ORTHODOXIA.INFO | ΖΑΧΟΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ Με τον ίδιο τον Παράδεισο φτάνει να συγκρίνει τον Τάφο του Κυρίου ο υμνογράφος ενός από τα τροπάρια του Πάσχα, «Ως ζωηφόρος, ὡς Παραδείσου ὡραιότερος, ὄντως καί παστάδος πάσης βασιλικῆς, ἀναδέδεικται λαμπρότερος, Χριστέ, ὁ τάφος σου, ἡ πηγή τῆς ἡμῶν ἀναστάσεως». Ίσως ακούγεται υπερβολικό στα αυτιά μας, από τη στιγμή όμως που θα βρεθείς κοντά του είναι σίγουρο πως θα αναθεωρήσεις.
Πριν ακόμη μπεις στον ναό της Αναστάσεως κάτι διαφορετικό αρχίζεις να αισθάνεσαι. Αντικρίζεις αρχικά αριστερά της εισόδου τον κίονα με τη μαυρισμένη σχισμή από όπου ξεπήδησε το Άγιο Φως στα 1520 για να φτάσει στα χέρια του Ορθόδοξου Πατριάρχη που του είχε απαγορευθεί η είσοδος στο ναό.
Περνώντας το κατώφλι του ναού βρίσκεται μπροστά σου η πλάκα της Αποκαθήλωσης. Το μάρμαρο που δέχτηκε το Σώμα του Κυρίου από τον Σταυρό μέχρι οι κηδευτές του να το ετοιμάσουν για την ταφή. Τριγύρω κόσμος γονατίζει για να αγγίξει και να πάρει λίγη από τη χάρη του Κυρίου.
Ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια στα δεξιά της εισόδου και οδηγούμαστε στον Γολγοθά. Μας υποδέχονται εντυπωσιακά ψηφιδωτά με την Παναγία και τις άλλες γυναίκες που τον είχαν ακολουθήσει στην Οδό του Μαρτυρίου μαζί και με αγαπημένο μαθητή Του (βλ. κατά Ιωάννην 19, 25-26).
Λίγο πριν φτάσουμε στο σημείο της Σταύρωσης τραβάει το βλέμμα μας το ιδιαίτερο – δυτικής τεχνοτροπίας – άγαλμα της Παναγίας με τη ρομφαία να διαπερνά την καρδιά της, κατά την προφητεία του αγίου Συμεών του Θεοδόχου.
Σκύβουμε, έπειτα, να προσκυνήσουμε τον βράχο που δέχτηκε το Σταυρό του Κυρίου με εμφανή τα σημάδια από τα γεγονότα που μας μεταφέρει ο ευαγγελιστής Ματθαίος «καὶ ἡ γῆ ἐσείσθη καὶ αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν».
Κατεβαίνοντας από τον Γολγοθά μπαίνουμε στη σειρά αναμονής που κυκλώνει το Κουβούκλιο. Ο ξεναγός μας πληροφορεί πως είμαστε σε μια «καλή μέρα» από πλευράς κόσμου – τελικώς περιμέναμε «μόνο» μιάμιση περίπου ώρα.
Τα λεπτά περνούν, η κούραση από την ορθοστασία και την αναμονή όμως δε φαίνεται να αυξάνει αναλογικά. Ακόμα και έξω από τον Τάφο του Κυρίου, αντικρίζοντας ή και αγγίζοντας το μαρμάρινο Κουβούκλιο, ο χρόνος και οι έγνοιες υποχωρούν. Νιώθεις πως εδώ γίνεται πράξη το «πᾶσαν νυν βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν» του Χερουβικού ύμνου.
Η σειρά μας να μπούμε μέσα στον Πανάγιο Τάφο φτάνει και ο φύλακας μας πληροφορεί πως δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες, ό,τι χειρότερο δηλαδή για έναν φωτογράφο. Ήταν όμως η μοναδική φορά που αυτή η φράση δεν μας ένοιαξε καθόλου. Αυτό που θα βιώσεις προσκυνώντας το σημείο που δέχτηκε για τριάντα τρεις ώρες το Σώμα του Κυρίου δύσκολα θα αποτυπωθεί στη φωτογραφική σου μηχανή. Μάλλον θα σε συνοδεύει για πάντα στην καρδιά και στον νου με μια κρυφή λαχτάρα να σε οδηγήσει πάλι εκεί. Εκεί, μαζί με τις μυροφόρες, για να ακούσεις κι εσύ το «τί ζητεῖτε τὸν ζῶντα μετὰ τῶν νεκρῶν; οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ᾿ ἠγέρθη»!
