Με ένα εκτενές αφιέρωμα στην πολυετή εκκλησιαστική του δράση, τίμησε τον «ομογάλακτο αδελφό» της, μητροπολίτη Περιστερίου κ. Χρυσόστομο, η Εστία Θεολόγων Χάλκης.
Στο πολυσέλιδο αφιέρωμα το οποίο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 54 που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι, γίνεται εκτενής αναφορά στην ζωή και το έργο του μητροπολίτη, ο οποίος αποφοίτησε από τη Σχολή της Χάλκης το 1960.
Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο, το οποίο αποκαλύπτει πολλές και σπάνιες πτυχές της πορείας του μητροπολίτη Περιστερίου ο οποίος φέτος συμπληρώνει 40 χρόνια αρχιερατείας.
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο όπως δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Εστίας Θεολόγων Χάλκης.
Ἐγεννήθη εἰς τήν Μεγαλόχαρη Ἄρτας τὸ ἔτος 1935. Οἱ γονεῖς του ἦσαν οἱ Σπυρίδων (Ἱερέας Πηγῶν Ἄρτης) καί ἡ Εὐαγγελία τὸ γένος Κοίλια. Ὁ πατέρας του ἐπολέμησεν εἰς τήν ἐκστρατείαν τοῦ 1922 εἰς τήν Μικράν Ἀσίαν, βραβευθείς διά τὴν ἀνδρείαν του. Εἰς τὴν νεωτέραν ἱστορίαν εἶναι γνωστός ὡς «Παπαφλέσσας τῆς νεωτέρας ἱστορίας». Ὀς τοιοῦτος ἔδρασεν εἰς τήν Ἑθνικήν Ἀντίστασιν κατά τῶν στρατευμάτων κατοχῆς, διοργανώσας πρῶτος ἀνταρτικήν ὁμάδαν ἐναντίον τούτων εἰς τήν περιοχὴν τοῦ Βάλτου καί τῆς ίδιαιτέρας αὐτοῦ πατρίδος, τῆς ᾽Ηπείρού, ἀναδέιχθείς πρωτοπόρος. Ὑπῆρξεν ὀπλαρχηγός τοῦ Στρατηγοῦ Ν. Ζέρβα. Ὑπό τὴν ἰδιότητα ταύτην ἔλαβεν ένεργόν μέρος εἰς τήν ἱστορικὴν δι᾽ ὁλόκληρον τόν κόσμον ἀνατίναξιν τῆς γεφύρας τοῦ Γοργοποτάμου, διαδραματίσας πρωτεύοντα ρόλον εἰς τήν ἀνατίναξιν ταύτης. Ἠρωϊκῶς ἀγωνιζόμενος, ἔπεσεν ἐνδόξως εἰς τό πεδίον τῆς μάχης. Μέ τόν βαθμόν τοῦ Ἀντισυνταγματάρχου καί ὑπό τήν ἰδιότητα τοῦ Κληρικοῦ ἐνωρίτατα κατετἀγη εἰς τάς τάξεις τῶν Ἱερομαρτύρων καί ’Εθνομαρτύρων.
Ὀλοκλήρωσε τό Δημοτικόν Σχολεῖον εἰς τό Ζάννειον Ὀρφανοτροφεῖον Πειραιῶς τό 1949. Κατόπιν εἱσαγωγικῶν ἐξετάσεων εἰσήχθη εἰς τήν παλαίφατον τοῦ Γένους Ἐκκλησιαστικήν Σχολήν τῆς Πάτμου ὅπου καί ἐπεράτωσε τάς πέντε πρώτας τάξεις τοῦ Γυμνασίου. ᾿Εν συνεχείᾳ τό ἔτος 1954 μέ ἐγγυητικήν ἐπιστολήν τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ἄρτης καί εἶτα Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Σεραφείμ, συμπολεμιστοῦ τοῦ ἀειμνήστου αὐτοῦ πατρός Σπυρίδωνος, εἰσήχθη εἰς τήν προτελευταίαν τάξιν τοῦ Γυμνασίου τῆς παλαιφάτου Πατριαρχικῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, ἀπό τό ὁποῖον ἀπεφοίτησε τό 1956 μέ βαθμόν «Ἄριστα». ᾿Εν συνεχείᾳ ἐσπούδασε τήν Ἱεράν ’Επιστή μην τῆς Θεολογίας εἰς τήν Παλαίφατον ταύτην Σχολήν ἕως τό 1960 ἀπ’ ὅπου παρουσιάσας ᾿Εναίσιμον ἐπί πτυχίῳ Διατριβήν «Τό ἀειπάρθενον τῆς Θεοτόκου κατά τήν Κ.Δ. καί τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας» ἀπεφοίτησε μὲ τὸν βαθμόν «Ἄριστα».
Προτροπῇ καί ἐνεργείαις τοῦ ἀειμνήστου αὐτοί πνευματικοῦ πατρός (τότε Διακόνου) καί σοφοῦ Καθηγητοῦ τῆς Συστηματικῆς Θεολογίας Χρυσοστόμου Κωνσταντινίδου (εἶτα Μητροπολίτου Μύρωνκαί ἐν συνεχείᾳ Γέροντος Μητροπολίτου ᾿Εφέσου) παρηκολούθησε πρόγραμμα μεταπτυχιακῶν σπουδῶν εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Στρασβούργου, κατ’ ἀρχάς μέν ὡς ὑπότροφος τοῦ ἐν λόγῳ Πανεπιστημίου, εἶτα δέ τοῦ Γαλλικού Κράτους. ᾿Εκ τῆς ἐν λόγῳ Θεολογικῆς Σχολῆς ἀπεφοίτησε τό 1964, εἰδικευθείς εἰς τήν Καινὴν Διαθήκην καί εἰς τήν Συστη ματικήν Θεολογίαν. Ὑπό τῆς ἰδίας Σχολῆς ἀνεκηρύχθη Διδάκτωρ τῶν Θεολογικῶν Ἐπιστημῶν μέ τόν βαθμόν ΑΡΙΣΤΑ, παρουσιάσας πρωτότυπον Διατριβήν. Μετά τήν ἐν λόγῳ ἐπιτυχίαν, προτροπῇ τῶν καθηγητῶν τῆς Κ.Δ., μετέβη εἰς τήν Γερμανίαν ἔνθα ἐσυνέχισε τάς μετα πτυχιακάς αὐτοῦ σπουδάς ἕως τό 1970 εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Munster τῆς Γερμανίας, λαβών ὑποτροφίαν Humboldt τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τὴν Ρωμαιοκαθολικήν Σχολήν τοῦ Munster ἐμελέτησε τό κείμενον τῆς Καινῆς Διαθήκης μέ βάσιν τά πατερικά συγγράμματα καί ἡτοίμασε τήν ὑφηγεσίαν του. Τήν ἐπαρουσίασεν εἰς τό Πανεπιστήμιον τοῦ Στρασβούργου, λαβών Doctorat d’ Etat μέ βαθμόν «Ἄριστα». Ὁ τίτλος οὗτος ἀποτελεῖ τήν ὑψίστην ἀκαδημαϊκήν κατάκτησιν διά τήν ἐπιστημονικὴν ἐρευνητικήν κοινότητα τῆς Γαλλίας. ’Ερωτευμένος κυριολεκτικά μέ τό βιβλίον καί κυριαρχού μενος ὑπό τοῦ πνεύματος τῆς ἀκραιφνοῦς ἐπιστημονικῆς ἐρεύνης ἐπέστρεψε καί πάλιν εἰς τήν Γερμανίαν, ὅπου ἐσυνέχισε τάς ἐκτενεῖς ἐπιστη μονικάς αὐτοῦ ἐρεύνας. Τό 1976 ὑπέβαλε νέαν διατριβήν εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου τῶν Ἀθηνῶν ἀπό τὴν ὁποίαν ἔλαβε τόν τίτλο τοῦ Διδάκτορος μέ τόν βαθμόν «Ἄριστα».
Ἐχειροτονήθη Διάκονος τό 1960 εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Φιλαδελφείας, εἶτα Ἀρχιεπισκόπου τῆς Αύστραλίας καί ἐν συνεχείᾳ Μητροπολίτου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας Ἰακώβου Τζαναβάρη εἰς τό Παρεκκλήσιον τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης τῇ 6.8.1960. Ως Κληρικὸς ἐπέδειξεν σπανίαν δραστηριότητα καί μαχητικότητα ἀναλαβών νά φέρῃ εἰς πέρας πολλάς πρωτοπόρους ποιμαντικάς δραστηριότἡτας.
Μεταβάς εἰς τήν Δύσιν διά μεταπτυχιακάς σπουδάς ὑπηρέτησεν ὡς Διάκονος εἰς τήν Μητρόπολιν Γαλλίας κατ᾽ ἀρχάς μέν ὡς υπεύθυνος διά μικρόν χρονικὸν διάστημα τοῦ Γηροκομείου αὐτῆς εἰς τό Παρίσι καί παραλλήλως καί εἰς τήν Ενορίαν του Στρασβούργου, βοηθήσας τούς ἐλαχίστους τότε Ἕλληνας ἐργάτας καί φοιτητάς. Ὑπηρέτησεν ὠσαύτως ὡς Διάκονος εἰς τήν ᾿Ορθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Munster καί εἰς τήν ᾽Ενορίαν Ζωοδόχου Πηγῆς τοῦ Wuppertal.
Τό 1971 ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος ὑπό τοῦ τότε Μητροπολίτου Γερμανίας, τοῦ ἀπό Φιλαδελφείας, εἰς τόν Ἱ. Ναόν τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς τῆς ᾽Ενορίας τοῦ Wuppertal. Προσκληθείς ὑπό τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπίσκόπου Β. καί Ν. Ἀμερικῆς Ἰακώβου (Κουκούζη) τό 1972 μετέβη εἰς τάς Η.Π.Α., ὅπου ὑπηρέτησεν ὡς Πρεσβύτερος καί Ἀρχιμανδρίτης εἰς τόν Καθεδρικόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἀγίας Τριάδος τῆς Νέας Ὑόρκης καί ἐν συνεχείᾳ εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἀγ. Νικολάου τῆς Ἑλληνικῆς κοινότητας ΚΛΙΝΤΟΝ τῆς Μασσαχουσέτης. Ἀπό τό 1972 ἕως τὸ 1974 ύπηρέτησεν ἐκ μεταθέσεως ὡς Πρεσβύτερος εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, χαίρων τῆς ἀγάπης καί ἀπολαμβάνων τῆς πλήρους ἐκτιμήσεως καί ἐμπιστοσύνης τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Βενεδίκτου. Ἕνεκα τῆς εὐρυτέρας δραστηριότητος τὴν ὁποίαν ἐπέδειξε, τῆς ἐκτιμήσεως καί τῆς ἐμπιστοσύνης τὴν ὁποίαν ἐνέπνεεν εἰς τούς Ἀγιοταφίτας Ἀδελφούς καί εἰς τόν ἴδιον τόν Πατριάρχην Βενέδικτον προὐτάθη εἰς αὐτόν ὅπως ἐγγραφῇ εἰς τήν Ἀδελφότητα τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας καί παραμείνῃ εἰς τά Ἱεροσόλυμα προκειμένου νὰ γίνῃ Σύμβουλος τοῦ Πατριάρχου καί ἀναλάβῃ, ὡς Ἀρχιερεύς πλέον τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τήν ἐκπροσώπησιν τούτου εἰς τά διάφορα πανορθόδοξα καί παγχριστιανικά συνέδρια. Τήν πρότασιν ταύτην τελικῶς δέν ἀπεδέχθη διότι ἐπ᾽ οὐδενί λόγῳ ἐπεθύμει νὰ φύγῃ ἐκ τοῦ Οἱκουμενικοῦ Πατριαρχείου, παρά τήν λίαν ἑλκυστικήν πρότασιν, ὡς καί νά προδώσῃ τόν ἀναδείξαντα τοῦτον πνευματικόν του πατέρα καί διδάσκαλον μετέπειτα Γέροντα Μητροπολίτην ᾿Εφέσου Χρυσόστομον.
Τό 1974 ἐπέστρεψε καί πάλιν εἰς τάς Η.Π.Α., διακονήσας τήν ᾽Ενορίαν τοῦ Ἀγίου Χαραλάμπους τοῦ Ὀχάιου, ἐν συνεχείᾳ δέ εἰς τήν Γερμανίαν ὑπηρετήσας εἰς τήν ᾽Ενορίαν τοῦ Μίντεν Βεστφαλίας.
Τό 1976 εὑρισκόμενος εἰς παγχριστιανικόν συνέδριον έξελέγη, προτάσει τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπίσκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Σεραφείμ, ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁμοφώνως τιτουλάριος Μητροπολίτης Γαρδικίου, ὁπότε ἐγκατέλειψε τήν Γερμανίαν καί ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἀναλαμβάνων τήν Διεύθυνσιν τοῦ πανορθοδόξου Κέντρου Πεντέλης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Τό 1978 ἐξελέγη Μητροπολίτης Περιστερίου.
Ὁς ἤδη ἐλέχθη ἀνωτέρω, ὑπῆρξε πνευματικόν τέκνον τοῦ διαπρεποῦς καί λίαν γνωστοῦ εἰς τούς Θεολογικούς καί Ἐκκλησιαστικούς κύκλους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν λοιπῶν ἀνεξαιρέτως Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν Καθηγητοῦ τῆς Παλαιφάτου Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης καί ἑνός ἐκ τῶν πλέον διαπρεπεστἐρων καί ἀντιπροσωπευτικωτέρων συγχρόνων μορφῶν τῆς σθεναρᾶς Ἱεραρχίας τοῦ Οἱκουμενικοῦ Θρόνου Γέροντος Μητροπολίτου ᾿Εφέσου Χρυσοστόμου Κωνσταντινίδου, τοῦ ὁποίου ἠκολούθησε τήν ἀκαδημαϊκήν σταδιοδρομίαν. Ἐδίδαξεν εἰς τό Σχολεῖον τῆς Ἐνορίας Ἀγίου Νικολάουτοῦ Κλίντον καί τὰ μαθήματα τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τοῦ ’Εκκλησιαστικοῦ Δικαίου εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τῆς Βοστώνης. Τό 1972 τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον τόν ὥρισεν, εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Π. Χρήστου, ὡς Ἐπιστημονικόν αὐτοῦ Ἐκπρόσωπον εἰς τό Σωτηριολογικόν Οἰκουμενικόν Ἱνστιτοῦτον Μεταπτυχιακῶν Θεολογικῶν Σπουδῶν “Tantour” τῆς Ἱερουσαλήμ, τοῦ ὁποίου διετέλεσε καί Ἀντιπρύτανης ἕως τὸ 1974 διδάξας ’Ορθόδοξον Θεολογίαν. Ἀπό τό 1974 ἕως τό 1976 ἐδίδαξεν εἰς τό Σεμινάριον τῶν ‘Ιερέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας, ἀπό δέ τοῦ 1976 ἕως τὸ 1980 εἰς τήν Ἀνωτέραν Ἐκκλησιαστικήν Σχολήν (νῦν Ἐκκλησιαστικήν Ἀκαδημίαν), εἰς τήν Κηφισιάν, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἀπό τό 1976 ἕως τὸ 1999 διετέλεσε Διευθυντής τοῦ Διορθόδοξου Κέντρου Πεντέλης διορισθείς εἰς τὴν θέσιν ταύτην ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὀς Διευθυντής τοῦ ἐν λόγῳ Διορθοδόξου Κέντρου διωργάνωσεν ἐπιτυχῶς Συνέδρια διμερῶν Θεολογικῶν Διαλόγων πρός προαγωγήν τῆς ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν καί τῆς κοινῆς τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον, ὡς ἐπίσης καθαρῶς ἐπιστημονικά Θεολογικά καί Ποιμαντικά Συνέδρια πρός προβολήν τοῦ Θεολογικοῦ, ἐκκλησιαστικοῦ, ποιμαντικοῦ ἔργου καί τῆς ἐν γένει κοινωνικῆς διακονίας τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν τόσον εἰς τό ἐσωτερικόν ὅσον καί εἰς τό ἐξωτερικόν.
Ἀπό τοῦ 1972 ἔχει συμμετάσχει ἐνεργά εἰς τήν Οἰκουμενικἡν Κίνησιν καί ἐξεπροσώπησε παροδικῶς μέν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, τά Πατριαρχεῖα Ἱεροσολύμων καί Ἀλεξάνδρειας, μονίμως δέ τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος εἰς ὅλα τά Πανορθόδοξα καί Παγχριστιανικά ἐπιστημονικά καί ἐκκλησιαστικὰ Συνέδρια.
Ἀπό τοῦ ἔτους 1976 καί ἐντεῦθεν διετέλεσε ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν ᾽Εκκλησιῶν ὡς μέλος τῶν Γενικῶν Συνελεύσεων και τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τούτου, προσέτι δέ καί τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Συμβουλίου τῶν Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν παρουσιάσας πλῆθος εἰσηγήσεων καί δίδων πάντοτε τήν καλήν καί γνησίαν μαρτυρίαν ἑνός συνεχῶς μαχομένου Ὀρθοδόξου Ἀρχιερέως καί Θεολόγου.
Ἀπό τοῦ ἔτους 1978 ἀναλαβών τό πηδάλιον τῆς Ἰ. Μητροπόλεως Περιστερίου ἀφιερώθηκε ὡς ἐπί τό πλεῖστον εἰς τά πολλά καί ποικίλα δύσκολα προβλήματα καί θέματα τῆς νεοϊδρυθείσης ταύτης Μητροπόλεως, κτίζοντας 24 νέους Ἱ. Ναούς, μίαν Ἰεράν Μονήν, κέντρα νεότητας καί μελέτης τῆς Ἀγίας Γραφῆς εἰς ἑκάστην ἐνορίαν. Ἔχοντας ἰδιαιτέραν εὐαισθησίαν εἰς τόν κοινωνικόν τομέαν, ἐφρόντισε νά λειτουργοῦν συσσίτια ὑπέρ τῶν πτωχῶν εἰς ἑκάστην ἐνορίαν ὅπου σιτίζονται ἑκατοντάδες πτωχοί καί ἵδρυσεν εἰς τάς περισσοτέρας Ἐνορίας Τραπέζας Αἵματος, προκειμένου νά βοηθήσῃ τούς ἀντιμετωπίζοντας ἐκτάκτους ἀνάγκας. Ὁσαύτως, προκειμένου νά φανῇ περισσότερον χρήσιμος καί κατά τὸ δυνατόν νά μετριάσῃ τὸν πόνον τῶν πασχόντων, ἵδρυσε τό ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ ΙΑΤΡΕΙΟΝ, ὅπου μεταβαίνουν οἱ ἀνασφάλιστοι καί οἱ μή δυνάμενοι νά καταβάλλουν τήν ἐλαχίστην οἰκονομικήν εἰσφοράν καί ἐξετάζονται δωρεάν ὑπό Ἱατρῶν διαφόρων εἰδικοτήτων ἀφιλοκερδῶς προσφερόντων τὴν ὑπηρεσίαν των καί νὰ λάβουν δωρεάν φάρμακα, τά ὁποῖα ἔχουν ἀνάγκην. Μέ ἀπώτερον καί ἀπώτατον στόχον καί σκοπόν νά βοηθήσῃ τά παιδιά τῶν ἀντιμετωπιζόντων πλεῖστα ὅσα οἰκονομικὰ προβλήματα λόγῳ τῆς μεγάλης οἰκονομικῆς κρίσεως ἵδρυσεν ὡσαύτως τὰ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ εἰς τά ὁποῖα διδάσκουν ἀφιλοκερδῶς Καθηγηταί διαφόρων εἰδικοτήτων προετοιμάζοντας τά παιδιά διά τάς Πανελληνίους ἐξετάσεις. Παραλλήλως πρός πάντα ταῦτα ὠργάνωσε Συμβουλευτικόν Γραφεῖον διά νά βοηθήσῃ τούς κινδυνεύοντας νά ἀπολέσουν τάς οἰκίας των, διότι ἀδυνατοῦν νά πληρώσουν τά δάνεια τά ὁποῖα ἔλαβον διά νά ἀγοράσουν μίαν οἰκίαν προκειμένου νἀ στεγάσουν τήν οἰκογένειαν των. Ἀνήγειρε ἐπίσης πολυτελέστατον καί λειτουργικώτατον Ἑπισκοπεῖον, τό Συνεδριακόν Κέντρον, τό Γηροκομεῖον Χρονίων Παθήσεων ἐκτάσεως 6.200 τ. μ. καί τώρα ἀποπερατώνει τό Ὀρφανοτροφεῖον. Ἠγόρασεν οἰκόπεδον διά τήν ἀνέγερσιν κέντρου κακοποιη μένων γυναικῶν. Εἰδικώτερον ἐνδιαφερόμενος διά τήν έργαζομἐνην γυναῖκα ἀνήγειρε καί λειτουργεῖ Παιδικούς Σταθμούς εἰς τάς Ἐνορίας.
Εἰς τὰ μακρόπνοα αὐτοῦ σχέδια ἀνήκει ἡ ἀγορά παραθαλασσίου οἰκοπέδου διά τήν ἀνέγερσιν Παιδικῶν κατασκηνώσεων διά τά κλεισμένα εις τούς τέσσερεις τοίχους Περιστεριώπουλα.
Ἔχει δημοσιεύσει τά ἀκόλουθα:
1. Τό κείμενο τῆς “Ἐπί τοῦ Ὅρους Ὁμιλίας” (Γαλλιστί, 4),
2. “Τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον κατά τάς παραθέσεις τῶν Ἑλλήνων Πατέρων” (Γαλλιστί),
3. Τά Προευαγγελικά κείμενα,
4. Αἰ Ἀμβλώσεις καί ἡ ᾽Ορθόδοξος Ἐκκλησία. Θέσις καί ἀντίθεσις.
5. Ὀρθοδοξία καί Ρωμαιοκαθολικισμός: Ὁ ἀρξάμενος Θεολογικός Διάλογος. Γεγονότα καί σκέψεις.
6. Quo vadis Ἑλληνική Ὀρθοδοξία;
7. Ἡ Θεολογική Σχολὴ τῆς Χάλκης. Ἀναμνήσεις, βιώματα καί όραματισμοί,
8. Ἡ Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης ἠ Οἰκουμενικότητα τοῦ Πατριαρχείου καί αἱ αἰτιάσεις τῆς Τουρκίας γιά τήν έπαναλειτουργία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς,
9. Τό Τριαδολογικόν Βάπτισμα (Γερμανιστί),
10. Ἱστορικό-κανονική Θεώρησις τῆς πρό καί μετά Χριστοδουλικῆς Περιόδου τῶν Σχέσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μετά τοῦ Οἱκουμενικοῦ Πατριάρχείου,
11. Ἡ ἐκ περιτροπῆς προεδρία τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας καί ἡ διά κληρώσεως έκλογή τῶν Ἐπισκόπων εἰς τήν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος,
12. Ἠ ἀντισύλληψις κατά τήν ὀρθόδοξην ήθικήν διδασκαλίαν (Ἀγγλιστί),
13. Ἠ νομιμότης τῆς ἀντικανονικότητος,
14. Τό παρελθόν, τὸ παρόν καί τὸ μέλλον, αἰτία διαφωνιῶν Ἐκκλησίας Ἑλλάδος καί
Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχείου,
15. Ἡ Θεία Εὑχαριστία καί ὁ ἄνθρωπος ἐν τῷ ἑνί σώματι τοῦ Χριστοῦ,
16. Ἐπιτακτική ἡ ἵδρυσις Σχολείων ὑπό τῆς Ἐκκλησίας,
17. “Η Ἐκκλησιαστική Περιουσία. ‘Η μισθοδοσία τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου. Ἡ ’Εκκλησιαστική Ἐκπαίδευσις καί ἡ σημερινή Ἱεραρχία,
18. Ἡ φυσική γνῶσις κατά τόν Μ. Ἀθανάσιον,
19. Ἡ τριαδολογική ἀποκάλυψις καί ἡ γνῶσις τοῦ Θεοῦ ὑπό τοῦ ἀνθρώπου κατά τόν Μ. Ἀθανάσιον (ἀγγλιστί),
20. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ πηγή ζωῆς κατά τόν Μ. Ἀθανάσιον (ἀγγλιστί).
Ἐπίκειται ὴ ἔκδοσις δύο νέων ἐπιστημονικῶν μελετῶν, τ.ἕ. 1. Ἡ κατάρρευσις τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Αἱ εύθῦναι τῆς Πολιτικῆς ἡγεσίας, τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας καί τοῦ Λαοῦ, καί 2. Ἡ ἀλλοίωσις τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ Ὑψηλή ἀποστολὴ Θεολόγων καί αἱ ίστορικαί εὐθῦναι τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας καί τοῦ Πληρώματος.
Ὁσαύτως ἐδημοσίευσεν ἕτερα ἐπιστημονικά ἄρθρα εἰς τά Ἑλληνικά, Γερμανικά, Ἀγγλικά καί Γαλλικά.
Διετέλεσε μέλος τῆς Βιβλικῆς Ἑταιρείας. Ὑπῆρξε καί ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἐπί μίαν τριακονταετίαν καί πλέον ἐκπρόσωπος καί Πρόεδρος τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τόν διάλογον μεταξύ Ὀρθοδόξου καί Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ὅπως καί εἰς τόν διάλογον Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν, προσέτι δέ καί εἰς τόν διάλογον μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παλαιοκαθολικῶν, ὡς ἐπίσης καί μεταξύ Ὀρθοδόξων καί τῆς Εὐαγγελικῆς Ἐκκλησίας τῆς Γερμανίας.
Εἶναι Πρόεδρος τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῶν σχέσεων αὐτῆς μετὰ τῶν Αὐτοκεφάλων καί Αὐτονόμων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τῶν λοιπῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν, τέλος δέ καί μέλος ἑτέρων Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Τήν 21η Φεβρουαρίου 2016 πραγματοποιήθηκε ἐκδήλωση στήν Ἱερά Μητρόπολη Περιστερίου, μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπλήρωσης 40 χρόνων ἀρχιερατείας τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Περιστερίου κ. Χρυσοστόμου. Στήν ἐκδήλωση αὐτή παρευρέθηκαν ὁμογάλακτοι.
Ὁ κ. Εὐστάθιος Γιαννῆς, μέλος τοῦ Δ.Σ. τῆς Ἑστίας, ἀπηύθυνε χαιρετίσμό πρός τόν τιμώμενο Σεβασμιώτατο ὁμογάλακτο, λέγοντας:
Ἐκ μέρους τῆς Ἑστίας Θεολόγων Χάλκης, θά ήθελα νά συγχαρὢ ἐκ βαθέων τόν Σεβ. Μητροπολίτη Περιστερίου κ. Χρυσόστομο, γιά τά 40 χρόνια θεοφιλοῦς ποιμαντορι’ας τῆς θεοσώστου Ἐπαρχίας του. Καί νὰ τοῦ εύχηθῶ ἐκ μέσης ψυχῆς, ή πλουσιόδωρος εὐλογία τοῦ Θεοῦ νά τόν συντροφεύει πάντα καί νά τόν διατηρεῖ ἐν ἀκμῇ καί άκλονήτῳ ὑγείᾳ κατ ᾿άμφω.
Προσωπικά δέ, ὡς συμπατριώτης καί συμπαίκτης μέ τόν Ἄγιο Περιστερίου στήν Ἄρτα, στά δύσκολα χρόνια τοῦ ἐμφυλίου, καί ἀργότερα ὡς σπουδαστής στή Θεολογική Σχολή Χάλκης, συγχαίρω ταπεινά καί εὔχομαι ἐκ μέσης καρδίας, η άφθονοπάροχος χάρις τοῦ Ἀγίου Πνεύματος νά τὀν σκέπει πάντοτε, ὥστε νά συνεχίσει νά ποιμαίνει, ὄπως καί ἄχρι τοῦ νῦν, τό πλήρωμα τῆς θεοσώστου Ἐπαρχίας του.
Εἰς πολλά έτη Δέσποτα!
