του Μητροπολίτη Χονγκ Κονγκ κ. Νεκταρίου
Βλέπω τους ανθρώπους να επισκέπτονται τους ναούς και να προσφέρουν λιβανωτό στους θεούς που σέβονται. Τα αιτήματα αφορούν την υγεία, την επιτυχία στην δουλειά ή στις σπουδές, το καλό της οικογένειας και άλλα σχετικά.
Διαβάζω και για εκείνους που έσπευσαν το πρωϊνό της Κινεζικής Πρωτοχρονιάς στους Ταοϊστικούς ναούς και τράβηξαν κλήρους για να μάθουν το τι πρόκειται να τους τύχει στο νέο έτος.Δεν έχει κοπάσει ακόμα ο θόρυβος από την συζήτηση και τις διαφορετικές ερμηνείες των χρησμών.
Σκέπτομαι ότι τώρα που για τους χριστιανούς ξεκίνησε η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αρχίσαμε κι εμείς να μιλάμε συνεχώς για προσευχή, για πνευματική ζωή.
Με μια πρώτη ματιά σε τι άραγε να διαφέρει ένας Ταοϊστής ή Βουδδιστής που προσφέρει λιβανωτό και προσεύχεται στον Γκουάν Γιού και τον Βούδδα από έναν Χριστιανό που προσφέρει κερί και προσεύχεται στον Χριστό;
Η ανάγκη για προσευχή μοιάζει ίδια. Τα αιτήματα παρόμοια. Ακόμα και η τρέλλα με τους χρησμούς και τις προφητείες είναι εύκολα αναγνωρίσιμη.
Υπάρχει μια διαφορά της προσευχής ενός χριστιανού κι ενός πιστού άλλης θρησκείας. Δεν την βλέπουμε εύκολα διότι προσπαθούμε να μιμηθούμε αυτά που διαβάζουμε σε κείμενα που αφορούν μοναχούς και μοναστήρια. Ο χριστιανός όμως που ζει και εργάζεται στον κόσμο δεν μπορεί να ακολουθήσει το πρόγραμμα ενός μοναχού ή ενός αναχωρητή.
Η Εκκλησία μας δίνει τα μέσα να καταλάβουμε τι χρειαζόμαστε. Οι συνθήκες που ζει ο καθένας είναι διαφορετικές αλλά η ουσία της πνευματικής ζωής παραμένει η ίδια.
Η δική μας εσωτέρα έρημος, το ταμιείο μας, είναι η καρδιά μας. Αυτός ο άγνωστος τόπος που κρύβονται τα αμαρτωλά πάθη και οι πονηρές επιθυμίες μας. Άνυδρος διότι αρνούμαστε την ύδρευσή του από την χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Χωρίς ανθοφορία και καρποφορία λόγω της ξηρασίας που επιφέρει η έλλειψη των αρετών.
Η νηστεία μας βοηθά να πορευτούμε στην εσωτέρα έρημο, δηλαδή στην καρδιά μας. Να συναντήσουμε τον αληθινό εαυτό μας. Να παλέψουμε μαζί του.
Η προσευχή είναι πράξη μετανοίας. Όχι απλά πράξη ευσεβείας όπως η προσευχή του Φαρισαίου. Αυτού του είδους την προσευχή μπορεί να την προσφέρει ο πιστός κάθε θρησκείας. Η δική μας προσευχή είναι η προσευχή του Τελώνη. Κύριε, ελέησόν με τον αμαρτωλό. Η προσευχή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Κύριε, φώτισόν μου το σκότος.
Προσεύχομαι για να αναγνωρίσω το σκοτάδι της καρδιάς μου. Κι όταν έλθω αντιμέτωπος με αυτό, τότε δεν απελπίζομαι. Γνωρίζω πως ο Πατέρας με περιμένει. Γνωρίζω πως υπάρχουν μεγαλύτερα αδέλφια που δεν θα φθονήσουν την επιστροφή και μετάνοιά μου αλλά θα μου δώσουν χέρι βοηθείας και θα με οδηγήσουν στο μονοπάτι της ελευθερίας και του φωτός. Αυτά τα αδέλφια είναι οι Άγιοι. Αυτοί που αγωνίσθηκαν αυτόν τον καλό αγώνα. Και νίκησαν.
Άραγε, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την ευλογία να είσαι Χριστιανός, την σημασία της προσευχής, την ομορφιά της Σαρακοστής;