Η εισήγηση του μητροπολίτη Γουμενίσσης στην Ι.Σ.Ι. για το δημογραφικό ζήτημα

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της εισήγησης του μητροπολίτη Γουμενίσσης κ. Δημητρίου για το Δημογραφικό ζήτημα.

Σεβασμιώτατε ἅγιε Προεδρεύοντα καί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
θεοστεφής χορεία τῆς ἄνωθεν πηδαλιουχίας, διάκονοι τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ,
Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν ἀνάθεση μιᾶς τόσο κρίσιμης εἰσηγήσεως, ἀνατεθειμένης διά τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου. Εὐχαριστῶ τόν Μακαριώτατο καί τά μέλη τῆς Δ.Ι.Σ..

ΘΕΜΑ, ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ, ΑΙΤΙΕΣ
Θέμα μας, «τό δημογραφικό πρόβλημα τῆς χώρας».
Θά προσπαθήσω νά τό προσεγγίσω σέ ἐπάλληλους κύκλους, προχωρώντας ὅμως ὁλοέν καί περισσότερο, γιά νά δώσω ἀφορμήσεις στόν Συνοδικό προβληματισμό.
Οἱ παράμετροι αὐτοῦ τοῦ ζητουμένου (τῆς εἰσηγήσεως καί τῆς Συνοδικῆς συζητήσεως) εἶναι πολλές.

Βασικές παράμετροι ὡς γενικά δημογραφικά δεδομένα τῆς χώρας μας εἶναι ἡ φυσική καί ἐπιλεκτική ὑπογονιμότητα στήν Ἑλλάδα τοῦ σήμερα. Ὅπως θά τό διαπιστώσουμε ἀπό τίς ἐπίσημες (καί μάλιστα διεθνεῖς) στατιστικές προβλέψεις. Ὁλοένα, ἀπομειωνόμαστε καί “χανόμαστε” δημογραφικά! Ἔχουμε μιά κρίσιμη καί ἐπικρίσιμη ἐπιδείνωση ὄχι ἁπλῶς τῶν ἀριθμῶν, ἀλλά τῆς ἐθνολογικῆς ἀνανέωσης!

Βεβαίως, δέν γίνεται νά κλεισθοῦμε στά ἡμέτερα. Ζοῦμε σέ μιάν ἐποχή διεθνικῶν ἀνοικτῶν σχέσεων. Αὐτό σήμερα λέγεται “παγκοσμιοποίηση”. Παγκόσμιοι πολιτικοί καί οἰκονομικοί καί πολιτισμικοί σχηματισμοί ὁρίζουν καί μεταλλάσσουν τόν τρόπο ἐπιβίωσης τῶν λαῶν ὡς ἀνθρωπομάζας πού τήν διαχειρίζονται οἱ διεθνιστές. Προοδεύουμε στόν ἠλεκτρονισμό, καί ὑστεροῦμε στόν ἐξανθρωπισμό, ὅπως ἤδη τό βλέπουμε καί τό διαβλέπουμε στό ἰσοπεδωτικό διεθνικό ἦθος καί τήν ἰδεολογία, πού (ἐάν αὐτά σήμαιναν προοδευτικότητα) δέν θά εἴχαμε κατακόρυφη αὔξηση τῶν ψυχικῶν καί κοινωνικῶν προβλημάτων ἀνά τόν κόσμο (καί στή χώρα μας).

Βασικό γενεσιουργό αἴτιο ―διεθνῶς― εἶναι ἡ κυριαρχοῦσα λογική καί πρακτική τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, τῶν πολλαπλῶν προόδων καί τῆς ἔντονης ἀντικοινωνικότητας τοῦ καλλιεργημένου ἀτομισμοῦ, ὅπως κι ἄν ἐκδηλώνεται στά χρόνια μας, ὅπως κι ἄν κατευθύνεται διεθνιστικά.

Ἡ πολιτική πρακτική (διεθνικῶς, εὐρωπαϊκῶς καί ἑλλαδικῶς) ὑπέρ τῆς διαφυλικῆς ἔκπτωσης, ὑπέρ τῆς ἀποκαθήλωσης τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ὑπέρ τῆς ἀποϊεροποίησης τοῦ γάμου, ὑπέρ κάθε παραφυσικῆς νομιμοποίησης, οὐσιαστικά σημαίνουν καταφρόνηση τοῦ θεολογικοῦ καί ἀνθρωπολογικοῦ “Πιστεύω” καί συνιστοῦν ὕβριν κατά τῆς ἀγάπης καί μακροθυμίας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς διανθρώπινης ἱστορίας. Τό Δημογραφικό πρόβλημα ὡς συνέπεια τί ἄλλο δείχνει ―κατά βάθος― παρά τή φθορά μετά τή διαφθορά, τό θάνατο μετά τήν ἁμαρτία (ὅπως πρωτοξεκινήσαμε ἐπιλέγοντας τό χωρισμό ἀπό τοῦ Θεοῦ καί τίς συνέπειές του); Ἡ τραγική ἀλλοτρίωση τῆς ἀπελπισίας, τῆς ἀπαρέσκειας πρός τήν ζωή, ἡ ἀπώλεια τόσων συνανθρώπων πού αὐτοκτονοῦν, δέν εἶναι τάχα ἀπόδειξη;

Εἰδικότερα, γιά τή χώρα μας, βασικές αἰτίες δημιουργίας τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος εἶναι ἀπό τή μιά οἱ ἀντικειμενικά δύσκολες οἰκονομικές καί κοινωνικές συνθῆκες τῆς ἐπιβιωματικῆς ἄνεσης, καί ἀπό τήν ἄλλη ἡ ἰδιομορφία τῆς ψυχολογίας τοῦ σημερινοῦ Ἑλληνισμοῦ, τοῦ ἐκσυγχρονισμένου καί ἐκδυτικισμένου Ἑλληνισμοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, φαίνεται πώς προχωρᾶμε μπροστά, συμβηματίζουμε μέ τόν “προοδευτικό” τρόπο τῆς παγκοσμιότητας· καί ὅμως, χάνουμε σιγά-σιγά ὡς ἐθνικός σχηματισμός τά στατιστικά μας δεδομένα ἀνανέωσης καί ἐπιβίωσης καί ἐθνικῆς ἰδιοσυστασίας καί δημιουργικῆς παρουσίας.

Ἀπομένουμε τυπικοί ἐκφραστές τῆς φυσικῆς ἀνθρώπινης διάβρωσης φθορᾶς καί ―ἐξ αὐτῆς― παράγοντες τῆς ἐθνολογικῆς μας αἱμορραγίας· μέ μιάν δημογραφική ἐλαττωματικότητα, πού ἀποβαίνει ἄκρως ἐπικίνδυνη, σέ συνδυασμό μέ τούς ἀνεξέλεγκτους ρυθμούς τοῦ τωρινοῦ μεταναστευτικοῦ ρεύματος.

Καθοριστική παράμετρος τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος εἶναι ὁ ρυθμιστικός ψυχοκοινωνικός παράγων τῆς τεχνητῆς καί δοτῆς οἰκονομικῆς εὐμάρειας (πρίν ἐλάχιστες δεκαετίες). Ἀπέτρεπε τήν πληθυσμιακή αὔξηση, γιά τούς λόγους καί τή λογική τῆς ἄνετης ἐπιβίωσης. Λίγα παιδιά, ἀπό φυσική καί ἐπιλεκτική ὑπογονιμότητα, χάριν τῶν ἀνέσεων. Γάμοι σέ μεγαλύτερες ἡλικίες. Δυσκολία ἤ περιορισμός γεννήσεων, ἐκτρώσεις στίς εὔκολες προγαμιαῖες καί γαμικές σχέσεις. Πρόκριση τῆς νομικῆς φόρμουλας τοῦ γάμου ὡς ἀναγνωρισμένης κρατικά καί διεθνικά νομικῆς σχέσης, καί εὔκολα διαζύγια μέ τίς ἐπινοημένες κρατικές “φόρμουλες”. Αὐξανόμενη μειοδοτική διακοινωνική πρακτική. Κάθετα μειούμενη καί περιοριζόμενη πληθυσμιακή αὔξηση. Αὐτά ἦσαν περίπου οἱ κυρίαρχες νεοελληνικές ἐπιλογές τῆς περιόδου τῶν τυπικῶν οἰκονομικῶν εὐκολιῶν στή χώρα μας, στήν πατρίδα μας. Ὁ ἐθισμός στήν ἀντιπαραδοσιακή προτίμηση τῶν ἀτομιστικῶν λύσεων, τῶν προσκαίρων ἀτομιστικῶν εὐκολιῶν, τῶν παραπλανητικῶν προτιμήσεων, τῶν ἀτομιστικῶν βιολογικῶν καί ἐπιβιωματικῶν στόχων.

Ὅλες ὅμως ἐκεῖνες οἱ προηγούμενες τεχνητές καί εὐάλωτες συνθῆκες τῆς οἰκονομικῆς πολιτικῆς τῆς χώρας μας μετετράπησαν ἐξαίφνης (!!!) σέ οἰκονομική στένωση, σέ οἰκονομική κρίση, σέ οἰκονομική δυσφορία καί δυσπραγία σήμερα. Ἔχουμε τήν ἀντίθετη πλευρά τῆς προηγούμενης τεχνητῆς εὐμάρειας. Καί ὅλα αὐτά, μέσα στήν σημερινή οἰκονομική δυσφορία ἀποτρέπουν ἀκόμη περισσότερο τήν πληθυσμιακή αὔξηση! Διότι σήμερα ἔχουμε τά ἀδιέξοδα τῆς ἀδυσώπητης οἰκονομικῆς στενότητας καί στενοχωρίας καί στενοκαρδίας!

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΚΗΝΙΚΟ, ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΜΑΣ
Τί εἶναι ὁ σημερινός κόσμος; Ἕνα παγκόσμιο σκηνικό ἀλλαγῶν!
Ὅλα ἀλλάζουν, προ-οδεύουν. Μέ ἠλεκτρονική ταχύτητα. Αὐτές οἱ ἀλλαγές συντελοῦνται στήν ὄψη τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων καί στήν ἐπιφάνεια τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας.

Κατά βάθος ὁ κόσμος συμβιώνει μέ τή διαρκή ἀλλοτρίωση ἀπό Θεοῦ. Ἐπιβεβαιώνοντας τήν θεολογία τῆς “Γενέσεως” γιά τήν… διαδρομή τοῦ πολιτισμοῦ μας ὡς πολιτισμοῦ ἰδιογνωμοσύνης, ἰδιοτέλειας, πτώσεως!

Εἶναι ἡ μόνιμη ἀπόκριση ἀνηκοΐας τοῦ θεόκτιστου καί θε-οικονόμητου κόσμου ἀπέναντι στήν μακροθυμία τοῦ ζῶντος Θεοῦ μας. Τό πανανθρώπινο ἱστορικό μας πλαίσιο συνεχῶς δοκιμάζει τήν ἀγάπη Του ὡς ὑπομονή καί μακροθυμία.]

Ὅλα αὐτά παραμένουν μιά διαρκής πρόκληση γιά τήν ἐκκλησιαστικότητά μας.
Ἐπανειλημμένα ἡ ΔΙΣ καί ἡ ΙΣΙ ἀπασχολήθηκαν μέ τήν οἰκογένεια ὡς κοινωνικό διαμορφωτή καί ὑποδοχέα, καί τά συναφῆ προβλήματά της. Κατ᾽ ἀπορροήν συνεπειῶν, στά κορυφαῖα αὐτά Συνοδικά μας Ὄργανα ἀπασχοληθήκαμε μέ τήν οἰκογένεια ὡς γενετικό παράγοντα τοῦ Δημογραφικοῦ θέματος, ἐκτός τῶν λοιπῶν ἀνθρωπολογικῶν καί κοινωνιολογικῶν της διαστάσεων.
Τί ἀπέγιναν ὅλα ἐκεῖνα τά διαβουλεύματα τῶν Συνόδων μας;
Σέ ποιές ποιμαντικές κοινωνικές πρακτικές ὁδήγησαν;
Μήπως ἀπέμειναν μονάχα τά λόγια; Ὅ,τι δηλαδή καταμαρτυροῦν στίς ἀντίστοιχες Κυβερνητικές ἐξαγγελίες;
Εἶναι ἕνα θέμα πού πρέπει νά μᾶς συνέχει διαρκῶς, νά προγραμματίζουμε πῶς νά ἐμπνέουμε τό λαό μας. Ἄν γίνεται, ὅσο γίνεται, ἄμεσα ἤ ἔμμεσα, νά προκαλέσουμε εὐνοϊκά κρατικά μέτρα, ὅπως διαμαρτύρονται καί τά προτείνουν οἱ Σύλλογοι Πολυτέκνων καί τά Φιλοπολυτεκνικά Σωματεῖα. Ἤ τουλάχιστον, ὅπως θά μπορούσαμε καί ὀφείλουμε νά ἐμπνεύσουμε στό ἐκκλησιαστικό μας πλήρωμα…

Ο ΕΚΔΥΤΙΚΙΣΜΟΣ, Η ΕΘΝΟ-ΜΕΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ
Μία ἀπό τίς ἀρχικές αἰτίες τῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνοποίησης ἦταν ἡ ἀποτροπή ἑνός νέου Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ἀπό τά ἴδια τά σπλάχνα τῆς Εὐρώπης. Ἡ Εὐρωπαϊκή ὅμως ἑνοποίηση οὔτε ἦταν, οὔτε εἶναι, οὔτε θά παραμείνει ἕνα ἁπλό φιλειρηνικό σύστημα. Σάν ἀρχική ἰδέα προσέβλεπε σέ ἑνοποίηση ἀνθρώπων, πέρα ἀπό τήν ἑνοποίηση λαῶν. Παρά ταῦτα, γιά τό σκοπό αὐτόν, ἡ πολυεθνική καί πολυκρατική της σύσταση ἀπαιτοῦσε “σφιχτή” ὀργάνωση ἑνοποίησης. Ἀπαιτοῦσε “σφιχτή” σταδιακά ὀργάνωση ποικίλων οἰκονομιῶν, μέσα στό διεθνές πολυκυρίαρχο διεθνικό οἰκονομικό σύστημα. Δέν ἀναφέρομαι σέ ἄλλους παράγοντες, πολιτισμικούς κ.λπ.
Κι ἐμεῖς “ἀνήκομεν στήν Δύση”. Καί γι᾽ αὐτό “ἀνήκομεν στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση”. Θελήσαμε (πολιτειακά διά τῶν οἰκονομικῶν μοχλῶν) καί ἐνταχθήκαμε σέ ἕνα πολιτικό μεγα-σύνολο.
Καί ἔχουμε πλέον στήν τωρινή μας ἐθνική ὑπόσταση νομοποιημένες δύο πολιτισμικές βασικές παραμέτρους: α) τήν πανευρωπαϊκή παράμετρο τοῦ ἐπιθετικοῦ πολιτικο-οικονομικοῦ ἐξορθολογισμοῦ (ἀπό τή μιά, ὡς ἐπικυρίαρχο ρυθμιστή) καί β) τήν δική μας ἐθνολογική παράμετρο τῆς λεβεντιᾶς (ἀπό τήν ἄλλη, ὡς ὑποδοχέα).
Δέν εἶναι ἄσχημη ἡ ἐξορθολογισμένη συμπόρευση, μέ τίς δι-οικονομικές, δια-πολιτικές, δια-κοινωνικές “ὠσμώσεις” μεταξύ ἡμῶν καί τῆς εὐρωπαϊκῆς καί τῆς πανανθρώπινης ἱστορίας.
Ἀνέκαθεν ἡ παγκόσμια ἱστορία φτιάχνεται μέσα ἀπό εἰρηνικές ὠσμώσεις ἤ ἐπιθετικές μεταλλαγές σχηματισμῶν.
Καί ἡ δική μας ἱστορία, ἡ μέν ἀπ᾽ αἰώνων ἐθνολογική δημιούργησε τέτοιες διεθνικές ἀλλαγές καί ἡ νεώτερη κρατικιστική ἱστορία μέσα ἀπό τίς διεθνικές σχέσεις ξαναφτιάχτηκε καί συμπορεύεται.
Λοιπόν, ἐπαναλαμβάνω· μιά ἐξορθολογισμένη συμπόρευση οὔτε ἄφευκτη εἶναι, οὔτε ἄσχημη, στόν ἀνοικτό ὁρίζοντα τοῦ κόσμου. Ὅμως ―ὡς φαίνεται― ἐμπρός στά δῶρα τῆς Δύσης, μεταλλαχθήκαμε σέ νηπιάζοντες ἀφομοιωτές. Λησμονήσαμε τή διακοινωνική δύναμη τῆς παραδοσιακῆς λεβεντιᾶς ὡς καταλύτη ἐπί τῶν νεο-μοδεϊκῶν ὀρθολογικῶν μορφωμάτων. Τήν θυμόμαστε ἁπλῶς σάν μουσειακή λαογραφία. Καυχόμαστε πιό πολύ γιά τίς φυσικές καλλονές τῆς χώρας μας, χωρίς τήν ψυχή της. Κι ἀφήσαμε τούς νοσταλγούς νά τραγουδοῦν ἐκεῖνο τό “Ποῦ θά βρῶ τήν ψυχή μου…;”.
Σάν Ρωμηοί γιά αἰῶνες αἰώνων εἴχαμε μάθει τή διαλεκτική πτώσης―ἀνάστασης, αὐτό τό ἀμεσώτερα βιβλικό καί ἐκκλησιαστικό καί ἀνθρωπινό “μοντέλο” ζωῆς καί δημιουργίας. Γνωρίζαμε τήν αἴσθηση τοῦ περίσσιου κέρδους (τήν παραδοσιακή ρωμέϊκη προκοπή), ἀλλά καί τή λεβέντικη διανομή διά τῶν μεγάλων εὐεργετημάτων (τήν ἀκόμη πιό παραδοσιακή ρωμέϊκη προκοπή).

Ὅμως ―ὡς φαίνεται― ἐμπρός στά δῶρα τῆς Δύσης, μεταλλαχθήκαμε σέ νηπιάζοντες ἀφομοιωτές. Λησμονήσαμε τήν διακοινωνική δύναμη τῆς παραδοσιακῆς λεβεντιᾶς ὡς καταλύτη ἐπί τῶν νεο-μοδεϊκῶν ὀρθολογικῶν μορφωμάτων. Τήν θυμόμαστε ἁπλῶς σάν μουσειακή λαογραφία. Καυχόμαστε πιό πολύ γιά τίς φυσικές καλλονές τῆς χώρας μας, χωρίς τήν ψυχή της. Κι ἀφήσαμε τούς νοσταλγούς νά τραγουδοῦν ἐκεῖνο τό “Ποῦ θά βρῶ τήν ψυχή μου…;”
3
Σήμερα ὑστερούμεθα σέ ἀριθμούς, καί οἰκονομικούς καί δημογραφικούς! Ἐκεῖνο πού δέν μᾶς στέρησε ἡ Ὀθωμανική δουλεία μέ τά χαράτσια καί τούς ἐξισλαμισμούς, τό στεροῦμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀφ᾽ ἑαυτῶν, μέ τά μεταλλαγμένα πλαίσια ἐπιβίωσης καί συμβίωσης καί διαβίωσης.
Μέσα στήν τάχα προοδευμένη διαμόρφωση τῆς ἐξατομικευμένης σύγχρονης λογικῆς καί πρακτικῆς, ἀπομειώνουμε βαθμηδόν τόν Ἑλληνισμό ἀριθμητικά, οἰκονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, θρησκευτικά!

Σάν πρόκριμα τῆς ἰσοπεδωτικῆς νοοτροπίας μας θέτουμε τά ἀτομικά δικαιώματα. Καί αὐτά τελικῶς ἐξοβελίζονται σέ ἕνα κοινωνικό σῶμα, πού παύει νά λειτουργεῖ ὡς “σῶμα” καί ὡς “κοινωνία”.

Ἐπιπλέον ―μέσα σ᾽ αὐτήν τήν κατάσταση ἀπειλητικῆς συρρίκνωσης― ὑφιστάμεθα ἐδῶ καί τώρα μιάν οἰκονομική καί ἐν ταυτῷ μία δημογραφική ἐπιθετική ἀλλοτρίωση ἀπό τούς κάθετα ἀνεξέλεγκτους ἀριθμούς τῶν μουσουλμάνων μεταναστῶν εἴτε καί τῶν σημερινῶν προσφύγων (περί τῶν αὐριανῶν; ὁ Κύριος οἶδεν).

Ἡ Ἑλλάδα μας μεταλάσσεται σέ δοχέα προσφυγικῆς εἰσόδου καί δημογραφικῆς ἰσοπεδωτικῆς ἀλλοίωσης καί ἀλλοτρίωσης! Καί ἀφοῦ ἐπιδείξουμε γιά λίγο ἀκόμη ἐπί Ἑλληνικοῦ ἐδάφους τίς τυπικές ἀφομοιωτικές ἀντοχές, ὅσον ἔνεστι, σταδιακά μᾶλλον θά βλέπουμε νά τροποποιοῦνται οἱ κοινωνικές-πολιτικές-οἰκονομικές πρακτικές καί τῶν ἄλλων Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν. Ἡ πρώτη “ἔνταση” δημογραφικῆς εἴσπραξης (καί ἐθνολογικῆς καί θρησκειακῆς καί κοινωνικῆς καί οἰκονομικῆς) θά συντελεῖται ἀναγκαστικά στό δικό μας ἔδαφος. Αὐτό πού χαρακτηρίστηκε διεθνιστικά ὡς “τόξο Οὐκρανίας―Συρίας―Ἰράκ ―Αἰγύπτου― Λιβύης” φαίνεται νά χρησιμοποιεῖται προσχεδιασμένα ἐπί τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, ὡς πρόταγμα τοῦ κυρίαρχου Δυτικοῦ μοχλοῦ ἔναντι τῆς Ρωσίας. Αὐτό ἐπιπροσθέτως λειτουργεῖ ὡς πίεση ἐπί τῆς Ἑλλάδος καί ἐπί τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καί οἱ ἀρνητικοί μεταβολισμοί τῆς ΠΓΔΜ καί τῆς Οὐγγαρίας στίς ἐξελίξεις τοῦ μεταναστευτικοῦ, δέν ἀποκλείεται νά σημάνουν ἕναν “μεταναστευτικό ὁδοστρωτήρα” γιά τήν δική μας δημογραφική ἐπιδημική (ἄν μή προσθανάτια) συρρίκνωση.

Μέσα σ᾽ αὐτήν τήν διαθρησκειακή καί διαφυλετική χοάνη, οἱ δημογραφικοί σχηματισμοί ἀποκτοῦν μιάν ἀφύσικη ἀνισορροπία. Οἱ μουσουλμάνοι διά τῆς παραδοσιακῆς θρησκευτικότητάς τους ἐξυπηρετοῦν φανατικά τήν ἀνέκαθεν διαφυλική πρακτικότητα καί τή συνεχιζόμενη δημογραφική τους αὔξηση! Σέ ἀντίθεση μέ τόν… “προοδευμένο” δυτικό ἄνθρωπο τῆς διαφυλικῆς ἀλλοτρίωσης καί τῆς δημογραφικῆς συρρίκνωσης, στόν ὁποῖο ἐξομοιωνόμαστε καί ἐμεῖς μέ μιάν ὁριακή συρρίκνωση ἐπί τῆς γεωγραφικῆς μεθορίου μεταξύ χριστιανικοῦ καί ἐμπολέμου μουσουλμανικοῦ κόσμου!

Ἐδῶ θά σταθῶ καί θά προβῶ σέ μιάν παρουσίαση μερικῶν θεμελιωδῶν παραμέτρων τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος τῆς χριστιανικῆς Δύσης, ἀπό τό ὁποῖο ἔχουμε εἰσπράξει ἤ ἐπιλέξει πρότυπα κοινωνισμοῦ, πρότυπα διαφυλετισμοῦ, πρότυπα ἐπιβίωσης καί ζωῆς, σέ πεῖσμα τῆς ἱστορικῆς μας φυλετικῆς ἐπιβίωσης.
Ἤδη, ἐπί τῆς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων κατά τή διάρκεια τῆς περυσινῆς Διορθοδόξου προετοιμασίας τῆς ἐρχόμενης Μεγάλης Συνόδου, ἐπισημάνθηκε καί αὐτή ἡ παράμετρος τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος πού πιέζει ὡς πρόβλημα καί σύνολο τό Διορθόδοξο πεδίο:
«Παρατηροῦμε ὄντως στίς δυτικές κοινωνίες ζυμώσεις πού γεννοῦν δέος. Βλέπουμε ἕνα κρεσέντο προβολῆς νέων ἰδεῶν περί τό φῦλο. Διακηρύσσεται ὡς φυσιολογικό νά θέλει ὁ ἄνθρωπος νά βιώνει τή συνάντησή του μέ τόν ἄλλο ἄνθρωπο καί γενικά τήν ζωή του, χωρίς τή “δέσμευση” νά φανερώνει μόνιμα γνωρίσματα συγκεκριμένου φύλου. Προωθεῖται δηλαδή ὡς πρότυπο ἕνας τύπος ἀνθρώπου μέ ἀσαφές φῦλο, ὅσο ἀλλόκοτος καί ἄν εἶναι στήν πανανθρώπινη συνείδηση καί ἐντελῶς ξένος πρός τή “θεόπλαστη φύση” τῆς χριστιανικῆς ἀνθρωπολογίας. Τό ἄτομο βαυκαλίζεται μέ… ἀέρα ἐλευθερίας ἀπό τά “βάρη” τῶν ἄκαμπτων “ἔμφυλων στερεοτύπων”! Ὁ θεσμός, πού πρῶτος πλήττεται, εἶναι ὁ μέχρι τώρα γνωστός μας γάμος. Νέα σχήματα συμβιώσεων χαλαρῶν καί ἐκτός προδιαγραφῶν γιά τή βιολογική συνέχεια τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, προβάλλονται ὡς ἰσόκυρα πρός αὐτόν. Ἡ “ἀγάπη”, πού στό ὄνομά της ὀμνύουν οἱ “ἀναδομητές” τῆς φύσης, πρός ὅποιον καί ἄν ἀπευθύνεται… θεραπεύει μᾶλλον ναρκισσιστικές ὁρμές, παρά ὁράματα συνεργιῶν ἀγάπης καρποφόρων σέ κοινωνίες μέ μέλλον ἀθανασίας. Στίς ἀναθεωρητικές αὐτές περί φύλου περιπλανήσεις, ἐκτός τῶν ἄλλων, τό φεμινιστικό κίνημα βρίσκει ἐρείσματα νά βάλλει κατά τῆς φυσικῆς γενετήσιας τάξης, τήν ὁποία μέμφεται ὅτι εὐνοεῖ τόν ἄνδρα στήν κοινωνική του ἀνάδειξη σέ βάρος τῆς γυναίκας, κατανέμοντας ἄνισα τά βάρη τῆς συνέχειας τῆς ζωῆς στά δύο φῦλα!…
»Στό δεύτερο ἥμισυ τοῦ 20οῦ αἰώνα, ἔζησε στήν Ἑλλάδα ὅπου καί ἀπεβίωσε ὁ αὐστριακός Ρωμαιοκαθολικός ἱερέας Λαυρέντιος Γκεμερέϋ. Δήλωνε “πολιτισμικός πρόσφυγας”. Λάτρης τῆς ἀνατολικῆς ἐκδοχῆς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος καί δεινός κριτής τῆς δυτικῆς κουλτούρας, δημοσίευσε τό 1977 τό βιβλίο “Ἡ δύση τῆς Δύσης” (ἐκδ. Παπαζήση). Κινεῖται στά πλαίσια τά ἱστορικοκοινωνικό-φιλοσοφικά… Γράφει: “Πῶς ἐξελίχθηκε τό κορίτσι σέ δευτερεύοντα γιό…, πῶς ἔγινε ἡ μητέρα μιά μέγαιρα τῆς ἔκτρωσης, συνεχής καταναλώτρια τοῦ “χαπιοῦ”, πῶς κατάντησε ἡ γυναίκα τοῦ μεσαίωνα πού ὀνομαζόταν Ma-Dame, Madonna, Δέσποινα,… μέσα στήν ἀνδρική πλειονότητα, στήν διακοσμητική “κυρία καθηγήτρια”, “κυρία ὑπουργίνα”…; … Ἕνα φαίνεται σίγουρο: ἡ ψυχολογική κατάσταση στήν ὁποία βρίσκεται σήμερα ἡ γυναίκα τῆς μεταγενέστερης ἀστικῆς κοινωνίας εἶναι θαυμάσια προκαθορισμένη στό νά ἐπιταχύνει τό τέλος αὐτῆς τῆς κοινωνίας μέ τή συνεχή μείωση τῆς γεννητικότητας. Μέ τήν παύση τῆς μητρότητας παύει ἡ ἴδια ἡ ἀνθρώπινη ζωή ― ἐκτός ἄν ἡ χημική βιομηχανία ἀναλάβει τήν ἀναπαραγωγή τοῦ ἀνθρώπου. Θά εἶναι ἄραγε αὐτό τό ἑπόμενο κεφάλαιο τῆς Τεχνολογικῆς Ἐπανάστασης; Ἕνας τέλειος κόσμος τοῦ ρομπότ, μιά ἀνθρωπότητα χωρίς φῦλο” (σελ. 141, 143)…

»Τό ὅτι ἡ Εὐρώπη περιθάλπει τούς θαλασσοδαρμένους ναυαγούς εἶναι ἀξιέπαινη. Τό τραγικό, ὅμως, γι᾽ αὐτήν δέν κρύβεται: τελικά, σ᾽ αὐτούς προσβλέπει γιά νά κρατήσει σέ λειτουργία τόν παραγωγικό ἱστό της καί ὄρθιο τό ἀσφαλιστικό της σύστημα τῶν γερασμένων γηγενῶν πληθυσμῶν της. Ἐπισήμως ἐκτιμᾶται ὅτι ἡ ΕΕ θά χρειασθεῖ νά ἐνσωματώσει κάπου 56 ἐκατομμύρια ἐργαζομένων μεταναστῶν μέχρι τό 2050 “προκειμένου νά καταπολεμηθεῖ ἡ μείωση τοῦ ἐργατικοῦ δυναμικοῦ” (ἱστότοπος Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου europarl.europa.eu). Πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι θά πρέπει νά δεχθεῖ τήν εἰσροή ἄνω τῶν 150 ἑκατομμυρίων νέων ἀνθρώπων στόν εὐρωπαϊκό χῶρο.

»…“δύση τῆς Δύσης”, κατά τόν Λ. Γκεμερέϋ λοιπόν, δέν σημαίνει ἀκατοίκητη Δύση. Σημαίνει τό τέρμα τοῦ περίφημου χριστιανικοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ. Ἴσως τά περίλαμπρα χριστιανικά μνημεῖα τῆς γηραιᾶς μας ἠπείρου θά τά ἐπιδεικνύουν κάποτε ὡς μουσειακά ἐκθέματα νεήλυδες λαοί, ὡς ἐπί τό πλεῖστον μουσουλμάνοι, μιά καί γι᾽ αὐτούς ἡ πολυτεκνία εἶναι καθῆκον ἱερό! Ἀντίθετα, οἱ “χριστιανικοί” λαοί τῆς Δύσης, ἀφοῦ διαβάλαμε καί ἀπορρίψαμε τό χριστιανικό μας παρελθόν, προβάλλουμε σάν πρόταση προόδου σέ ὅλο τόν κόσμο τήν ὕβρη μιᾶς μεταλλαγμένης φυσικῆς τάξης. Κατ᾽ οὐσίαν, ἕνα πολιτισμό ξεπεσμένων λαῶν σέ ἐπιθανάτια κλίνη. Κάποιοι ἤδη τόν ὀνομάζουν “κουλτούρα θανάτου”!…

»…Ἔρχεται πάντως στό νοῦ ἡ ρήση τοῦ σπουδαίου Ἄγγλου ἱστορικοῦ Ἄρνολντ Τόϋνμπνη, πού ἔχει πεῖ: “Οἱ πολιτισμοί, ὅταν χάνονται, εἶναι θύματα αὐτοκτονίας, ὄχι δολοφονίας”!» [Ἐπικαλοῦμαι ἕνα ἀποκαλυπτικό κείμενο τοῦ Ἐλευθερίου Χ. Οἰκονομάκου, πού δημοσιεύθηκε σέ ἕξι (6) συνέχειες μέ τίτλο “Τό μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας γιά τή γυναίκα, σέ καιρούς φεμινιστικῆς ὑστερίας”, στό περιοδικό “Ὀρθόδοξη Μαρτυρία” τοῦ Παγκυπρίου Συλλόγου Ὀρθοδόξου Παραδόσεως “Οἱ φίλοι τοῦ Ἁγίου Ὄρους”· καί συγκεκριμένα ἀπό τήν 6η συνέχεια, τοῦ τ. 106, Ἄνοιξης-Καλοκαιριοῦ 2015, σσ. 34-39].

Δώσαμε ἤδη εἰκονικά τό εὐρύτατο Εὐρωπαϊκό πλαίσιο τῆς δημογραφικῆς συρρίκνωσης καί τῆς δημογραφικῆς ἀνάκρασης καί πολιτισμικῆς ἀλλοίωσης, ὄχι μόνον ὡς ἀναπόφευκτο ἱστορικό φαινόμενο, ἀλλά ―δυστυχῶς― ὡς διευρωπαϊκή (καί διεθνική) πολιτική! Καί αὐτό φαίνεται νά συντελεῖται ὄχι μέ τήν ἐπίσημη ἐκλογική κατάφαση τῶν Εὐρωπαϊκῶν λαῶν, ἀλλά μέ τήν ἐπίσημη δημογραφική κατάντια τῶν λαῶν ὡς κατάφαση ἐλευθεριότητας στά διευρωπαϊκά ὄργανα διοίκησης!

ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟΥ

Καί ἑστιάζουμε στά ἐπίσημα δημογραφικά δεδομένα γιά τήν Ἑλλάδα.
1ον) Ποιά εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ προβλήματος ἀντικειμενικά;

2ον) Πρός τί μᾶς ἀφορᾶ ἐμᾶς εἰδικά τό πρόβλημα αὐτό, σάν πρόκληση καί πρόκριμα, γιά μιά ἐκκλησιαστική του θέαση καί ἀντιμετώπιση;

καί 3ον) Τί θά ὀφείλαμε (ἤ ―ἔστω― τί θά μπορούσαμε) νά πράξουμε, πρός τήν μεθόδευση κάποιας ἐπίλυσής του, ἄν ὄχι τῆς οὐσιαστικῆς λύσης του;

1ον)
Τό πρόβλημα τό δημογραφικό τῆς Ἑλλάδος εἶναι ληξιπρόθεσμο (ἐπί τά χείρω), μᾶς βεβαιώνουν οἱ ἐπίσημες διεθνεῖς ἐκτιμήσεις… Καί ἡ παθολογία τῆς γενετικῆς στόν ποιμαινόμενο δικό μας ἐθνικό χῶρο, δέν ἔχει μόνο πνευματικές διαστάσεις, ἀλλά καί ἰατρικῶς παθολογικές. Πρόσφατα ἡ Ἑλληνική Στατιστική Ἀρχή ἔκρουσε τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου, λέγοντας ὅτι εἶναι δραματικές οἱ ἐξελίξεις γιά τά δημογραφικά μεγέθη τῆς χώρας μας.

Καί ἡ Ἑλληνική Γεροντολογική καί Γηριατρική Ἐταιρεία (ΕΓΓΕ) «καταγράφει τόν τρίτο χαμηλότερο δείκτη γεννήσεως (9%) στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἐνῶ ἐκτιμᾶται ὅτι τό 2030, ἕνας στούς τρεῖς ἕλληνες θά εἶναι ἄνω τῶν 65 ἐτῶν. Ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται στίς πρῶτες θέσεις μεταξύ τῶν χωρῶν-μελῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης σέ γηράσκοντα πληθυσμό μέ ποσοστό αὔξησης 21,5%, τό διάστημα 2001-2006 πίσω ἀπό τήν Ἰσπανία καί τήν Ποροτογαλία. Τονίζεται ἐπίσης ὅτι: ἡ ὑπογεννητικότητα, ἡ γήρανση καί τό ἀρνητικό ἰσοζύγιο μετανάστευσης ἀναμένεται νά ὁδηγήσουν σέ μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἑλλάδος σέ 8.600.000 κατοίκους τό 2060». («Δημοκρατία», 2 Ὀκτωβρίου 2005)

1α)
Ἤδη στήν τελευταία δεκαετία τοῦ 20οῦ αἰώνα, ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν συνέταξε ἐπίσημη Ἔκθεση γιά τό δημογραφικό. Ὁ “Πανελλήνιος Σύνδεσμος Γονέων Τριῶν Παιδιῶν” εἶχε στείλει ὑπόμνημα στούς τότε βουλευτές γιά τόν ὑπ᾽ ἀριθμόν 1 ἐθνικό κίνδυνο: τήν γήρανση τοῦ πληθυσμοῦ μας, μέ τόν ὑψηλότερο ρυθμό σέ ὅλη τήν Εὐρώπη! Εἶχε συσταθεῖ τό “Ἵδρυμα Ἀντιμετώπισης Δημογραφικοῦ Προβλήματος” μέ πρόεδρο τόν μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, καθώς καί τό Σωματεῖο Φίλων τοῦ Ἱδρύματος. Τό Σωματεῖο ἐξέδωσε μελέτη-βιβλίο τοῦ Καθηγητῆ τοῦ Μετσοβείου Τζιαφέττα μέ τόν ἀποκαλυπτικό τίτλο “Ἡ Ἑλλάς γηράσκουσα”. Ἐκεῖ σημειωνόταν:

« Τό πρῶτο τρίμηνο τοῦ 1987…, γιά πρώτη φορά στή δημογραφική ἱστορία τῆς χώρας, οἱ θάνατοι ξεπέρασαν συνολικά τίς γεννήσεις… μετά τό 1987, θεωρεῖται ὅτι ἀρχίζει ἡ τρίτη μεταπολεμική δημογραφική περίοδος τῆς χώρας, ὅπου ἡ γονιμότητα ἔφθασε σέ πολύ χαμηλά ἐπίπεδα, πολύ κάτω ἀπό τό ὅριο ἀντικαταστάσεως τῶν γενεῶν. Ἡ αὔξηση τῆς γηράνσεως θά ὁδηγήσει σέ μία ὑπερ–εκπροσώπηση τῶν γερόντων σέ ὅλες τίς βαθμίδες τῆς κοινωνικῆς καί τῆς πολιτικῆς ζωῆς, μέ ὅλα τά συμπαρομαρτοῦντα φαινόμενα, πού δέν διακρίνονται —φυσικά— γιά τήν προοδευτικότητά τους… Τέλος, θά πρέπει νά ἐπισημανθοῦν καί οἱ καθαρά κοινωνικές ἐπιπτώσεις, πού ἐπιτείνονται μέ τήν αὔξηση τῆς ἀγαμίας, τῆς διαζυγιότητας καί τῆς ἀτεκνίας, οἱ ὁποῖες συμβάλλουν στήν ἀποδυνάμωση τοῦ θεσμοῦτῆς οἰκογενείας καί τήν ἐνίσχυση τῶν κοινωνικῶν ἀσθενειῶν (ναρκωτικά, ἐγκληματικότητα κ.λπ.)…».

Στή συνέχεια ὁ καθηγητής σημείωνε τήν ἀντιστοιχία τῆς σημερινῆς, μέ τίς δύο προηγούμενες ἱστορικές δημογραφικές κρίσεις τῆς χώρας: ἡ πρώτη ἦταν τό 2ο αἰώνα π.Χ., τότε πού κατέλαβαν τόν ἑλληνικό χῶρο οἱ Ρωμαῖοι· ἡ δεύτερη ἦταν τόν 13ο ἕως 15ο μ.Χ. αἰώνα, τότε πού ὑποδουλώθηκε ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία στούς Τούρκους· ἡ τρίτη εἶναι σημερινή, «ὅπου, παρά τίς ἀλλαγές στόν τρόπο συμπεριφορᾶς τῶν λαῶν, ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχει αὐξανόμενη ἡ πληθυσμιακή ἀνισότητα μέ τούς γείτονες. Ἄν τήν ποσοτική αὐτή διαφορά συνεπικουρήσει καί ἡ ποιοτική ὑποβάθμιση τοῦ λαοῦ, τότε δέν θά εἶναι μακριά ἡ πνευματική καί φυσική του ὑποτέλεια».

Τά σχολιάσαμε ἐπανειλημμένα καί ἀπό τόν Ρ/Σ τῆς Ἐκκλησίας μας. Μιλούσαμε γιά τήν συνυπευθυνότητα ὅλων μας. Γιά τούς πολιτειακούς φορεῖς καί τήν εὐθύνη παρεμβατικῆς δημογραφικῆς πολιτικῆς. Γιά τή μοναδική δυναμική παρεμβατικότητα τῶν Συλλόγων Τριτέκνων καί Πολυτέκνων. Καί εὐθέως διαλαλούσαμε ὅτι ἡ ὕπαρξη πολυτέκνων οἰκογενειῶν ὀφείλεται, κατά πολύ μεγάλο ποσοστό, στήν πίστη τῶν γονέων στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, στήν αὐταπάρνηση–ὑπακοή τους στό θεῖο θέλημα καί στήν τροφοδοσία τους μέ τή διδασκαλία καί τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Δίχως αὐτές τίς προϋποθέσεις δέν ξεπερνιέται ὁ ἀτομισμός καί ἡ ἐγωκεντρικότητα, οἱ βασικές αἰτίες τῆς ἀλλοτριώσεώς μας καί τοῦ δημογραφικοῦ μας προβλήματος, ἀπό τή σκοπιά τῆς ἀτομικῆς–προσωπικῆς εὐθύνης.

1β)
Ἡ δημογραφική συρρίκνωση ὡσάν ἀνίατη ἐθνολογική ἐπιδημία συνεχίζεται!
Διαβάσαμε στήν ἱστοσελίδα “Ἁγιορείτικο Βῆμα” στά “Κοινωνικά”, 13 Ἰουνίου φέτος:
«Την πρώτη θέση πανευρωπαϊκά στις διακοπές κυήσεων καταλαμβάνει πλέον η Ελλάδα, καθώς το 22% των Ελληνίδων δηλώνει ότι έχει κάνει τουλάχιστον μία έκτρωση, ενώ το 10% των γυναικών που υφίστανται τέτοιου είδους επεμβάσεις είναι εφηβικής ηλικίας.
»Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, 40.000 εκτρώσεις τον χρόνο στην Ελλάδα αποφασίζονται από κορίτσια κάτω των 18 ετών,… σύμφωνα με έρευνα του Αρεταίειου Νοσοκομείου ένα στα τέσσερα κορίτσια ηλικίας 14 έως 17 ετών έχει κάνει έκτρωση, … οι μισές έφηβες που κάνουν έκτρωση δεν έχουν ενημερώσει ούτε τη μητέρα τους. Μία στις 1.000 γυναίκες που κάνουν διακοπή κύησης παρουσιάζει αιμορραγία κατά την επέμβαση ή τις πρώτες 24 ώρες μετά από αυτήν. Το 44% των γυναικών που έχουν κάνει έκτρωση εμφανίζει νευρικές διαταραχές, και 25% επισκέπτεται ψυχίατρο.
»Τα στοιχεία αυτά επικαλείται ο αναπληρωτής καθηγητής μαιευτικής και γυναικολογίας στο ΑΠΘ και αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Εταιρείας Ουρογυναικολογίας, Θεοχάρης Ταντανάσης, [σε παρουσίαση του με τίτλο “Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των νέων. Όρια και προτεραιότητες” , που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 1ου Σεμιναρίου Ψυχοσωματικής στη Μαιευτική Γυναικολογία, το οποίο διοργάνωσε η Β΄ Μαιευτική Γυναικολογική Κλινική του ΑΠΘ.
»Τα αίτια της θλιβερής πρωτιάς: “Πρόκειται για μια θλιβερή πρωτιά, που σχετίζεται ―όσο ποτέ, τα τελευταία χρόνια― και με παράγοντες που διαμορφώνουν η οικονομική κρίση, η αβεβαιότητα και η αύξηση της ανεργίας” επισημαίνει ο κ. Ταντανάσης στο ΑΠΕ― ΜΠΕ».
( http://www.agioritikovima.gr/koinοnika/item/61623-την-πρωτιά-έχει-η-ελλάδα-στις-εκτρώσεις-σε-όλη-την-ευρώπη! 13/6/15 – 3:31 μ.μ.)

1γ)
«Σοκάρει η έρευνα του ΟΗΕ: Το 2080 θα έχουν απομείνει μόνο 7,7 εκατομμύρια Έλληνες!
»Εθνοκτονία σε εξέλιξη: Σοκάρει η πρόβλεψη της Eurostat για τον πληθυσμό της Ελλάδας το 2080
»ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ.
»Όποιος διαβάζει την πρόβλεψη της Eurostat για τον πληθυσμό της Ελλάδας το 2080, καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ασύλληπτο νούμερο, αδιανόητο και φοβερά αποκαρδιωτικό… Με βάση τα στατιστικά των γεννήσεων- θανάτων από το 2011 και

μετά, αλλά και με βάση τη μαζική μετανάστευση νέων και οικογενειών στο εξωτερικό, η Ελλάδα βρίσκεται στο χειρότερο σημείο δημογραφικής κατάρρευσης. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι ἐφησυχάζουν ἀδικαιολόγητα. Πλήρης αδιαφορία από τήν Πολιτεία.»
( http://www.enikonomia.gr/ timelines / 16964, Oi-ektimhseis-ths-Eurostat-gia-ton-plh8ysmo-twn-eyrwpaikwn-xwrwn-ews-to-2080.html )
«Να σημειώσουμε ότι μέχρι 6 Μαρτίου 2015 το ισοζύγιο συνέχιζε να είναι αρνητικό, με τους θανάτους περίπου στις 26.000, και τις γεννήσεις στις 15.500, σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία. Η Ελλάδα σβήνει δημογραφικά και κανείς δεν συγκινείται. Θα αδειάσουν τα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτοβάθμιας εκπαίδευσης, θα ερημώσουν οι παραμεθόριες περιοχές και τα νησιά, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε «κρανίου τόπο» …».
( https://ierapostoli.wordpress.com/2015/01/06/sok_genoktonia_2014/ )
[ Πρβλ. καί ἀρχεῖο τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν ( με ενημέρωση 5/1/2015 ) statlix-05012015
http://www.skai.gr/news/greece/article/266569/elstat-peraitero-meiosi-ton-genniseon-perusi-diplasies-stin-tourkia/
http://www.ypes.gr/el/Ministry/Actions/PlhroforiakaSystLixDim/
https://ierapostoli.wordpress.com/2013/08/04/genniseis-2012_sok/ ]

Τό εἶχε προαναγγείλει παλαιόθεν καί ὁ τότε Πρωθυπουργός τῆς Τουρκίας Ὀζάλ πώς σέ λίγα χρόνια, μέ τήν ὑπογεννητικότητα πού παρατηρεῖται στήν Ἑλλάδα, τό Αἰγαῖο θά μᾶς αὐτοπαραδοθεῖ ἀμαχητί!
Ἐπιπλέον, οἱ διακινούμενες ἑκατοντάδες χιλιάδων μεταναστῶν μουσουλμάνων θά (αὐτο)προωθηθοῦν ὅλοι τους στήν Κεντρική καί Δυτική Εὐρώπη; Ἤ σταδιακά θά “ἀποκλεισθοῦν” ἀναγκαστικά στόν Εὐρωπαϊκό νότο καί μάλιστα στό δικό μας τελικόπρωτο χῶρο προωθήσεως, ὅπως συνομολογήσαμε διά τοῦ τότε Πρωθυπουργοῦ κ. Σημίτη κατά τήν συμφωνία τοῦ “Δουβλίνου-2”; Τό ὑπό ἀνέγερσιν μουσουλμανικό τέμενος (σχεδιασμένο νά ἀνεγερθεῖ, πρίν κι ἀπό τό τελευταῖα διογκούμενο ἀσίγαστο μεταναστευτικό ρεῦμα!) δέν εἶναι τάχα ἕνα θεατό πρόκριμα δημογραφικῆς ἀλλοίωσης τοῦ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ;
Ἔχουμε νέους πολιτικοθρησκευτικούς σχεδιασμούς ἐπί τοῦ παγκόσμιου χάρτη δημογραφικῶν συνθέσεων, μέ τήν ἔντονη θρησκευτική διακριτότητα σάν σημαία. Καί αὐτά διενεργοῦνται διά τῶν ἀνθρώπων τοῦ πόνου καί τῶν πολέμων τῆς νότιας Εὐρασίας, πού προωθοῦνται σήμερα ὡς πρόσφυγες, αὔριο ὡς συγκάτοικοι, μεθαύριο ὡς δημογραφικοί ρυθμιστές, παραμεθαύριο ὡς πολιτιστικοί ἀλλοιωτές ἀκόμη καί ἐδῶ στό χῶρο τόν στενά Ἑλλαδικό. Μιά ἀλλοίωση διακριτή στό ἐγγύς μέλλον, ὅπως συντελέσθηκε ἀπό τά μισά τῆς ἱστορίας τῆς Ρωμηοσύνης στήν Ἀνατολή, στήν Παλαιστίνη καί τή Συρία καί τήν Ἀρμενία καί στή Βόρειο Ἀφρική.
Ὁ οἰκονομικός παράγοντας ἀρχαιόθεν ρύθμιζε τίς κινήσεις ὅλων τῶν λαῶν. Στή διεθνική σκακιέρα, ἕνα κράτος δημογραφικά συρρικνωμένο εἶναι εὐχείρωτο, ἀντί νά εἶναι δημιουργικά συμμετοχικό.
Χρειάζεται σθένος χαλυβδωμένο ἀπό τήν ἐνάργεια τῆς πίστεως, εἰς τρόπον ὥστε νά διακηρυχθεῖ μέ στεντόρεια φωνή στούς ἐγγύς καί τούς μακράν ὅτι ἡ χώρα μας, πού εἶναι ποτισμένη μέ αἵματα ἡρώων καί μαρτύρων τῆς πίστεώς μας, δέν ἀποδέχεται νά κληροδοτηθεῖ σέ ἀνθρώπους ἀλλοθρήσκους.
1δ)
Νά παράσχουμε ἄλλο ἕνα ἐπίσημο στατιστικό δελτίο ἐπί τοῦ δημογραφικοῦ.
«Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα, όπως και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αντιμετωπίζει οξύ δημογραφικό πρόβλημα. Σε σχετικούς πίνακες της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας φαίνεται πόσο αυξάνεται η υπογεννητικότητα στη χώρα μας τα τελευταία εβδομήντα χρόνια.
»Το έτος 1935 αναλογούσαν 28,16 γεννήσεις στους 1000 κατοίκους, ενώ το 2005 αναλογούν μόλις 09,69. Γι` αυτό ακριβώς είχε συσταθεί την προηγούμενη δεκαετία και η περίφημη διακομματική επιτροπή της Βουλής που, αφού μελέτησε και κατέγραψε το πρόβλημα, υπέβαλε σχετικές

προτάσεις, που, δυστυχώς, κατά το πλείστον αγνοήθηκαν. Αλλά και πολλοί φορείς και μεμονωμένοι πολίτες ασχολούνται με το θέμα και υπάρχουν ανοιχτοί οι προβληματισμοί.
»Ωστόσο φαίνεται ότι η συζήτηση γίνεται ως επί το πλείστον με την απουσία της γυναίκας. Γι` αυτό πάρα πολύ συχνά ακούγονται προτροπές και επιχειρήματα που όχι απλώς δεν την αγγίζουν, αλλά την προσβάλλουν και την εκνευρίζουν κιόλας. Διότι δεν θα πεισθεί η γυναίκα να φέρει παιδιά στον κόσμο με το επιχείρημα ότι «χρειαζόμαστε στρατιώτες» ή ότι «πρέπει να σώσουμε τα ασφαλιστικά ταμεία». Βεβαίως και στρατιώτες θα έχουμε και τα ασφαλιστικά ταμεία θα βοηθηθούν, όταν γεννηθούν παιδιά, αλλά θα προκύψει ως συνέπεια, ως αποτέλεσμα όχι ως αιτία, κάτι τέτοιο δεν χωράει στα μητρικά όνειρα. Ούτε πάλι η αντιμετώπισή της ως παιδοποιητικής μηχανής την κολακεύει ιδιαίτερα…»

Θά σταθῶ λίγο σέ μιάν λίαν ἀξιόλογη παρατήρηση, πρός τήν κατεύθυνση ἀποτελεσματικῆς λύσεως τοῦ προβλήματος:
«…Θεωρούν πολλοί ότι το δημογραφικό είναι οικονομικό κυρίως θέμα. Αν όμως η κύρια αιτία για την αποφυγή της απόκτησης παιδιών ήταν η έλλειψη επαρκούς εισοδήματος τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά και οι ευπορότερες τάξεις θα είχαν περισσότερα παιδιά …; Ξεχνούν ότι τα παιδιά από συνειδητοποιημένους γονιούς έρχονται ως καρπός και ως επιστέγασμα του περισσεύματος της αγάπης και με κάθε παιδί που γεννιέται αυτή η αγάπη αυξάνεται και βαθαίνει…».

Ἐδῶ βρίσκεται ἡ “λυδία λίθος” γιά τή λύση τοῦ προβλήματος ἀπό πλευρᾶς κοινωνίας. Καί ἡ ποιμαντική μας τέτοια λύση πρέπει νά δρομολογήσει, μέ τίς ὁποιεσδήποτε παρεμβάσεις, μέ τήν ὁποιαδήποτε ρεαλιστική ὀργανωτικότητά της.

1ε)
Ὅλα αὐτά τά βλέπουμε δημοσιευμένα κατά καιρούς στίς ἐπαρχιακές ἐφημερίδες, χωρίς βεβαίως νά δύνανται νά προτείνουν λύσεις θεραπείας σέ μιά ἐκτεταμένη κοινωνική καί ἐθνική ΠΛΗΓΗ.
Π.χ. τέλη τῆς παρελθούσης χρονιᾶς, οἱ τοπικές ἐφημερίδες τοῦ Κιλκίς (ἀσφαλῶς καί ἄλλων πόλεων), δημοσιοποίησαν θλιβερότατα συγκριτικά δημογραφικά δεδομένα τῆς τριετίας 2011-2013. Ἀνά ἔτος στήν τριετία αὐτή, παρά τή συγκριτική αὔξηση τῶν γάμων ἤ τῶν “συμφώνων συμβίωσης” (ὄχι ἀποκλειστικά μεταξύ συνελλήνων ἀνδρῶν-γυναικῶν), ὡστόσο παρατηρήθηκε μεγάλη μείωση τῶν γεννήσεων! Ἡ μέση ἡλικία τῶν γυναικῶν πού νυμφεύονται κινεῖται περί τό 29ο ἔτος, τῶν δέ ἀνδρῶν περί τό 32ο ἔτος· καί αὐτό ἔχει τεράστια σημασία, ἄν τό ἐντάξουμε στήν προϊοῦσα κρίση, τήν ἀνεργία, τή μετανάστευση τῶν νέων μας.
Τό ὑστέρημα τῶν ἀντικειμενικῶν συνθηκῶν μέ κάθετους ρυθμούς ὄξυνσης (ἀνεργία, μετανάστευση) προκαλεῖ “ὑστέρηση” ἀντοχῶν, “ὑστέρηση” ἤθους ἀγάπης, καί αὐτό ἀπηχεῖται στόν (ὁριακά ὑπό κρίσιν) οἰκογενειακό θεσμό στή χώρα μας καί στό κρισιμότατο δημογραφικό μας πρόβλημα.

2ον)

ΟΨΕΙΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ
Τό σήμερα καί τό αὔριο αὐτοῦ τοῦ τεραστίου προβλήματος, πού τίθεται ἐνώπιόν μας ὡς ζήτημα θεραπείας ἤ συμμετοχικῆς θεραπείας, εἶναι κρισιμότατο. Τό ἱστορικό ἐθνικό μας χθές ἦταν μέν ὀδυνηρό καί κρίσιμο δημογραφικά, ἀλλά ἦταν καί ἀντιμετωπίσιμο στίς τότε συντεταγμένες του, τίς κρατικές, τίς οἰκονομικές, τίς κοινωνικές. Ἐκεῖνο τό θλιβερό “χθές” προσπόρισε στόν γηγενή ἑλληνισμό τῆς ἀρχαιόθεν πατρίδος μας τόν ἑλληνικό προσφυγισμό. Ἐκεῖνο τό πολύτιμο “χθές”, ἀκόμη καί μετά ἀπό τίς ταλαιπωρίες τῶν παγκοσμίων πολέμων καί τῆς μετανάστευσης, προσπόρισε τελικά στόν γηγενή ἑλληνισμό μας πρῶτα τά ἐπιδόματα τῶν μεταναστῶν, ὕστερα τήν ἐπάνοδο τῶν συνταξιούχων οἰκονομικῶν μεταναστατῶν μας, μιά πολύ σημαντική συνδρομή στή δημογραφική καί τήν οἰκονομική βελτίωση τοῦ πατρώου ἐθνικοῦ χώρου. Ἐκεῖνο τό πολύτιμο “χθές” μέ τήν ἐνθουσιώδη Εὐρωπαϊκή ἔνταξη καί τά Κοινοτικά Προγράμματα Στήριξης, ἐπιδότησε τήν ἀναπτυξιακή καί οἰκονομική βελτιστοποίηση τῆς χώρας, χωρίς ὡστόσο νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν σημερινή οἰκονομική κρίση καί τή δημογραφική συρρίκνωση, σέ βάρος τῆς χώρας μας. Ἐκεῖνο τό πολύτιμο “χθές” ἔφυγε πλέον καί δέν ἐπανέρχεται.
Στό “χθές” τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος σταθήκαμε ὡς Ἱεραρχία μέ τήν συνήθη θεσμική λογική ἐπιμερισμοῦ καί σχεδιασμοῦ, τουτέστιν μέ τήν καθιερωμένη θεσμική πρακτική τοῦ ἐλάχιστου τυπικοῦ ἐνδιαφέροντος, τῆς μετάθεσης, τῆς ἀναβολῆς, γιά τά ὁποῖα εὐθυνόμαστε ὅλοι οἱ “χθεσινοί”, καί καλούμεθα νά νιώσουμε τήν εὐθύνη μας ὅλοι οἱ “σημερινοί”. Νά μήν τό ἀφήσουμε στούς “αὐριανούς”. Δέν μᾶς παίρνει πλέον ὁ καιρός.
Ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος καί ἀπό συμφώνου τά δύο Συνοδικά μας Σώματα δημιουργήσαμε τό 1999 τήν «Εἰδική Συνοδική Ἐπιτροπή Γάμου, Οἰκογενείας καί Δημογραφικοῦ Προβλήματος».
Ἤδη ἀπό τή Συνοδική περίοδο 1998-᾽99 ὁρίσαμε ἐπί τῆς Ἱεραρχίας συζήτηση γιά τό Δημογραφικό πρόβλημα τῆς χώρας μας, μέ εἰσηγητή τόν τότε Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως μακαριστό κυρό Διονύσιο.
Ἀλλά τό μοναδικό πρακτικό μέτρο πού ἐλάβαμε τότε (ἡ πρόταση δική μας στή Συνοδική περίοδο 1998-᾽99, καί ἔγινε ἀσμένως ἀποδεκτή, δόξα τῷ Θεῷ!): ἦταν νά ἐπιδοτεῖ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τό τρίτο παιδί τῶν χριστιανικῶν οἰκογενειῶν τῆς Θράκης. Μέχρι σήμερα, πολλοί ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν καθώς καί ἡ Τράπεζα Πειραιῶς, συνεισφέρουν στό Συνοδικό αὐτό ἄμεσα ρεαλιστικό μέτρο. Πρόκειται γιά ἕνα “ἡρωϊκό” μέτρο τοῦ χθές καί τοῦ σήμερα, μέ ἀντίκρισμα στό αὔριο. Ἀναγνωρίζεται πρακτικά ἡ πολύ μεγάλη σημασία καί ἀξία καί ἄμεση πρακτική συμβολή του στίς δημογραφικές ἰσορροπίες τῆς παραμελημένης σχεδιαστικά Θράκης μας. [βλ. πρόσφατη ἔκδοση ἀπό τό Ἵδρυμα Μελετῶν Θράκης]!

Ἐκ παραλλήλου, τά τελευταῖα χρόνια, ἐπί τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας εἴχαμε εἰδική διερεύνηση τοῦ συναφοῦς προβλήματος τῆς οἰκογένειας. Τά εἰδικά φυλλάδια τῆς Ἐκκλησίας μας “Πρός τό λαό” ἀναφέρονταν στό ζήτημα τῆς οἰκογένειας, ὡς φυσικῆς κοινωνικῆς μήτρας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καί ἀνατροφῆς (βλ. τό ἐνημερωμένο καί θαυμάσιο φυλλάδιο 47, Δεκέμβριος 2013, “Οἰκογένεια καί κοινωνία σέ κρίση σήμερα”).

Στήν ἴδια προοπτική, εἰδικά ὅμως πρός τά κληρικολαϊκά στελέχη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ποιμαντικῆς, κινοῦνται καί οἱ αὐτοτελεῖς σχετικές ἐκδόσεις τῆς Εἰδικῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Λειτουργικῆς Ἀναγεννήσεως, ὡς ἐπί παραδείγματι μέ τήν ἔκδοση “Ὁ Γάμος στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία” (Ἀθήνα 2004). Εὔχρηστα καθώς εἶναι, παρέχουν ἐπιμορφωτικό ὑλικό, τόσο ἀναγκαῖο γιά τήν ἐνημέρωση, κατάρτιση καί ποιμαντική ἔμπνευση τῶν διακόνων τῆς ἐκκλησιαστικῆς μαρτυρίας. Σ᾽ αὐτήν τήν ἔκδοση πού μνημονεύσαμε, διαβάζουμε τήν εἰσαγωγική ὑπόμνηση τῆς εἰσηγήσεως τοῦ ὁμότιμου Καθηγητῆ τοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν κ. Σπυρίδωνος Τρωιάνου: «Ἡ σύνδεση ἱεροτελεστίας καί συνάψεως Γάμου, πού συντελέστηκε μέ τή Νεαρά 89 τοῦ Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ (τέλη 9ου αἰ.), ἀφοῦ διατηρήθηκε σέ ὅλη τή βυζαντινή περίοδο καί τήν τουρκοκρατία, πέρασε στή νομοθεσία τοῦ νεώτερου ἑλληνικοῦ κράτους μέ τό διάταγμα τῆς Ἀντιβασιλείας τῆς 23ης Φεβρουαρίου/ 7ης Μαρτίου 1835 καί ἐξακολούθησε νά ἰσχύει μέ τό παλαιό ἄρθρο 1367 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα ἕως τό 1982» (βλ. Πρακτικά Δ΄ Πανελληνίου Λειτουργικοῦ Συμποσίου, Ἀθῆναι 2004, σ. 67).

Αὐτό πού ἴσχυσε ἐπί μιά χιλιετία ἄρχισε νά ἀνατρέπεται νομοθετικά στή δεκαετία τοῦ 1990! Καί συνεχίζει νά σαθροποιεῖται μέ τό ἀπατηλό ἐπίχρισμα τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ, μέ τό πρόσχημα σεβασμοῦ τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων, σέ κάθετη ἀντιπαράθεση πρός ἐκεῖνο πού θά χαρακτηρίζαμε κοινωνισμό καί κοινωνικότητα, κατάφαση τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου (δια)κοινωνίας. Σταθερά ἀπό τό 2008 μέχρι σήμερα προχωρεῖ θεσμικά ἡ ὁριστική κρατική κατάφαση καί υἱοθέτηση ὄχι τῆς οἰκογένειας, ἀλλά τῆς ἀποσάθρωσής της. Τά ἔχετε σημειώσει μέ νηφάλιο σαφή ποιμαντικό λόγο Ὑμεῖς, Μακαριώτατε, ὡς ἀπό Συνόδου στήν τελευταία ἐπιστολή Σας πρός τό Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης. Καί ἀπό κοντά, ἐκφράζοντας τήν καθολική μας ἀγανάκτηση καί ἀφυπνιστική διαφωνία, τά ἔχουν διαδηλώσει καί ἄλλοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς. Ὡστόσο οἱ ἑκάστοτε κρατικοί ταγοί, μέσα στή χοάνη τῆς ἀλλοτρίωσης, δέν ἐνδιαφέρονται γιά τό εὖρος τῶν ἀντικοινωνικῶν ἐπιδημιῶν (ἄν ὄχι καί ἐπιθανατίων λοιμωδῶν ἀντικοινωνικῶν ἀσθενειῶν). Ὁ κόσμος τῆς κατακλυσμικῆς “προόδου” καί τό κράτος μας ὡς πρόσδουλος ἀποδέκτης, δέν ἐνδιαφέρονται γι᾽ αὐτό πού θεολογικά καί ἀνθρωπολογικά θά χαρακτηρίζαμε ὡς Ἀδαμική ἐπιλογή τῆς ἀρρωστίας καί τῆς ἐμπαθείας καί τῆς νεκροποιοῦ ἀναιδείας. Αὐτό δέν ἔχει ἁπλῶς μιάν ἀντι-ηθική διάσταση, ἀλλά ὀντολογική κρισιμότητα γιά τήν ἀνθρωπότητα. Ὅπως πολύ σοφά, Μακαριώτατε, ἐμνήσθητε τοῦ Ὀλιβιέ Κλεμάν στήν Προσφώνησή Σας πρός τήν Τακτική Σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Ὀκτωβρίου 2013: «ἡ Δύση θέτει τήν ἀνθρωπότητα μπροστά στά ἔσχατα προβλήματα. Ὁ ἄνθρωπος, σήμερα, γίνεται ὅλος ἕνα πρόβλημα» (βλ. Ἐκκλησία, ἔτος 90ό, τ. 9 [Ὀκτώβριος 2013], σ. 620β).

ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

Θεολογικά ―θά ἔλεγε κανείς― δέν μᾶς ἀφορᾶ τό ζήτημα τῆς δημογραφικῆς συρρίκνωσης. Ἡ Ἐκκλησία θεολογικῶς δέν εἶναι μιά “ἐθνογεννήτρια” κοινωνική δύναμη,

θεολογικῶς δέν εἶναι μιά τυπική “ἐθνοσώτειρα” κοινωνική δύναμη. Ἐνεικονίζοντας σωτηριωδῶς καί ποιμαντορικῶς τήν ἄκτιστη ἑνοποιό ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, εὔχεται “ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως”, τοὐτέστιν ὅλων τῶν λαῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὑπό μία κοινή Ὀρθόδοξη πίστη. Ἁπτά παραδείγματα οἱ Ἅγιοι τοῦ 20οῦ αἰώνα καί ὅλων τῶν αἰώνων τῆς ἱστορικῆς ἐκκλησιαστικῆς διαχρονίας. Ὁ ἐθνοφυλετικός ἀποκλειστικισμός ἤδη καταδικάστηκε ἀπό τά 1872, ὅταν τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο θεολογικά κι ἐκκλησιολογικά κατεδίκαζε κάθε ἐκκλησιαστική ὑποταγή σέ φανατικῶς ἐνδοκοσμικά στενά πλαίσια.
Ὅμως, ἀκόμη κι ἄν θελήσουμε νά ἐγκύψουμε στήν πρακτική τῶν Ἀποστόλων καί τῶν μεγάλων Ἱεραρχικῶν μορφῶν τῆς παραδόσεώς μας, θά διαπιστώσουμε τήν ἀγωνία καί τόν ἀγώνα γιά τή διάσωση τῶν ἀνθρώπων (καί βεβαίως τοῦ ὅλου ἀνθρώπου) μέσα στά συγκεκριμένα ἱστορικά δεδομένα. Ὅταν ἐπί αἰῶνες αἰώνων ἕνα διανθρώπινο σύνολο ἦταν ἐμβαπτισμένο στήν “καινότητα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς”, καί κινδυνεύει σήμερα νά ἀπωλέσει ὄχι ἁπλῶς τίς ἱστορικές του συντεταγμένες, ἀλλά προπαντός τόν εὐλογημένο πολιτισμό τῆς θεανθρωπείας τῆς ζωῆς του, τότε πῶς θά ἀμελήσει ἡ Ἐκκλησία ποιμαντικά, προσευχητικά, θεολογικά, ἀνθρωπολογικά, κοινωνικά; γιά τή δημογραφική του συρρίκνωση; γιά τήν πολιτιστική του ἀλλοτρίωση καί ἀφομοίωση; γιά τήν ἀπώλεια τοῦ πολιτισμοῦ του; ἑνός πολιτισμοῦ πού ἄλλοτε ἐξέφραζε λίγο ἤ πολύ τήν βεβαπτισμένη καί χριστοποιημένη ὑπόσταση τῶν ἀνθρώπων αὐτοῦ τοῦ ἐθνικοῦ συνόλου…
Εἶναι τεράστιο ζήτημα! Χρήζει συνεχοῦς διερεύνησης καί μόνιμης ποιμαντικῆς ἀντιμετώπισης, σέ Συνοδικό σχεδιασμό, σέ Δια-Mητροπολιτική συνεργασία, σέ Μητροπολιτικό προγραμματισμό, σέ Ἐνοριακή ποιμαντική δράση κ.ο.κ.
Ὁ νέος Ἑλληνισμός εἶναι ἡ ἱστορική σάρκα τῆς Ἐκκλησίας ἐδῶ στήν Ἑλλάδα ὡς γένος καί κράτος, εἶναι ἡ ἱστορική δοκιμασία τῆς παρουσίας τῆς Ἐκκλησίας [δι᾽ ἐμᾶς ἐδῶ, τούς Συνέλληνες καί ὅσους ἐμφιλοχωροῦν πρόσφυγες], εἶναι ἡ ἱστορική ἐνσάρκωση τοῦ κηρύγματος καί τῆς ὅλης ποιμαντικῆς
Της ἐδῶ στήν νεώτερη Ἑλλάδα. Ἄν δέν ὑπῆρχε ὁ Ἑλληνισμός ὡς Ἐκκλησία, ἀμφιβάλλω ἐάν θά ὑπῆρχε ὡς νεώτερος Ἑλληνισμός! Θά εἶχε ἀφομοιωθεῖ ἀπό τούς κατακτητές, ἐν μέρει ἤ ἐν ὅλῳ. Θά εἶχε ἐκτουρκιστεῖ ἤ τουλάχιστον ἐκμουσουλμανιστεῖ. Θά εἶχε ἐκπαπιστεῖ θρησκειο-πολιτικά κ.λπ. Ἄλλοτε, ἐπί αἰῶνες, ἡ ἐκκλησιαστικότητα (ὡς τρόπος συνοχῆς καί διάσωσης) καί ἡ ἐθνικότητα (ὡς ἱστορική συνειδητότητα καί διαφορότητα) πήγαιναν μαζί, δημιουργοῦσαν μαζί, ζοῦσαν μαζί στό φρόνημα καί στήν καρδιά καί στήν ἔκφραση καί στήν δημιουργία τοῦ λαοῦ μας. Ἦταν κάτι τό φυσιολογικό, διότι ἔτσι ὑπήρξαμε, ἔτσι ζούσαμε, καί αὐτό κληροδοτούσαμε σέ κάθε νέο ἄνθρωπο, σέ κάθε νέα γενιά.
Σήμερα, ἄνθρωποι καί ἀνθρωποσύνολα (κυρίως οἱ νέες γενιές) ζοῦν καί δελεάζονται ἀπό τό ἄνοιγμα στή διαφορότητα σέ ρυθμούς ταχύτερους ἀπό ποτέ ἄλλοτε. Ἄν κάποτε ἡ διαφορότητα ἦταν “εὐκαιρία” λίγων, σήμερα εἶναι εὐκαιρία καί εὐκαιρίες ὅλων. Δέν ὑπάρχουν σύνορα ἐπιβίωσης, σύνορα πολιτισμοῦ, σύνορα ἠθῶν, σύνορα ἀγωγῆς, σύνορα ἔκφρασης. Ἔχουμε τό μοναδικό “νόμο”, τό “νόμο” τῆς παγκόσμιας ἑνοποίησης: κοσμικότητα, ἐλευθεριότητα, διαφορότητα, ἀλλαγές, ἀλλο-τρίωση. Δέν ἐνοχλεῖται ὁ σημερινός ἄνθρωπος, διότι ὅλα ἐπιτρέπονται, ὅλα διαφημίζονται, ὅλα βιώνονται, ὅλα ἀλληλο-καταφάσκονται καί ἀνα-κιρνῶνται.
Γιά Ἑλληνισμό θά μιλᾶμε τώρα;
Γιά Ἐκκλησία θά μιλᾶμε τώρα;
Γιά ρίζες αἰώνων καί ριζιμιό αἰωνιότητος θά μιλᾶμε τώρα;
Τά παιδιά μας δελεάζονται ἀπό τά τερατοπαιχνίδια. Οἱ νέοι μας ἀπό τά facebooks καί τά ὁλονύκτια bar. Oἱ πολιτικοί μας ἀπό τόν διεθνοποιημένο πρακτικισμό. Οἱ πολιτισμικοί μας φορεῖς ἀπό τήν παράδοση ὡς τουριστική διαφήμιση καί θεατρική παράσταση μιᾶς ἀλλοτινῆς ἱστορίας. Οἱ ἐπιστήμονες ἀπό τήν ἔκπληξη τοῦ ἐλαχιστοκόσμου καί τοῦ ἀπειροκόσμου. Οἱ ἄνθρωποί μας ἀπό τήν ἐπιβεβαίωση τοῦ “αὐτο-εἶναι”. Ἀκόμη καί οἱ θεολόγοι μας ἀπό τήν θεολογική συλλογιστική ἐπί τῆς κοσμικότητος.
Ὁ καθένας μας συνηθίζει νά χαίρεται τίς ἐλεύθερες προσβάσεις του στήν παγκοσμιότητα: τηλε-ειδήσεις, τηλε-διαφημίσεις, τηλε-σελίδες, τηλε-προσβάσεις σέ ἕναν τηλε-κόσμο. Μέσα σέ τόσες ἀνοικτές διεθνεῖς ἀναφορές, μέσα στούς ἰσοπεδωτικούς ρυθμούς τῆς καθ᾽ ὅλου ζωῆς, ὑφιστάμεθα ὑποσυνείδητα μιάν βιωματική πνευματικήν ἀμνησία. Καί αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ “ἀμνησία” διευρύνει τίς ἀποστάσεις γῆς καί οὐρανοῦ, βιοτῆς καί παραδόσεως, αὐτοσυνειδησίας καί θεοκοινωνίας, Ἑλλάδος καί Χριστοῦ. Ὑφιστάμεθα μιάν πανδημική αὐτοαναίρεση.
Καί ὅ,τι ἀκόμη ἀπομένει καί ἐπιβιώνει, εἶναι ἡ καλή ζύμη ἡ κληροδοτημένη ἀπό τούς ἱδρῶτες καί τά αἵματα, ἀπό τόν λαϊκό θεῖο φόβο καί τόν κληρικό θεῖο ζῆλο, ἀπό τίς καταθέσεις τῶν προτέρων μας. Τήν εὐχή τους νά ἔχουμε.
Ἄν ἐξαιρέσουμε κάπως τόν ἀπόδημο Ἑλληνισμό, ὁ σύγχρονος Ἑλλαδισμός φαίνεται νά ἀπαρνεῖται ὁλοέν καί περισσότερο τήν Ἐκκλησία ὡς μητέρα τῆς ὑπόστασής του! Ἤ (νά διορθώσω τήν διατύπωση) Ὁ σύγχρονος Ἑλληνισμός ἐθίζεται νά ζεῖ χωρίς νά τοῦ χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία ὡς ἐκκλησιασμός· ἐθίζεται νά ζεῖ χωρίς νά τοῦ χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία ὡς συμμετοχή δημιουργικῆς αὐτοπαρουσίας, κοινωνίας καί θεοκοινωνίας· ἐθίζεται νά ζεῖ χωρίς νά τοῦ χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους.
Καί ἄν δέν ἐπιβίωνε ἀκόμη στό ὑποσυνείδητο τοῦ λαοῦ μας μιά παραδοσιακή συναισθηματική θρησκειακότητα, θά τήν εἶχαν ἀποποιηθεῖ τήν Ἐκκλησία πρό πολλοῦ. Στή νεώτερα 200 χρόνια (ἀπό τό 1821 γιά τή Ν. Ἑλλάδα) ἤ 100 χρόνια (ἀπό τό 1912 γιά τή Β. Ἑλλάδα) ἤ καί λιγότερα χρόνια (γιά τά Δωδεκάνησα), καί εἰδικά στίς τελευταῖες δεκαετίες, ἀπαρνούμεθα αὐτό πού δέν κατόρθωσαν νά μᾶς ὑφαιρέσουν αἰῶνες διαφόρων ἐπιθέσεων καί κατακτήσεων, αἰῶνες δουλείας! Ἔτσι ὅμως ὁ ἄνθρωπος πού ἀνασπᾶται ἀπό τόν ἐκκλησιοποιημένο πολιτισμό του, ἀφομοιώνεται, ἀντί νά ἀφομοιώνει. Καί τό διαπιστώνουμε αὐτό στήν ἀλλοτριωμένη (μολονότι ἐκσυγχρονισμένη) νεολαία μας, στίς διαλυμένες (μολονότι τάχα ἐκσυγχρονισμένες) οἰκογένειες, στόν ξεπουλημένο κοινωνικό ἱστό μας (παρ᾽ ὅλους τούς συλλόγους)…
Καί ἐδῶ βεβαίως προβάλλει τό ἀνυπολόγιστο χρέος νά στήσουμε μιά νέα ἱεραποστολή στόν ἴδιο τό χῶρο μας. Δέν πρέπει νά διαλανθάνει ὅμως τῆς προσοχῆς μας ὅτι «ἡ προβολή τῆς ἀξίας τῶν προσώπων καί τῆς μεταξύ τους ἀγάπης ὡς μοναδικῆς καί ἀποκλειστικῆς ὁδοῦ γιά τήν ἀτελεύτητη τελείωση, μέ τή συνεχή καταπολέμηση τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῶν παθῶν πού προέρχονται ἀπό αὐτήν, συνιστᾶ τήν πυξίδα προσανατολισμοῦ μας καί τήν ὕψιστη καί ἀναντικατάστατη ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τόνιζε ὁ π. Στανιλοάε. Ἑπομένως ὁ λόγος μας, ὡς «ρήματα ζωῆς αἰωνίου» γιά νά τελεσφορήσει πρέπει νά εἶναι λόγος, ὄχι περί σωτηρίας, ἀλλά λόγος σωτηρίας, λόγος ζωοποιός καί ζωηφόρος, τροφή καί φῶς γιά τόν ἄνθρωπο.
Μετά ἀπό αὐτήν τήν βασική προϋπόθεση ἀπαιτεῖται νέα ὀργάνωση καί μεθοδικότητα, νέα ἀνοίγματα καί προσεγγίσεις, νέες δομές καί τρόποι. Ξεκινώντας ἀπό τήν ἐπίγνωση τῆς ἀνεπάρκειας τῶν παλαιῶν μεθόδων, κι ἀπό τήν συναίσθηση τῆς ἀνεπάρκειας τῶν ἀτομικῶν μας δυνάμεων. Ὅλοι μαζί, μέ συνεισφορά πείρας καί προβληματισμοῦ καί προτάσεων.
Ἀρκεῖ νά ἔχουμε πρωτίστως αὐτό καί κυρίως αὐτό πού συνιστοῦσε σέ Καθηγητή τῆς Ἰατρικῆς ὁ ὅσιος Πορφύριος: «Κοινώνησες σήμερα;… Ἄφησε νά μιλήσει ὁ Χριστός στούς φοιτητές». Ὁ Κύριος νά ἐνυπάρχει ζῶν καί ἐνεργῶν στήν ὕπαρξή μας.

Καταλήγοντας, ἄς ἐπικεντρώσουμε ἐκ νέου στή φυσιογνωμία τοῦ σημερινοῦ Ἑλληνισμοῦ, στό “παρόν” τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τί ἐννοῶ;
Καθώς ἀπωλέσαμε τήν ψυχή μας, ποῦ νά βροῦμε τήν ὕπαρξή μας;
Καί πῶς νά τήν μοιραστοῦμε μέ τούς οἰκογενεῖς καί τά παιδιά μας;
Καί πῶς νά ἀνοιχθοῦμε σέ ἕνα τέτοιο μοίρασμα ζωῆς;
Γνωρίζουμε εἰδικά γιά τό 1ο τρίμηνο τοῦ 2014, ὅτι εἴχαμε δημογραφική συρρίκνωση [110.000 θανάτους/93.000 γεννήσεις]. Καί ὅσο ὑποχωροῦμε, ὅταν τό ποσοστό τῆς συρρίκνωσης φθάσει στό 6%, ἐπιστημονικά αὐτό σημαίνει δημογραφικό σβήσιμο τῆς Ἑλλάδος! Ἡ αὐτοκαταστροφή βρίσκεται ἤδη ἐντός τῶν πυλῶν!
Νά συνυπολογίσουμε καί τήν αὔξηση τοῦ ρεύματος τῶν μεταναστῶν, τούς ὁποίους διεθνικά ΔΕΝ δικαιούμεθα νά διώξουμε! Ἄρα ἔχουμε ἤδη ἀπό τώρα τρομερή δημογραφική ἀλλοίωση τῆς Ἑλλάδος.

Νά θυμίσω κάτι ἱστορικό:
ΟΛΟΙ γνωρίζουμε ὅτι τόν 4ο αἰώνα ὁ Μέγας Κωνσταντίνος μετέφερε τήν πρωτεύουσα στήν Ἀνατολή. Ἤδη, πρίν τόν Μ. Κωνσταντίνο, εἴχαμε μεταφορά τῆς πρωτεύουσας ἀπό τή Ρώμη σταδιακά στήν Ἀνατολή, μέ τή Νικομήδεια τοῦ Διοκλητιανοῦ. ΓΙΑΤΙ συνέβη αὐτό; Οἱ ἱστορικοί ―ἐκτός τῶν ἄλλων αἰτιῶν― μιλοῦν γιά δημογραφική συρρίκνωση τῆς Ρώμης! Ὁ ρωμαϊκός πληθυσμός τῆς Ρώμης ἔσβηνε! Οἱ αὐτοκράτορες μετέφεραν πληθυσμούς βαρβάρων ἀπό τή βόρεια Εὐρώπη!
Καί σήμερα ἔχουμε μιάν ἀναλογία, μέ καταλύτες ὅσα ἀνέφερα καί ὅσα ἀναφέρθηκαν ἐπανειλημμένα σ᾽ αὐτήν τήν αἴθουσα ἀπό ἄλλους Ἀδελφούς. Γιά παράδειγμα, πρίν τρία χρόνια, ὁ ἅγιος Πατρῶν μίλησε γιά τήν “Ποιμαντική τῆς Ἐκκλησίας στήν ἐποχή τῶν μνημονίων» καί παρουσίασε μέ ἀντικειμενικά στοιχεῖα τήν ἐξουθενωτική τραγικότητα τῆς φτώχειας, τῆς ἀνεργίας, τῶν δικῶν μας οἰκονομικῶν μεταναστῶν πρός Γερμανία καί Αὐστραλία (μέ ὅσα συνεπάγονται ὅλα αὐτά γιά τή διαμόρφωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ)…

3ον)

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΕΙΤΕ ΑΦΟΡΜΕΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ ΣΥΝΔΡΟΜΗΣ

Τί πρέπει νά γίνει σήμερα, σέ μᾶς;
Τί πρέπει νά προκαλέσουμε (ὥστε νά συμβεῖ);

Καταρχήν, ρεαλιστικά, γιά νά ἔχουμε δημογραφική αὔξηση ἀπαιτοῦνται:
― τουλάχιστον τρία (3) καί πλέον παιδιά/ἀνά οἰκογένεια, γιά τήν ἀναπλήρωση τῶν γεννητόρων τους·
― σύναψη γάμων σέ νεότερη ἡλικία, πού συνεπάγεται εὐτεκνία·
― ἀντιμετώπιση τῶν συνεπειῶν τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, μέ τήν ψυχοποιμαντική προσέγγιση τῶν ἀνδρογύνων, ὥστε νά μήν διαλύονται εὔκολα οἱ οἰκογένειες (κάτι πού τραγικά αὐξάνει μέ τήν οἰκονομική κρίση).

Ἀπό τό… “ρεαλιστικά” τῆς λύσης, μέχρι τό… “πραγματικά” τῆς διανθρώπινης ἐλευθερίας τῶν ἀνθρώπων μας τῶν ἀνδρογύνων, ὑπάρχει τό “ἄθλημα” ἤ μᾶλλον τό “πρωτάθλημα” τῆς ἐλευθερίας-τῆς ἀγάπης-τῆς θυσίας, καί ἡ δική μας ποιμαντική ἔμπνευση καί ὑποστήριξη.

ΕΔΩ ὅμως τίθενται ἄλλα προβλήματα (ἐκτός τῶν ὅσων ἤδη προανέφερα, γιά τά διεθνιστικά καί τά διευρωπαϊκά δεδομένα).

1ον ] Γιά τά πολλά παιδιά, ΔΕΝ διαθέτουμε σήμερα τήν παλιά ἑλληνική οἰκογένεια καί τήν παραδοσιακή κοινωνία. Πῶς θά ἐμπνεύσουμε σταυρωμένη θυσιαζόμενη ἀγάπη στή ζωή τῶν ζευγαριῶν; Πῶς θά τούς πείσουμε ὅτι ἀγάπη δέν εἶναι ἡ σεξουαλική ἀπόλαυση ὡς ἔσχατος στόχος, ἀλλά ἡ συμβίωση καί ἡ σεξουαλικότητα ὡς θυσία αὐθυπέρβασης κατά τήν Παύλεια καί τήν Πατερική διδαχή. Καί αὐτά ΔΕΝ τά ἐμπνέει κανείς μόνο μέ Ἐγκυκλίους.
Βέβαια, εὐτυχῶς, πού ὑπάρχουν ἀπό τή μιά οἱ Σχολές Γονέων, κι ἀπό τήν ἄλλη τά ποικίλα παιδικά καί νεανικά Κατηχητικά προγράμματα, οἱ κατασκηνωτικές συναντήσεις καί ἄλλες δραστηριότητες ἐκκλησιαστικῆς ποιμαντικῆς κοινωνικοποιήσεως. Ὅλα αὐτά εἶναι μιά προσέγγιση ἐγκαρδίωσης, μιά προσέγγιση ἀνθρωπιᾶς μέ ἐκείνη τήν ἀνθρωπιά πού εὐωδιάζει Χριστόν, ἐν τοῖς σωζομένοις καί ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις… Εἶναι τό ἀπαραίτητο πρῶτο βῆμα πού ἐποφείλουμε στούς ἀνθρώπους μας καί σέ κάθε ἄνθρωπο.
Καί ὅλα αὐτά προωθοῦνται σέ ἱστοσελίδες, πάλι μέ τήν ἴδια συναίσθηση, εὐαισθησία καί αἴσθηση. Κρατοῦμε ἀκόμη κάποιες προσβάσεις προσέγγισης καί διαμόρφωσης τῆς αἴσθησης, τοῦ φρονήματος καί τοῦ ἤθους στήν κοινωνία μας. Ὅμως, ἡ ζύμη ὅλο καί ἀπομειώνεται ἀριθμητικά, ὅπως τό διαπιστώνουμε. Πρέπει νά εἴμεθα διαρκῶς δημιουργικοί στήν ὑπευθυνότητά μας, ξεπερνώντας τά παλιά σχήματα, γιά νά ἀγγίξουμε τήν τρόπο τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, τήν αἰσθαντικότητα, τίς ἀνάγκες του, τόν καημό του τελικά καί τήν χαρά του, ὥστε νά τά ἐκκλησιοποιήσουμε καί νά τόν ἐκκλησιοποιήσουμε.
Καί ἐπειδή ἔχουμε ὅλοι μας ἀνάγκη συμβουλῶν ἀνθρώπων πού εἶχαν ἁγιοπνευματική πείρα στή ζωή τους, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά επικαλεσθῶ τόν λόγο τοῦ ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου: «Κάθε φορά πού χτυπάει κάποιος τήν πόρτα μου, σφίγγεται ἡ ψυχή μου. Τό ἕνα τρίτο τῶν προβλημάτων πού κουβαλοῦν οἱ ἄνθρωποι εἶναι διαζύγια, ἄλλο εἶναι οἱ καρκύνιοι ἀρρώστιες καί τό τρίτο εἶναι τά ψυχολογικά». Πῶς τά ἀντιμετώπιζε ὅλα αὔτά ὁ Γέροντας; Μέ τήν ἀδιάλειπτη καί τήν «ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ» προσευχή. Καί ἐάν γιά μεγάλες ἀσθένειες ἡ προσευχή ἔχει ἐλπιδοφόρα καί ἀνεμπόδιστα ἀποτελέσματα ὡς αἰωνίζουσα δυναμική, πόσο μάλλον ἡ θεραπεία ἡμῶν τῶν ἰδίων καί τῶν ὑφ ἡμῶν συναυλιζομένων στίς αὐλές τοῦ Κυρίου ἀνδρογύνων. Ἡ ἔμπνευση καί ἡ μεταλλαγή τους ὡς καί ἡ αὐτυπέρβαση μποροῦν νά ἐπιτευχθοῦν μέ τήν καθαρή προσευχή.
Ἡ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀπαντλεῖται ἀπό τήν παντοδυναμία τοῦ Ἀρχηγοῦ καί Τελειωτή της, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, δέν εἶναι μόνο ὁ λόγος της, ἀλλά προεχόντως καί κατ’ ἐξοχή ἡ προσευχή της. Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ λίαν συντόμως νά ἀναφερθῶ σέ ἕνα παράδειγμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀββᾶ Βαρσανουφίου. Ρωτοῦν κάποτε τόν ἅγιο κάποιοι προσκυνητές: «Πῶς δέν ξεσπάει ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ζοῦμε μέ αὐτόν τόν ἄθλιο καί διεστραμμένο τρόπο;». Ὁ Γέροντας, πού ἦταν διδακτός Θεοῦ ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τίς διδαχές του, ἀποκαλύπτει ἕνα συγκλονιστικό γεγονός: «Στό θρόνο τοῦ Θεοῦ συναντῶνται οἱ προσευχές τριῶν ἀνθρώπων. Κάποιου ἀπό τά Ἰεροσόλυμα – πού δέν ἀποκαλύπτει τό ὄνομά του καί ἀπό αὐτό συμπεραίνεται ὅτι πρόκειται περί τοῦ ἰδίου – ἑνός Ἠλία άπο τήν Κόρινθο καί ἑνός Ἰωάννη ἀπό τή Ρώμη». Οἱ προσευχές τους ἔκαμε ὥστε ὁ Θεός νά ἀλλάζει βουλή καί νά μήν ἀποστρέφεται τό Πρόσωπό Του ἀπό τόν κόσμο. Πάντοτε ὑπῆρχαν καί ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού εὐαρεστοῦν στό Θεό καί τά αἰτήματά του γίνονται ἀποδεκτά. Ἄς πολλαπλασιασθοῦν οἱ προσευχές στή χώρα μας, πού τόσο ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἐμπνευσμένους ἡγήτορες, ἀλλά καί ἀπό τό κύτταρο τῆς κοινωνίας μας, πού εἶναι ἡ οἰκογένεια.

2ον] Βρισκόμαστε σέ ἄλλη φάση οἰκονομικῆς ἐπιβίωσης. Σέ ἄλλες χῶρες τῆς Eὐρώπης πού βρίσκονται σέ διαφορετική κοινωνική καί οἰκονομική φάση κάθε οἰκογένεια διαθέτει τά ζῶά της, τά χωράφια της καί δέν ἀγοράζει πολλά πράγματα. Σ᾽ ἐμᾶς ἐδῶ, σχεδόν τά 2/3 τοῦ πληθυσμοῦ εἶναι μετακινημένα σέ ἀστικά περιβάλλοντα καί σήμερα πλέον [μέ τήν ἀνεργία καί τήν οἰκονομική κάμψη] ἀδυνατοῦν νά ἀνταπεξέλθουν στίς ὑποχρεώσεις τους, ἀκόμα καί μέ τήν ἀπόκτηση ἑνός παιδιοῦ. Μέ τήν ἀτεκνία καί τίς ἐλεύθερες σχέσεις, αὐτό ὁδηγεῖ σέ δημογραφική συρρίκνωση.

3ον] Πρέπει νά μεταπεισθεῖ τουλάχιστον ἡ κοινωνία, καί νά ἀλλάξουν οἱ κομματικές ἰδεολογίες. Νά ζητήσουμε ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, ἀπό τά Πανεπιστήμια, ἀπό τά ΜΜΕ, ἀπό τούς Συλλόγους, νά ἀσκήσουν μέ σύντονο τρόπο τήν ἐπιρροή τους πρός τούς κυβερνῶντες ὥστε νά τροποποιήσουν τήν διαχρονικῶς ἀδιάφορη πολιτική τους ἔναντι τῶν πολυτέκνων οἰκογενειῶν. Τά bonus, οἱ διορισμοί, τά ἐργασιακά βραβεῖα, οἱ ἐργασιακοί διορισμοί νά προβλέπονται μέ ἀνεβασμένα ποσοστά γιά τούς πολυτέκνους. Σ᾽ αὐτό πρέπει νά μεταπείσουμε τήν κοινωνία καί τήν πολιτική ζωή. ΔΙΟΤΙ δέν μποροῦμε νά προχωρήσουμε ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία σέ εὐεργετήματα γιά ὅλη τήν Ἑλλάδα, ὅπως εὐτυχῶς πράττουμε γιά τή Θράκη.

4ον] Ἴσως, πρέπει νά ξαναθυμηθοῦμε ὀργανωμένα, παν-εκκλησιαστικά, τή λογία τήν πρωτοχριστιανική ἐπιδότηση τοῦ 10% ἀπό κάθε λειτουργική σύναξη (ἔσοδα ἀπό τό παγκάρι): ὑπέρ τῶν τριτέκνων καί πολυτέκνων, ὑπέρ τῶν Ἱδρυμάτων προστασίας ἀγάμων μητέρων (πού καί αὐτά χάρη στόν ἐκκλησιαστικό ἐθελοντισμό συστήθηκαν)! Ὅταν τό καθιέρωσε ἡ πρώτη Ἐκκλησία γιά τούς χριστιανούς τῶν Ἱεροσολύμων, ὑπῆρχε εἰδικός λόγος. Σήμερα ἴσως ἔχουμε ἐδῶ σέ μᾶς σοβαρότερο λόγο: καί δημογραφικό καί ποιμαντικό, διπλά ἐκκλησιαστικό. Ἐκτός ἀπό τήν ἐλπίδα τῆς ζωντανῆς πίστης τῶν ἡρωϊκῶν ἀνθρώπων μας, χρειάζεται καί ἡ φιλάδελφη φροντίδα ἀπό τό ἐκκλησιαστικό σῶμα/σύνολο: ἐπιτέλους ἡ φροντίδα τῶν περισσοτέρων νά γίνει προσεγγίσιμη ἐλπίδα γιά τούς λίγους ἥρωες πολυτέκνους. Καί αὐτό σιγά-σιγά θά γίνει μάθημα ζωῆς καί ἔμπνευση γιά ἀκόμη περισσοτέρους. Ἐκτός ἀπό τήν ἐλπίδα τῆς ζωντανῆς πίστης τῶν ἡρωϊκῶν ἀνθρώπων μας, χρειάζεται καί ἡ φιλάδελφη φροντίδα ἀπό τό ἐκκλησιαστικό σῶμα/σύνολο: ἐπιτέλους ἡ φροντίδα τῶν περισσοτέρων νά γίνει προσεγγίσιμη ἐλπίδα γιά τούς λίγους ἥρωες πολυτέκνους. Καί αὐτό σιγά-σιγά θά γίνει μάθημα ζωῆς καί ἔμπνευση γιά ἀκόμη περισσοτέρους. θεσμοθέτηση αὐτοῦ τοῦ μέτρου μέ Κανονισμό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἀποτελεῖ ἀδήριτη ἀνάγκη ἐπιβίωσης τοῦ Γένους μας.
Ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀπηχοῦσα τά παραγγέλματα τοῦ θείου αὐτῆς Δομήτορος θά ἔπρεπε νά εἶχε πρό πολλοῦ προνοήσει, ὥστε νά εὐαισθητοποιηθοῦν οἱ πιστοί στήν καταβολή τουλάχιστον τοῦ 10% τῶν ἐσόδων τους, ὑπέρ τῶν ἀδυνάτων καί τῶν ἐμπεριστάτων ἀδελφῶν μας.

5ον] Προεκτείνοντας τήν παραπάνω σκέψη καί ἐπειδή πρέπει νά ἐνεργοῦμε ἐξόχως πρακτικά προτείνουμε ἐπίσης: ὅλα τά Ἱδρύματα, μηδενός ἐξαιρουμένου, καθώς καί τά Προσκυνήματα, νά ἀποδίδουν φιλαδέλφως τό 10% τῶν ἐσόδων τους ὑπέρ τῆς ἐνισχύσεως τῶν τριτέκνων καί πολυτέκνων οἰκογενειῶν, καταξιώνοντας πλήρως τήν ἀποστολή τους στό ἱστορικό ἐκκλησιαστικό “παρόν” τοῦ γένους.
Μήν μᾶς φανεῖ δύσκολο.
Ἤδη, ἔχουμε ἀκμαῖα Ἁγιορείτικα μοναστήρια πού συνεργάζονται μέ τά Πολυτεκνικά σωματεῖα. Ἐμψυχώνουν τήν προσφορά τους, ἐπιδοτοῦν τίς ἐκδηλώσεις τους (βραβεῖα καί χρηματικά ἔπαθλα σέ νέες πολύτεκνες ἤ ὑπερπολύτεκνες οἰκογένειες).
Γιά παράδειγμα, μόλις προχθές (4 Ὀκτωβρίου), ἔγινε τέτοια ἐκδήλωση στά Γιαννιτσά, μέ παρόντες τούς ἡγουμένους τοῦ Βατοπεδίου καί τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ. Μίλησε ὁ ἀρχιμ. Ἐφραίμ. Ἦταν κληρικοί παρόντες. Καί ἡ ἐκδήλωση προβλήθηκε στό διαδίκτυο, δημιουργώντας ποιμαντικά τήν αἴσθηση ὅτι οἱ Πολύτεκνοι δέν εἶναι μόνοι τους. Ἄλλωστε μέσα στό Ἐκκλησιαστικό Σῶμα δέν ὑπάρχουμε μόνοι μας, ἀλλά ὁ ἕνας κοινωνεῖ μέ τόν ἄλλο (αὐτός εἶναι ὁ τρόπος τῆς ὕπαρξής μας ἐν Χριστῷ), ὁ ἕνας συμπαραστέκεται στόν ἄλλο.
Ὅλες αὐτές οἱ δράσεις καί ἐκδηλώσεις εἶναι μέσα στό Ἐκκλησιαστικό Σῶμα.
Ὅπως καί οἱ “Φίλοι τῶν Πολυτέκνων” μέ τόν μακαριστό μοναχό Νικόδημο Μπιλάλη (πού ὅπως ἐλέχθη, ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Παΐσιος σέ μιά καμπή κόπωσης τόν εἶχε προτρέψει νά μήν ἀφήσει αὐτό τό ἔργο!).

6ον] Ἐπιτροπή ἐξ Ἀρχιερέων νά ἐπισκεφθεῖ ὅλα τά κόμματα καί τούς πολιτειακούς θεσμούς, νά μεταφέρει τήν ἀγωνία τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν αὐτοκαταστροφική πορεία τοῦ γένους μας, νά ἐνημερώσει γιά τά ληφθέντα μέτρα ἐκ μέρους της καί ἐν ταὐτῷ νά ζητήσει τήν συντονισμένη προσπάθεια ὅλων τῶν ἁρμοδίων φορέων τῆς Πολιτείας, ὥστε νά προβλεφθεῖ ἡ δημιουργία Ἀνεξάρτητης Ἀρχῆς γιά τήν προστασία καί τήν φροντίδα τῆς πολύτεκνης οἰκογένειας.

7ον] Νά ζητηθεῖ ἐπίσης ἡ σχετική νομοθεσία πού ἀφορᾶ στήν οἰκογένεια καί τούς πολυτέκνους, νά ἀποκαθαρθεῖ ἀπό τά ἀντικίνητρα πού ἔχουν θεσπισθεῖ τά τελευταῖα χρόνια καί νά ἀντικατασταθοῦν μέ μέτρα στοχευμένα καί ἐξορθολογισμένα, καί ὄχι ὁριζόντια, μέ σκοπό νά καταστεῖ τουλάχιστον φιλική-εὐνοϊκή πρός τήν δημιουργία πολύτεκνης οἰκογένειας, καί ὄχι ἐχθρική ὅπως κατέληξε σήμερα.

8ον] Ἐάν ἐμεῖς ὡς διοικοῦσα Ἐκκλησία δώσουμε πρῶτοι τό καλό παράδειγμα, προσφέροντας τό 10% καί ἀπό τό παγκάρι, τά ἱδρύματα καί τά προσκυνήματα, τότε μποροῦμε νά ἀπευθυνθοῦμε καί στόν ἐφοπλιστικό κόσμο καί τούς λοιπούς ἐπιχειρηματίες, ὅπως ἐπίσης καί στούς ἁπανταχοῦ ἀδελφούς μας ὥστε νά ὑπάρξει συντονισμένη ἐθνική προσπάθεια γιά τήν ἀποφυγή μαρασμοῦ τοῦ Γένους μας. Ἄς μήν λησμονοῦμε τήν μακραίωνη παράδοση τῶν Εὐεργετῶν πού συντήρησαν καί ἀνέστησαν τόν Οἰκουμενικό Ἑλληνισμό, ἐμπνεόμενοι ἀπό τήν ποιμαίνουσα Ἐκκλησία διά τῶν Πατριαρχῶν καί τῶν Μητροπολιτῶν.

9ον] Νά ἱδρυθεῖ Κοινό Ταμεῖο στό ὁποῖο θά ἀποδίδονται ὅλα τά ὡς ἄνω ἔσοδα, θά διοικεῖται ἀπό ἐπιτροπή τῆς Ἐκκλησίας πού θά λογοδοτεῖ κατόπιν ρητῆς προβλέψεως στήν Ἱερά Σύνοδο, ἡ ὁποία καί θά ἐγκρίνει τόν κατάλογο τῶν δικαιούχων σέ συνεργασία μέ τίς κατά τόπους Μητροπόλεις.
Νά ληφθεῖ μέριμνα ὥστε νά ἐνισχύονται κατά προτεραιότητα οἱ παραμεθόριες καί οἱ εὐαίσθητες ἐθνικά περιοχές.

10ον] Ὅλα αὐτά νά διοχετευθοῦν διαδικτυακά στήν εὐρεία ἐνημέρωση, ἀλλά καί σέ “προγράμματα ἐπιμορφωτικά” γιά τή δημόσια ἐκπαίδευση καί τούς συλλόγους!

Τέλος·
11ον] Νά ἐξετάσουμε τίς προτάσεις τῶν ἴδιων τῶν πολυτέκνων ἀνθρώπων μας, μέ ἀμεσότητα ἐνδιαφέροντος καί διάθεση σωστῆς καί ἀποτελεσματικῆς προώθησης, σέ κρατικά ὄργανα, σέ εὐρωπαϊκά ὄργανα, ἀκόμη (ἄν θέλετε) καί στούς γνωστούς διαχριστιανικούς φορεῖς ὅπου μετέχουμε ἐκπροσωπούμενοι.

Βλ. προτάσεις-παρέμβαση τοῦ Δημήτρη Kουκλουμπέρη, Ἔφηβου Bουλευτῆ Mαγνησίας στήν Δ΄ Σύνοδο τῆς Bουλῆς τῶν Ἐφήβων. Δημοσίευση: τεύχους 4ου, Ἰούλιος – Σεπτέμβριος 2000 τῆς ΑΣΠΕ (Ἀνωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέ-κνων Ἑλλάδος) μέ ἐπίτιτλο: “Το δημογραφικό πρόβλημα/ Η πολύτεκνη οικογένεια” (ἐνυπάρχει καί στό διαδίκτυο).
«Προσωπικά, ως ενεργός πολίτης, θεωρώ τον εαυτό μου συνυπεύθυνο της κατάστασης και έχοντας ως όραμα την άμεση και ουσιαστική άμβλυνση του προβλήματος όπου ολόκληρη η Eλλάδα θα κατακλυστεί από νέα παιδιά γεμάτα ζωντάνια και αισιοδοξία για το μέλλον του τόπου, προτείνω τα εξής:
1) Nα ιδρυθεί Yφυπουργείο Δημογραφικού και Oικογένειας υπό την άμεση επίβλεψη
του πρωθυπουργού της χώρας.
2) Nα διατεθεί σημαντικό ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού για να τεθούν οι βάσεις για τη λύση του δημογραφικού.
3) Nα προβάλλεται το δημογραφικό πρόβλημα από όλα τα ΜΜΕ και να διδά-σκεται η Δημογραφία ως μάθημα στη Δευτεροβάθμια Eκπαίδευση.
4) Nα καθιερωθούν οικονομικές παροχές και φορολογικές ελαφρύνσεις ανάλογες με τον αριθμό των παιδιών. Eπίσης να συμπεριλαμβάνονται τα ανάπηρα παιδιά.
5) Nα μπορεί ο κάθε οικογενειάρχης να επιλέγει κρατική ή ιδιωτική ασφάλιση, ώστε να ρυθμίζει τα οικογενειακά και οικονομικά του.
6) Nα υπολογίζεται σοβαρά στις προσλήψεις σε θέσεις του Δημοσίου και του Iδιωτικού τομέα η οικογενειακή κατάσταση (αριθμός παιδιών, οικονομική κατάσταση) του υποψηφίου.
7) Nα μειωθούν για όλες τις πολυμελείς οικογένειες τα τιμολόγια στη ΔEH, OTE, Oλυμπιακή Aεροπορία κατά 50%.
8) Nα ιδρυθούν περισσότεροι βρεφονηπιακοί σταθμοί σε όλη τη χώρα και να λειτουργούν με κατάλληλο προσωπικό και με ωράριο που εξυπηρετεί τις εργαζόμενες μητέρες.
9) Nα προσφέρεται από το κράτος δωρεάν φύλαξη νηπίων και να παρέχονται διευκολύνσεις, όπως δωρεάν χορήγηση μέσων διαβίωσης σε πολύτεκνες οικογένειες με παιδιά κάτω των τριών ετών.
10) Nα αυξηθεί η άδεια λοχείας και να μειωθεί το ωράριο εργασίας, όπως στο Δημόσιο, για όλες τις εργαζόμενες μητέρες.
11) Nα καταργηθεί ο εθνοκτόνος νόμος που επιτρέπει τις εκτρώσεις.
12) Nα καθιερωθούν για τα παιδιά των πολύτεκνων οικογενειών μόρια στην αξιολόγηση για την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια.
13) Nα αντιμετωπιστεί σοβαρά η στέγαση των πολύτεκνων και των άστεγων οικογενειών.
14) Nα εκπονηθούν ειδικά προγράμματα για τους νέους αγρότες μέχρι 30 ετών.
15) Nα διανέμονται συχνότερα και σε μεγαλύτερες ποσότητες τρόφιμα στις πολύτεκνες οικογένειες.
16) Nα καλλιεργηθεί μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων το συλλογικό πνεύμα και η κοινωνική και εθνική συνείδηση και ευθύνη όλων των πολιτών, έτσι ώστε να μην παραμένουν αδρανείς και απαθείς απέναντι στο πρόβλημα περιμένοντας τα πάντα από το κράτος και θεωρώντας ότι το κράτος είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για την κατάσταση και ότι μόνο εκείνο μπορεί να δώσει τη λύση.
»Oι παραπάνω προτάσεις πιστεύω ότι αν κάποτε εφαρμοστούν θα βοηθήσουν σημαντικά στην αντιμετώπιση του δημογραφικού και στην αύξηση των πολύτεκνων οικογενειών. Kαιρός είναι, λοιπόν, η κυβερνητική εξουσία να αλλάξει τρόπο σκέψης και να εφαρμόσει γενναία οικογενειακή πολιτική ώστε να αποφύγει η χώρα μας τη βιολογική και πνευματική παρακμή και γενικά τον εφιάλτη του αφανισμού. Eίναι μονόδρομος ο δρόμος της εθνικής σωτηρίας και συλλογική ευθύνη όλων μας να τον ακολουθήσουμε. Δε θα πρέπει να αφήσουμε το 2000 να συμπληρώσει το κακό που άρχισε από 50ετίας και οξύνθηκε τα τελευταία 15 χρόνια.
– Tι να τα κάνουμε τα έργα και τα όνειρα χωρίς παιδιά να ονειρεύονται;
– Tι να την κάνουμε την Eλλάδα χωρίς νέους να την συνεχίσουν;
Oι αρμόδιοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους με σωστή παιδεία και ισχυρή δημογραφική πολιτική. Για σωστούς και πολλούς Έλληνες! Για μια μεγάλη Eλλάδα με πολλά νέα παιδιά!»

Δέν γνωρίζω τί ἀπό ὅλα αὐτά μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ ἄμεσα ἤ βραδύτερα, μέσα στή στενότητα τοῦ 3ου Μνημονίου. Πάντως πρέπει νά ἐπιχειρήσουμε κάποια βήματα, μέ διακριτικότητα καί ἀποφασιστικότητα.

ΕΠΙΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Τόν Μουσουλμάνο πολύτεκνο ΔΕΝ τόν ἐνοχλεῖ τό οἰκονομικό ἐπίπεδο· ΔΕΝ τόν ἐνοχλεῖ τό ἔλλειμμα τό οἰκονομικό. Προχωρεῖ στήν πολυτεκνία. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἰδεολογία ἡ ἀνθρωπολογική καί κοινωνική εἶναι βασικότατος μοχλός γιά τό δημογραφικό ζήτημα.
Καί νά μήν μιλοῦμε μόνο γιά Μουσουλμάνους. Σέ Προτεσταντικές χῶρες ὅπως ἡ Ὁλλανδία ἔχουμε αὔξηση δημογραφική· εἴτε διότι ἡ θρησκεία τούς ἔπεισε γιά τήν ὑπεραξία τῶν παιδιῶν, εἴτε οἱ κοινωνίες καί τό κράτος τελικά ἀνέλαβε νά προωθήσει αὐτήν τήν ἰδέα, καί αὐτήν τήν ἀξία.

Οἱ νεότεροι ἱστορικά Ἕλληνες, πού ἐπιβιώσαμε ἐπί Τουρκοκρατίας καί σέ τόσους πολέμους (χάρη καί στούς πρόσφυγες), τώρα λιγοστεύουμε πρός τό χειρότερο.
Θυμίζουμε τό Ἁγιογραφικό: «Σᾶς ἔδωσα Νόμο, καί δέν τόν σεβαστήκατε! Θά βγάλω τό φράχτη καί θά ρθοῦν τά ἄγρια ζῶα νά καταπατήσουν τόν Ἀμπελώνα!»
ΑΥΤΟ θά σημάνει ἐκκλησιαστική ἀλλοτρίωση;
Θά σημάνει ἐθνική καταστροφή; (δηλαδή πληθυσμιακή ἅλωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὑποδομῆς).
Καί τά δύο εἶναι ὀδυνηρά. Βεβαίως ἡ Ἐκκλησία δέν ταυτίζεται μέ τόν ἐθνισμό, ἀλλά σέ κάθε τόπο συνίσταται ἐξ ἀνθρώπων κληρονόμων μιᾶς ἐθνικῆς ἱστορίας καί παράδοσης.

ΛΟΙΠΟΝ, πρέπει ἄμεσα νά ἐξετάσουμε τό δικό μας ποιμαντικό καί ἐκκλησιαστικό χρέος ἀπέναντι στή δημογραφική συρρίκνωση [ἐκτός ἀπό τό χρέος τῆς πνευματικῆς ἀγωγῆς τοῦ λαοῦ μας].
Ἀλλιῶς, προσπαθοῦμε νά παλέψουμε τά προβλήματα μέ μιάν κοσμική θεωρητικότητα καί πρακτικότητα (ὄχι ἐκκλησιαστικά, ἀντικριστά μέ τήν ὑπόστασή μας τήν ἐν Χριστῷ).
Ἀλλιῶς, διατυπώνουμε εὐχές, εὐχολόγια, γιά ψυχολογική ἐκτόνωση, δική μας καί τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ μας.

Σᾶς εὐχαριστῶ.