι’ αὐτούς τούς λόγους ὁ νεοφανής ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας πατήρ Πορφύριος ἔλεγε ὅτι «ὁ χριστιανός δέν μπορεῖ νά εἶναι χριστιανός ἄν δέν σέβεται καί ἀγαπᾶ τήν Παναγία».
Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἀποτελεῖ γιά ὅλους τούς Ὀρθοδόξους χριστιανούς ἕνα ἀληθινό θεομητορικό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ. Ἡ στολισμένη μέ θεία δόξα Κοίμησή Της εἶναι ζωηφόρος, καθώς στό σεπτό Της πρόσωπο ἔχουν ὑπερβαθεῖ οἱ ὅροι τῆς φύσεως καί ὁ θάνατος νικιέται ἀπό τήν δύναμη τῆς ζωῆς. Ἑορτάζοντες τήν ἀθάνατον Κοίμησιν καί τήν εἰς τούς οὐρανούς ἁγίαν Μετάστασίν Της ὁμολογοῦμε πανηγυρικῶς τήν ἐν σώματι παρουσία τῆς Παναγίας μας στόν οὐρανό, πλησίον τοῦ Υἱοῦ Της, ἀπό τόν Ὁποῖον παραμένει στούς αἰῶνες ἀχώριστη, ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.
Στίς ἄχραντες μητρικές παλάμες Της ἐναποθέτουμε ὅλη τήν ζωή μας. Στά πρεσβευτικά χέρια Της ἀκουμποῦν μέ ἐμπιστοσύνη οἱ κουρασμένες ψυχές μας καί οἱ ἀποσταμένες ἐλπίδες μας. Καί ὅταν τά νέφη τῶν λυπηρῶν μᾶς καλύπτουν, Ἐκείνη πάλι μᾶς ἐνθαρρύνει μέ τίς προσευχές Της, μᾶς ζεσταίνει μέ τήν συμπόνοια Της, μᾶς σκεπάζει μέ τήν ἀγάπη Της, μᾶς ἐμπνέει καί μᾶς διδάσκει μέ τήν ἁγία ζωή Της. Ἀπαρηγόρητες φαντάζουν σήμερα πολλές ἀνθρώπινες καρδιές ἀπό τήν κρίση, τήν φτώχεια, τόν φόβο, τήν ἀδικία, τήν σύγχυση, τά ἀδιέξοδα, τήν τρομοκρατία, τήν ἠθική καί πνευματική ἀνεστιότητα. Πολλοί ἄνθρωποι σήμερα βαδίζουν τό ζοφερό μονοπάτι τῆς ἀποστασίας τους ἀπό τόν Θεό, τραγικά μόνοι καί ἀπελπιστικά δυστυχεῖς. Τό μυστήριον τῆς ἀνομίας ἐνεργεῖται πλέον ἐμφανῶς καί προκλητικῶς σήμερα καί προλειαίνονται οἱ δρόμοι τῆς ἀπωλείας. Παρά ταῦτα ὅμως καί μέσα στήν ἄρνηση καί τόν ἠθικό καί πνευματικό τους κατήφορο οἱ κουρασμένοι στρατοκόποι τῆς ζωῆς ἀναζητοῦν ἀπεγνωσμένα πίστη, φῶς, ἐλπίδα, βεβαιότητα, στήριγμα, ὅραμα ζωῆς. Πρός τίνα καταφύγω; – ἀναρωτιοῦνται-. Ποῦ πορευθῶ; Ποιόν βοηθό θά ἔχω στίς θλίψεις μου; Ποιόν συνοδοιπόρο; Στά ἐναγώνια αὐτά ἐρωτήματα ἀπάντηση δίδει Ἐκείνη πού μᾶς δείχνει πάντα τόν Χριστό καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, Ἐκείνη πού πάντα εἶναι κοντά μας, ὡς ἄλλο γαλήνιο λιμάνι στή φουρτούνα, ὡς χαρά στή θλίψη, ὡς στοργική ἐπίσκεψη στήν ἀσθένεια, ὡς συγχώρηση στήν πτώση, ὡς φῶς στό σκοτάδι.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Σήμερα καθώς ζοῦμε σέ χρόνους πραγματικῶς ἀποκαλυπτικούς, ὅπου τά φρικώδη φαντάσματα τῆς ἀθεΐας ἀλλά περισσότερον τῆς ἀντιθεΐας, τῶν πολυειδῶν κρίσεων, τῆς κάθε λογῆς τρομοκρατίας, τῆς πνευματικῆς συγχύσεως, τῆς προκλητικῆς καταπατήσεως τῶν ἀρχῶν τῆς ἠθικῆς καί τῶν νόμων τῆς φύσεως, τῆς ποικιλώνυμης φτώχειας καί εὐτέλειας, τοῦ φόβου καί τῆς ἀγωνίας στοιχειώνουν ἀπειλητικῶς τήν ἀνθρώπινη ζωή ὅπου γῆς, ἄς ὑψώσουμε ἱκετευτικῶς νοῦ καί καρδία πρός τήν φιλόστοργη οὐράνια Μητέρα μας, «τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον καί μεσιτείαις ἀμετάθετον ἐλπίδα», ἐπαναλαμβάνοντας ἀπό καρδιᾶς καί μέ ὅση δύναμη ἔχουμε τήν προσευχή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ πρός Ἐκείνη, λέγοντες: «Δέξου, ἁγία Παρθένε, τόν ζῆλο μας πού ὑπερβαίνει τίς φτωχές μας δυνάμεις, καί χάρισέ μας τήν σωτηρία, τήν ἀποξένωση ἀπό τά ψυχικά πάθη, τήν ἀνακούφιση ἀπό τούς σωματικούς πόνους, τήν διάλυση τῶν πειρασμῶν, τήν γλυκειά γαλήνη στήν ζωή καί τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐνίσχυσε τήν ἀγάπη μας γιά τόν θεῖο Υἱό σου καί κάνε τήν ζωή μας ἀρεστή σέ Ἐκεῖνον, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά γίνουμε, διά τῶν ἁγίων εὐχῶν σου, κληρονόμοι τῆς αἰώνιας βασιλείας Του». Ἀμήν.
Ἡ χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ πανοικτίρμονος Θεοῦ διά τῶν διαπύρων πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, εἴθε νά περισκέπουν ἁγιαστικῶς, σωστικῶς καί προστατευτικῶς τήν ζωήν σας.
Χρόνια πολλά, ἅγια καί θεοσκέπαστα
Μετ’ εὐχῶν καί ἀγάπης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΙ ΝΙΓΡΙΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ
