Το πρωΐ της Μ. Παρασκευής ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε κατά την Ακολουθία του Εσπερινού ( της Αποκαθηλώσεως ) στον Ι. Ναό Αγ. Πάντων Καλλιθέας, πλαισιωμένος από τους Ιερείς του Ναού.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος είπε :
Από την στιγμή που υψώθηκε ο Σταυρός με καρφωμένο τον Εσταυρωμένο Χριστό, οι άνθρωποι πήραν μια στάση απέναντι σ ‘ Αυτόν. Εκεί εκπροσωπούνται όλες οι στάσεις και όλες οι τάσεις.
1. Βλέπουμε πρώτα τους σταυρωτές. Οχι μόνο τους στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος, που εκτελούν διαταγές, αλλά τον Πιλάτο και το Συνέδριο των Ιουδαίων. Οι σταυρωτές δεν έλλειψαν δια μέσου των αιώνων. Νομίζουν ότι θα σβήσουν το όνομα του Χριστού. Όμως η Ιστορία τους διέψευσε παταγωδώς.
2. Οι χλευαστές. Χλευάζουν τον Κύριο. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι Εκείνος θέλει να νικήσει όχι με την αγάπη της δυνάμεως,όχι με την βία, αλλά με την δύναμη της αγάπης. Πολλά χλευαστικά ” γιατι ” ακούγονται μέχρι σήμερα. Διότι ο ο φαινομενικά αδύνατος αλλά παντοδύναμος Εσταυρωμένος,δεν θέλει να μας ” συντρίψει ως σκεύη κεραμέως “.
3. Οι αδιάφοροι υλιστές. Κυνηγούν κάποιον ” χιτώνα “. Οικονομική επιφάνεια, αξιώματα , δόξα. Σαν τους στρατιώτες,που μοιράστηκαν τα ρούχα του καταδίκου. Και πέρασε για τυχερός αυτός,που του έλαχε ο χιτώνας,την ώρα ,που έχανε ” τον αναβαλλόμενον το φως ως ιμάτιον “.
4. Και η υπάρχει και μια μικρή ομάδα αφοσιωμένων στον Χριστό. Η πονεμένη Μητέρα ο ” ηγαπημένος ” μαθητής και κάποιες ακόμη ευαίσθητες ψυχές. Εμείς, αλήθεια πού ανήκουμε; Οχι, βέβαια, στους σταυρωτές,γιατι τότε δεν θα βρισκόμασταν εδώ. Βέβαια, χωρίς να το συνειδητοποιούμε,σταυρώνουμε κάποτε τον Χριστό με την ζωή μας. Ούτε στους χλευαστές ανήκουμε. Μήπως στους αδιάφορους υλιστές ; Ας ερευνήσουμε τον εαυτό μας. Θα θέλαμε να ανήκαμε στην ομάδα των αφοσιωμένων στον Χριστό. Αλλά δεν τολμούμε να το πούμε.
Δεν υπάρχει για μας θέση προ του Σταυρού ; Υπάρχει η θέση του μετανοήσαντος ληστή. ” Κεκλεισμένας ήνοιξε της Εδέμ πύλας βαλών ο ληστής κλείδα το μνήσθητί μου”. Βέβαια δεν είμαστε ληστές. Όλοι όμως έχουμε λόγους να είναι η ζωή μας ένα μόνιμο “μνήσθητί μου”. Μία διαρκής μετάνοια. Ένας ισόβιος αγώνας με τον Χριστό και για τον Χριστό. Δηλ.ένας αγώνας για να γίνουμε άνθρωποι, που θα επιβεβαιώνουν το ” ως χαρίεν άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή”
