Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024 | 20:55

Η δυνατότητα μιας νέας αρχής στη ζωή

Ιωάννης Καραβιδόπουλος
Ιωάννης Καραβιδόπουλος
Ο κ. Ιωάννης Καραβιδόπουλος, είναι Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. ειδικός στην ερμηνεία της Καινής Διαθήκης

Του ιδίου συγγραφέα:

Το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής αποτελεί τον επίλογο της προς Γαλάτας επιστολής, τον οποίο, για να δώσει έμφαση, έγραψε ο ίδιος ο Παύλος, με μεγάλα και, προφανώς, άκομψα γράμματα: «Προσέξτε με πόσο μεγάλα γράμματα σας γράφω τώρα με το ίδιο μου το χέρι».

Το ανάγνωσμα είναι σε μετάφραση το ακόλουθο:

«Προσέξτε με πόσο μεγάλα γράμματα σας γράφω τώρα με το ίδιο μου το χέρι. ‘Οσοι θέλουν ν’ αποκτήσουν καλή φήμη στους ανθρώπους, αυτοί σας υποχρεώνουν να περιτέμνεστε με μόνο στόχο να μην καταδιώκονται από τους Ιουδαίους εξαιτίας του σταυρού του Χριστού. ‘Αλλωστε ούτε κι αυτοί που επιμένουν στην περιτομή τηρούν το νόμο. Απλώς θέλουν να περιτέμνεστε εσείς, για να καυχηθούν ότι σας κατάφεραν να το κάνετε. ‘Οσο για μένα, δεν θέλω άλλη αφορμή για καύχηση εκτός από τον σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον σταυρό που πάνω του ο κόσμος πέθανε για μένα κι εγώ για τον κόσμο. Για όσους ανήκουν στον Ιησού Χριστό δεν έχει καμιά σημασία ούτε το να κάνεις περιτομή ούτε το να μην κάνεις, αλλά όλοι είναι νέα δημιουργήματα του Θεού. ‘Οσοι ακολουθούν αυτή την αρχή, θα έχουν την ειρήνη και το έλεος του Θεού μαζί τους, αυτοί και όλος ο λαός του Θεού. Στο εξής κανένας ας μη μου δημιουργεί προβλήματα. Αρκετά έχω πάθει για τον Ιησού, όπως δείχνουν τα σημάδια στο σώμα μου. Η χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εύχομαι να είναι μαζί σας, αδερφοί μου. Αμήν» (Γαλ. 6,11-18).

Ο Απ. Παύλος δεν έγραφε ιδιοχείρως τις επιστολές του, αλλά συνήθως τις υπαγόρευε σε ένα συνεργάτη του, όπως μας αφήνει να το εννοήσουμε σε ορισμένα σημεία των επιστολών και ιδιαίτερα στην προς Ρωμαίους, όπου ο γραφέας της επιστολής, ο Τέρτιος, στέλνει χαιρετισμούς στην παραλήπτρια εκκλησία (Ρωμ.16,22: «Σας στέλνω χριστιανικούς χαιρετισμούς κι εγώ ο Τέρτιος, που έγραψα την επιστολή»). Φαίνεται ότι οι πολλές ταλαιπωρίες και κακουχίες του Αποστόλου του στερούσαν τη δυνατότητα να χαράσσει τα γράμματα στον πάπυρο. Τις κακουχίες του υπαινίσσεται σαφώς στον προτελευταίο στίχο του αναγνώσματος: «Στο εξής κανένας ας μη μου δημιουργεί προβλήματα. Αρκετά έχω πάθει για τον Ιησού, όπως δείχνουν τα σημάδια στο σώμα μου».

Οι άνθρωποι συνήθως καυχώνται για κάτι που έχουν ή πέτυχαν. Για τον Απ. Παύλο το μόνο καύχημα αποτελεί ο Σταυρός του Χριστού, «σταυρός που πάνω του ο κόσμος πέθανε για μένα κι εγώ για τον κόσμο» (γι’αυτό άλλωστε διαβάζεται η περικοπή αυτή της επιστολής και την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού).
Εκεί που επικεντρώνει ο Απόστολος την προσοχή του και βέβαια και την προσοχή των αναγνωστών στο τέλος της επιστολής είναι η νέα δημιουργία του Θεού, η «καινή κτίσις». Ανεξαρτήτως του τι ήταν κανείς πριν γνωρίσει την πίστη στον Χριστό, περιτμημένος Ιουδαίος (πράγμα για το οποίο προφανώς εκαυχάτο), ή απερίτμητος εθνικός (υποτιμώμενος ίσως γι’αυτό από τους Ιουδαίους), τώρα εκείνο που έχει ουσιαστική σημασία είναι το παρόν και το βάσει αυτού αναμενόμενο μέλλον.

Τα λόγια αυτά αναδεικνύουν τη μεγάλη ανθρωπολογική προσφορά του Χριστιανισμού στην ανθρωπότητα: τη δυνατότητα να μην εγκλωβιστεί κανείς στο θρησκευτικό του παρελθόν και γενικότερα στο προσωπικό του δυσάρεστο παρελθόν αλλά να έχει την ευκαιρία μιας νέας αρχής, μιας νέας ζωής. Η σύγχρονή μας Ψυχολογία του βάθους ανέλυσε και έκανε γνωστή τη δύναμη του παρελθόντος, και μάλιστα του απωθημένου στα βάθη του ασυνειδήτου παρελθόντος, που επηρεάζει από εκεί και δυναστεύει τον άνθρωπο σε όλες τις τωρινές ενέργειες και σχέσεις του. Η ψυχανάλυση ελευθερώνει μεν τον άνθρωπο από τυχόν δυσάρεστες καταστάσεις του παρελθόντος – κι αυτό βέβαια είναι πολύ σημαντικό – αλλ’ εκείνο που δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα μιας καινούργιας ζωής, κατά τον Απ. Παύλο, είναι η πίστη στον Χριστό, ο οποίος διακηρύττει «Ιδού καινά ποιώ πάντα» (Αποκ.21,5).

Ο ίδιος ο Παύλος είχε ένα παρελθόν ιουδαϊκού φανατισμού που τον οδηγούσε στην καταδίωξη των χριστιανών. ΄Οταν όμως καθ’οδόν προς τη Δαμασκό άκουσε τη φωνή του Αναστημένου Χριστού να τον καλεί, συνειδητοποίησε το άσκοπο των ενεργειών του και δήλωσε αργότερα στους Φιλιππησίους: «Ξεχνώ αυτά που είναι πίσω μου και κάνω ό,τι μπορώ για να φτάσω αυτά που βρίσκονται μπροστά μου. Αγωνίζομαι να τερματίσω και προσβλέπω στο βραβείο της ουράνιας πρόσκλησης του Θεού δια του Ιησού Χριστού» (Φιλιπ. 3,14), δείχνοντας έτσι τη δύναμη της νέας πίστεως που τώρα κήρυττε. Όταν κάνει αναδρομή στο παρελθόν του και στο παρελθόν της ανθρωπότητας, δεν το κάνει για λόγους ιστορικούς αλλά για να υπογραμμίσει από ποια κατάσταση σώζει τον άνθρωπο η πίστη στον Χριστό. Η προοπτική του για τον άνθρωπο είναι αισιόδοξη και ελπιδοφόρα. Δεν είναι το παρελθόν της αμαρτίας και του θανάτου που τον ενδιαφέρει αλλά το μέλλον μιας νέας ζωής και τελικά το μέλλον της αναστάσεως.

Την Παύλεια αυτή αισιόδοξη διδασκαλία εφαρμόζοντας η Εκκλησία παρέχει στον κάθε άνθρωπο τη δυνατότητα μετάνοιας, δηλ. τη δυνατότητα να διαγράψει το δυναστευτικό παρελθόν του και να αρχίσει μια νέα ζωή χωρίς τα βαρίδια του κακού παρελθόντος. Κι αυτό δεν είναι γεγονός που συντελείται άπαξ αλλά είναι η δυνατότητα να αναθεωρήσει ο άνθρωπος οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του την πορεία του και να στραφεί προς νέους ορίζοντες. Γιατί, καθώς γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιωάν. 3,17).

Ιωάννης Καραβιδόπουλος είναι Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ.

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ