Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024 | 15:33

Μια σκληρή αλήθεια για τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο

Ανδρέας Λουδάρος
Ανδρέας Λουδάρος
Ο Ανδρέας Λουδάρος έχει σπουδάσει δημοσιογραφία στην Αθήνα. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ. Εργάζεται ως εκκλησιαστικός συντάκτης από το 1999

Του ιδίου συγγραφέα:

Όταν το φθινόπωρο του 1999 ο Δημήτριος πήγε στην Αμερική για να αναλάβει τα ηνία της σημαντικότερης επαρχίας του Οικουμενικού Θρόνου, ήταν γνωστό σε όλους πως η αποστολή του 72χρονου τότε ιεράρχη δεν ήταν καθόλου εύκολη. Την εποχή εκείνη η Αρχιεπισκοπή Αμερικής ήταν μια ξύλινη πυριτιδαποθήκη στην καρδιά ενός φλεγόμενου δάσους. Ένας πανίσχυρος Αρχιεπίσκοπος, ο Ιάκωβος, είχε οδηγηθεί στην παραίτηση και ο διάδοχος του, Σπυρίδωνας, είχε κατορθώσει να σταθεί στον θρόνο του για τρία μόλις χρόνια. Οι φωνές για απόσχιση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχαν γίνει επικίνδυνα ισχυρές και η Ομογένεια ήταν κυριολεκτικά διχασμένη.

Σύντομα όμως ο Δημήτριος απέδειξε πως δεν ήταν μια τυχαία επιλογή. Αντίθετα, ήταν ο ιδανικός γι αυτή την αποστολή στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Σε σύντομο διάστημα, κατόρθωσε να ξεπεράσει τα προβλήματα επαναφέροντας την ειρήνη στην Αρχιεπισκοπή, που μέρα με τη μέρα άρχισε να βρίσκει ξανά τους ρυθμούς της.

Ένα μόλις χρόνο από την ανάρρηση του κλήθηκε να διαχειριστεί ένα γεγονός παγκόσμιας κλίμακας, όπως ήταν η επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. Αξιοποιώντας την κληρονομιά των Προκατόχων του στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και υπενθύμισε πως η Ελληνική Ομογένεια και η Ελληνορθόδοξη Κοινότητα είναι σημαντικό κεφάλαιο στην λειτουργία των ΗΠΑ.

Δούλεψε αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά και θα ήταν αδικία εάν δεν του πιστώναμε το γεγονός πως κατόρθωσε κάτι που στα μάτια πολλών φαινόταν αδύνατο.

Δεν είναι βέβαια λίγοι αυτοί που θεωρούν πως έκανε και σημαντικά λάθη ή πως δεν τόλμησε να κάνει βαθύτερες τομές σε πρόσωπα και καταστάσεις. Γι αυτά όμως, όπως κάθε ηγέτη, θα τον κρίνει η Ιστορία.

Ακόμη όμως και με αυτά τα λάθη, ο Δημήτριος κέρδισε. Κατέταξε τον εαυτό του στην χορεία των μεγάλων ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου, έγινε ο Αρχιεπίσκοπος που κατόρθωσε το ακατόρθωτο και η Ιστορία θα τον θυμόταν μόνο για τα κατορθώματα του… εάν είχε επιλέξει τη σωστή στιγμή της εξόδου του.

Όπως οι παίκτες που αρνούνται να σηκωθούν από το τραπέζι τη στιγμή που νικούν, έτσι κι ο Δημήτριος παρασύρθηκε από την επιτυχία του. Ίσως γιατί δεν βρέθηκε κάποιος να του πει το «ουκ εις Όλυμπον αναβήση» που είχαν φωνάξει στον Διαγόρα τον Ρόδιο τη στιγμή της δόξας του.

Εάν ο Δημήτριος είχε παραιτηθεί στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του, σήμερα θα ήταν πραγματικά στον «Όλυμπο». Όλοι θα μιλούσαμε για τον πλέον επιτυχημένο ιεράρχη, που έφερε σε πέρας την αποστολή του και παρέδωσε τη Αρχιεπισκοπή στο Πατριαρχείο λαμπρή και πανίσχυρη. Δεν το έπραξε όμως. Επέλεξε να συνεχίσει.

Κι έτσι φθάσαμε στο χθες της αναγκαστικής παραίτησης, για να διαπιστώσουμε τελικά πως εάν υπάρχει κάποιος που αδίκησε τον Δημήτριο και τα κατορθώματα του είναι ο ίδιος ο Δημήτριος και οι επιλογές του.

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ