Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024 | 17:33

Ο Αγιος Παϊσιος και η θεση του απεναντι στον οικουμενισμό και τον ζηλωτισμό

Στέλιος Σούρλας
Στέλιος Σούρλας
Ο Στέλιος Σούρλας είναι δικηγόρος και απόφοιτος Θεολογίας. Ζεί στην Λάρισα

Του ιδίου συγγραφέα:

Είκοσι τρία χρόνια έχουν περάσει από την κοίμηση της μακαρίας αυτής μορφής, του Αγίου Παϊσίου (κατά κόσμον Αρσενίου Εζνεπίδη). Του Γέροντος εκείνου ο οποίος από τα παιδικά του ακόμη χρόνια δίωκε την αμαρτία και επεδίωκε την αρετή με άκρατη ταπείνωση με αποτέλεσμα ο Θεός να τον λούσει με τη Θεία Του χάρη και να τον κάνει τοιουτοτρόπως σκεύος εκλογής Του διά του οποίου μεταδίδετο το Άγιο Πνεύμα στους συνανθρώπους του.

O Στυλιανός Σούρλας είναι δικηγόρος, Πτυχιούχος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. Msc Ιατρικής, Ιατρικού Δικαίου, Βιοηθικής, Ευθανασίας, Μεταμοσχεύσεις

Έχουνε ειπωθεί πολλά γύρω από τον σύγχρονο Άγιο των ημερών μας. Ιδίως σχετικά με το διορατικό αλλά και προφητικό χάρισμα το οποίο του είχε δωρισθεί. Προφητείες πάμπολες και κυρίως γύρω από το θέμα της αναγεννήσεως του Ελληνισμού και την επιστροφή της Κωνσταντινούπολης εκεί που ανήκει, στους Έλληνες μετά από μπόρες. Αρεσκόμαστε να προφητολογούμε γιατί έτσι ίσως μας βολεύει καθότι βρίσκουμε αφορμή να περιστρέφουμε την προσοχή μας όχι γύρω από τις αμαρτίες της ψυχής μας αλλά κάτι ομολογουμένως σαγηνευτικό και μεγαλοπρεπές.

Ναι θα βγούνε αληθινές οι Προφητείες του Αγίου Παϊσίου, είμαστε κοντά όσο ποτέ, κανείς δε γνωρίζει το πότε όμως επακριβώς αλλά τα σημάδια όλοι τα βλέπουμε πλέον ξεκάθαρα, ΄΄ο εχων ώτα ακούειν, ακουέτω΄΄. Το θέμα εν προκειμένω δεν είναι αυτό, αλλά κάτι πιο σημαντικό. Ένα θέμα το οποίο καίει την εποχή μας. Βλέπουμε απλούς μοναχούς, ιερείς, Αρχιμανδρίτες, Μητροπολίτες, ακόμη και απλοί λαϊκοί να αρθρώνουν λόγο Θεολογικό κατά των ΄΄ανοιγμάτων΄΄ του Οικουμενικού Πατριάρχου προς τους Παπικούς αλλά και άλλες αιρέσεις επικαλούμενοι πύρινους λόγους Αγίων της Εκκλησίας μας αδιαφορώντας για τις συνέπειες και κυρίως αδιαφορώντας για τις συνθήκες που επικρατούσαν την εποχή που τις λέγανε οι Άγιοι. ΄΄Μείζων πασών αρετών εστίν η διάκρισις΄΄ μία ρήση την οποία αγνοεί ο λαϊκός αλλά και η πλειοψηφία του Θεολογικού κόσμου.

Αυτήν έρχεται να μας διδάξει σήμερα ο Άγιος Παϊσιος με την από 23 Ιανουαρίου 1969 επιστολή του προς τον πατέρα Χαράλαμπο Βασιλόπουλο της εφημερίδος Ορθόδοξος τύπος την οποία παραθέτω αυτούσια:

΄΄Εν Αγίω Όρει τη 23η Ιανουαρίου 1969
Σεβαστέ Πάτερ Χαράλαμπε
Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές, να στείλω κι ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός μοναχός) διά να χρησιμοποιηθή και αυτό, έστω και για μία βελονιά διά το πολυκομματισμένο φόρεμα της Μητέρας μας. Πιστεύω ότι θα κάμετε αγάπην και θα το χρησιμοποιήσετε διά μέσου του θρησκευτικού σας φύλλου. Σας ευχαριστώ.

Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμην εν πρώτοις απ΄ όλους που τολμώ να γράψω κάτι ενώ δεν είμαι ούτε Άγιος, ούτε Θεολόγος. Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι ότι τα γραφόμενα μου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας βαθύς μου πόνος διά την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας κ.κ. Αθηναγόρα.

Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμίαν εντύπωσιν, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη που ακούστηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάσει το ιερό νόημα της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν…Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε εμάς τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύσει μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού.

Μετά λύπης μου από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψύχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν όμως να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν τον έχουν αγαπήσει.

Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδερφούς μας : Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι Θεολόγοι σαν τους Πατέρες της Εκκλησίας και όχι νομολόγοι (η υπογράμμιση ανήκει στον Γέροντα), που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρον τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπάδας) τους οποίους άναψε το πυρ της αγάπης του Θεού και όχι η αναπτήρα του νεωκόρου. Ας γνωρίζωμεν, ότι δεν υπάρχουν μόνο φυσικοί νόμοι αλλά και πνευματικοί.

Επομένως, η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλή οργή θα λάβωμε), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.

Επίσης ας γνωρίσουμε καλά, ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας , δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις που παρουσιάζεται , είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με Πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί. Όμως δεν είναι ανησυχητικό. Η Εκκλησία, είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει. Δεν είναι Ναός, που κτίζεται με πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός ΄΄και ο πέσων επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται, εφ ΄ον δ΄ αν πέση λικμίσει αυτόν΄΄ (Ματθ. Κα΄44-45). Ο Κύριος, όταν θα πρέπει θα παρουσιάσει τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες δια να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέρφια μας, διά να ομολογήσουν την ορθόδοξον πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας.

Εις τους καιρούς μας βλέπομεν, ότι πολλά πιστά τέκνα της Αγίας Εκκλησίας μας, μοναχοί και λαϊκοί, έχουν δυστυχώς αποσχισθή από Αυτήν εξ΄ αιτίας των φιλενωτικών.

Έχω την γνώμην ότι δεν είναι καθόλου καλό να αποχωριζόμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φορά που θα πταίη ο Πατριάρχης αλλά από μέσα, κοντά στη Μητέρα Εκκλησία έχει καθήκον και υποχρέωσιν ο καθένας μας να διαμαρτύρεται και ν΄αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψη το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήσει ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Οατριάρχη, αυτό, νομίζω, είναι παράλογον.

Εάν διά την Α΄ ή την Β΄ λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών, χωριζώμεθα και κάνουμε δικές μας Εκκλησίες, – Θεός φυλάξοι- θα ξεπεράσουμε και τους Προτεστάντες ακόμη. Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει. Δυστυχώς έχουμε πολλές ΄΄Εκκλησίες΄΄στην εποχή μας. Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη. Επειδή συνέβη στο καλύβι των (ομιλώ διά τα εν΄Αγίω Όρει συμβαίνοντα) να υπάρχη και Ναός, ενόμισαν ότι μπορούν να κάμουν και δική τους ανεξάρτητη Εκκλησία. Εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία, αυτοί οι ανωτέρω δίνουν το δεύτερο.

Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Τουεις όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας Κον. Κον Αθηναγόρα, διά να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των ΄΄Εκκλησιών΄΄, να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο Ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη η Πνευματική μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών και κατόπιν να γίνη σκέψις για την ένωσιν μετά των άλλων Ομολογιών, εάν και εφ΄ όσον ειλικρινώς επιθυμούν ν ασπασθούν το Ορθόδοξον δόγμα.

Θα ήθελα ακόμη να ειπώ, ότι υπάρχει και μία τρίτη μερίδα μέσα εις την Εκκλησίαν μας. Είναι εκείνοι οι αδερφοί, που παραμένουν μεν πιστά τέκνα Αυτής, δεν έχουν όμως συμφωνίαν πνευματικήν αναμεταξύ τους. Ασχολούνται με την κριτικήν ο ένας του άλλου και όχι διά το γενικώτερον καλόν του αγώνος. Παρακολουθεί δε ο ένας τον άλλον (περισσότερον από τον εαυτόν του) εις το τι θα ειπή ή τι θα γράψη διά να τον κτυπήση κατόπιν αλύπητα. Ενώ ο ίδιος εάν έλεγε ή έγραφε το ίδιο πράγμα, θα το υπεστήριζε και με πολλές μάλιστα μαρτυρίες της Αγίας Γραφής και των πατέρων. Το κακό, που γίνεται είναι μεγάλο, διότι αφ΄ενός μεν αδικεί τον πλησίον του, αφ΄ετέρου δε και τον γκρεμίζει μπροστά στα μάτια των άλλων πιστών. Πολλές φορές σπέρνει και την απιστία στις ψυχές των αδυνάτων διότι τους σκανδαλίζει.

Δυστυχώς μερικοί από εμάς έχουμε παράλογες απαιτήσεις πό τους άλλους. Θέλουμε να έχουν όλοι τον ίδιο με εμάς πνευματικό χαρακτήρα. Όταν κάποιος άλλος δεν συμφωνεί με τον χαρακτήρα μας, δηλαδή ή είναι ολίγον επιεικής ή ολίγον οξύς, αμέσως βγάζουμε το συμπέρασμα ότι δεν είναι πνευματικός άνθρωπος. Όλοι χρειάζονται εις την Εκκλησίαν. Όλοι οι Πατέρες προσέφερον τας υπηρεσίας των προς Αυτήν. Και οι ήπιοι χαρακτήρες και οι αυστηροί. Όπως διά το σώμα του ανθρώπου είναι απαραίτητα και τα γλυκά και τα ξυνά, και τα πικρά ακόμη ραδίκια (το καθένα έχει τις δικές του ουσίες και βιταμίνες), έτσι και διά το Σώμα της Εκκλησίας. Όλοι είναι απαραίτητοι. Ο ένας συμπληρώνει τον χαρακτήρα του άλλου και όλοι είμεθα υποχρεωμένοι να ανεχώμεθα όχι μόνον τον πνευματικόν του χαρακτήρα αλλά ακόμη και τις αδυναμίες του, που έχει σαν άνθρωπος.

Και πάλιν έρχομαι να ζητήσω ειλικρινώς να ζητήσω συγγνώμην από όλους, διότι ετόλμησα να γράψω. Εγώ είμαι ένας απλός μοναχός και το έργον μου είναι να προσπαθώ όσο μπορώ ν΄ απεκδύωμαι τον παλαιόν άνθρωπον και να βοηθώ τους άλλους και την Εκκλησίαν μέσω του Θεού διά της προσευχής. Αλλ΄ επειδή έφτασαν μέχρι το ερημητήριο μου θλιβερές ειδήσεις διά την Αγίαν Ορθοδοξίαν μας, επόνεσα πολύ και εθεώρησα καλό να γράψω αυτά που ένιωθα.

Ας ευχηθούμε όλοι να δώση ο Θεός την χάριν Του και ο καθένας μας ας βοηθήση με τον τρόπον του διά την δόξαν της Εκκλησίας μας.

Με πολύν σεβασμό προς όλους
Ένας Μοναχός ερημίτης
(Μοναχός Παϊσιος) ΄΄.

Το νόημα αλλά και μήνυμα όλων των ανωτέρω γραφομένων του Αγίου Παϊσίου είναι ξεκάθαρο όχι μόνο προς τους δήθεν Υπερορθόδοξους αλλά και προς τους αγαπώντες τους Παπικούς και άλλους αλλά ακόμη ακόμη και προς τους Παλαιοημερολογίτες οι οποίοι έχουν αναγάγει το θέμα του ημερολογίου σε μείζον Δογματικό θέμα Πίστεως με αποτέλεσμα να έχουν θέσει μόνοι τους εαυτόν εκτός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αδιαφορώντας σκανδαλωδώς και επιδεικτικά για τη διάκριση διά της οποίας οφείλει κάθε πιστός να μετέρχεται τα της Πίστεως.

Η διάκριση απαιτεί πνευματική ζωή και ταπείνωση καθότι είναι η δύσκολη οδό εν αντιθέσει προς την ευκολία την οποία προσφέρει η κατά γράμμα προσήλωση σε γραφόμενα Αγίων τα οποία όμως εν προκειμένω ή δεν τυγχάνουν εφαρμογής ή αν τυγχάνουν θα πρέπει να ΄΄ζυγιστούνε΄΄ οι συνέπειες τους και εάν είναι προς όφελος της Εκκλησίας μας. Μία προσήλωση η οποία θυμίζει την Εβραϊκή απολυτότητα περί εφαρμογής του Μωσαϊκού Νόμου αδιαφορώντας για την ουσία. Μία προσήλωση στους τύπους την οποία κατακεραύνωσε ο ίδιος ο Χριστός πάμπολες φορές αλλά και επέδειξε έναντι της την αντίθεση του ο Άγιος Παϊσιος καθότι δεν υποδεχόταν τους επισκέπτες με τον ίδιο τρόπο αλλά για τον καθένα είχε μία διαφορετική προσέγγιση, αυτήν που του έπρεπε του καθενός εμφορούμενος πάντοτε από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Τα λόγια αυτά του Αγίου Παϊσίου ανήμερα της εορτής της κοιμήσεως του, καλούνται να μας επιστήσουν την προσοχή και να μας υπενθυμίσουν ότι όλοι μας, οφείλουμε να λειτουργούμε με γνώμονα τη διάκριση, κοινό παρανομαστή την ταπείνωση και στόχο την πνευματική σωτηρία μας.

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ