Ο Απ. Παύλος, αν και με έμφαση υπογραμμίζει στις επιστολές του ότι στον σταυρό του Χριστού νικήθηκαν κατά κράτος οι αντίθεες σατανικές δυνάμεις, ωστόσο κάνει λόγο και για το καθήκον των πιστών να αγωνίζονται στην καθημερινή τους ζωή εναντίον τους. Χαρακτηριστικό επί του θέματος αυτού είναι το απόσπασμα από την προς Εφεσίους επιστολή που διαβάζεται στη θεία Λειτουργία αυτήν την Κυριακή:
«Πάρτε δύναμη από την ένωσή σας με τον Κύριο κι από τη μεγάλη του ισχύ. Ντυθείτε με την πανοπλία που δίνει ο Θεός, για να μπορέσετε ν’ αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου. Γιατί δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου, τα πονηρά πνεύματα που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και στον ουρανό. Γι’ αυτό φορέστε την πανοπλία του Θεού, ώστε να μπορέσετε να προβάλετε αντίσταση, όταν έρθει η ώρα της σατανικής επίθεσης. Λάβετε κάθε απαραίτητο μέτρο για να μείνετε ως το τέλος σταθεροί στις θέσεις σας. Σταθείτε, λοιπόν, σε θέση μάχης· ζωστείτε την αλήθεια σαν ζώνη στη μέση σας· φορέστε σαν θώρακα τη δικαιοσύνη. Για υποδήματα στα πόδια σας βάλτε την ετοιμότητα να διακηρύξετε το χαρούμενο άγγελμα της ειρήνης. Εκτός απ’ όλα αυτά, κρατάτε πάντα την πίστη σαν ασπίδα, πάνω στην οποία θα μπορέσετε να σβήσετε τα φλογισμένα βέλη του πονηρού. Η σωτηρία ας είναι περικεφαλαία σας, και ο λόγος του Θεού η μάχαιρα που σας δίνει το Άγιο Πνεύμα» (Εφεσ .6,10-17).
Την κρισιμότητα της καταστάσεως δηλώνει ο Απόστολος με την παρατήρηση ότι αντίπαλοί μας δεν είναι άνθρωποι αλλά τα «πονηρά πνεύματα», που τα τοποθετεί, σύμφωνα με το κοσμοείδωλο της εποχής του, ανάμεσα στη γη και στον ουρανού. Στη σημερινή εποχή θα χρησιμοποιούσε ασφαλώς άλλους όρους που θα τοποθετούσαν το κακό σε ανθρωπολογική και κοινωνιολογική βάση. Ως καλός στρατηγός ο Παύλος δεν θέλει να υποτιμήσουν οι πιστοί τη δύναμη του εχθρού. Η πονηρή «μεθοδεία» του διαβόλου συνίσταται στο να πείσει τους ανθρώπους για την ανυπαρξία του.
Είναι πολύ χαρακτηριστικός ο στίχος του Γάλλου ποιητή Baudelaire: «Η ωραιότερη πονηρία του διαβόλου συνίσταται στο να μας πείθει ότι δεν υπάρχει». Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητη μια διευκρίνιση. Από τη μια μεριά πρέπει να απαλλαγεί ο σημερινός άνθρωπος από τις παχυλές ανθρωπομορφικές ή μάλλον τερατομορφικές παραστάσεις με τις οποίες παλαιότερες εποχές παρέστησαν το κακό και που είναι ασφαλώς ξένες προς την εποχή μας, από την άλλη μεριά να μην αρνηθεί την πραγματικότητα των σατανικών ενεργειών υπό ποικίλες άλλες μορφές μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία στην εποχή μας, αν δεν θέλει να πέσει στην παγίδα για την οποία μας προειδοποιεί ο Γάλλος ποιητής. Ενόψει αυτού του αγώνα προτείνει ο Παύλος να εξοπλιστούν οι πιστοί με τα ακόλουθα όπλα που τα ονομάζει «πανοπλία του Θεού»:
α) Να ζωστούν στη μέση τους με την αλήθεια. Ο Παύλος έχει προφανώς υπ’ όψη του τη φαρδιά ζώνη των Ρωμαίων στρατιωτών που προστατεύει τη μέση διευκολύνοντας την ευκινησία του σώματος. Η αλήθεια στην περιοχή της χριστιανικής πίστεως κάνει τους ανθρώπους ικανούς να αντιμετωπίσουν τις πλάνες που κυριαρχούν στην εποχή μας.
β) Ο θώρακας της δικαιοσύνης είναι κατά την ερμηνεία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ο ενάρετος βίος.
γ) Υποδήματα στα πόδια είναι η ετοιμότητα για τη διακήρυξη του ευαγγελίου της ειρήνης, της καταλλαγής δηλ. των ανθρώπων με τον Θεό. Η λέξη ειρήνη σε μια συνάφεια όπου ο λόγος για πόλεμο και πανοπλία εξηγείται από τον Χρυσόστομο πάλι ως εξής: «Αν τω διαβόλω πολεμώμεν, ειρηνεύομεν τω Θεώ».
δ) Η πίστη είναι η ασπίδα επάνω στην οποία, όπως λέγει το ανάγνωσμα, τα πεπυρωμένη βέλη του εχθρού εξωστρακίζονται και σβήνουν.
ε) Ως περικεφαλαία συνιστά ο Απόστολος τη σωτηρία, προφανώς τη βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος έχει σωθεί δια του σταυρού και της αναστάσεως του Χριστού. Και
στ) Ο αμυντικός εξοπλισμός τελειώνει με ένα επιθετικό όπλο, την μάχαιρα, που είναι ο λόγος του Θεού, μάχαιρα που την κατευθύνει το Πνεύμα του Θεού. Ο αγώνας είναι αποτελεσματικός όχι μόνο όταν ο χριστιανός προφυλάσσεται από τις επιθέσεις του κακού αλλά και όταν διαδίδει τον λόγο του Θεού, ο οποίος όπως λέγεται αλλού «είναι ζωντανός και δραστικός, πιο κοφτερός κι από κάθε δίκοπο σπαθί· εισχωρεί βαθιά, ως εκεί που χωρίζει την ψυχή απ’ το πνεύμα, το κόκαλο απ’ το μεδούλι, και κρίνει τους διαλογισμούς και τις προθέσεις της καρδιάς» (Προς Εβρ. 4,12).