Την Δευτέρα 13 Νοεμβρίου στο καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά πραγματοποιήθηκε αγρυπνία επί τη εορτή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης και της Αγίας Οικογενείας αυτού, ο οποίος ασκήτευσε και στην περιοχή της Ημαθίας (έμεινε για αρκετά χρόνια στην Σκήτη της Βέροιας στον Αλιάκμονα ποταμό).
Στην αγρυπνία προεξήρχε ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων ο οποίος και κύρηξε τον θείο λόγο. Καθ’ όλη την διάρκεια της αγρυπνίας οι πιστοί είχαν την ευκαιρία να προσκυνήσουν το τεμάχιο ιερού λειψάνου του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά που φυλάσσεται στην ιερά μονή.
Ακολουθεί η ομιλία του Μητροπολίτου Βεροίας στην Θεία Λειτουργία :
«Νῦν θρόνῳ τοῦ Δεσπότου παρεστηκώς, καί συνών τοῖς πατράσι καί φίλοις σου, … τῶν ὑμνωδῶν σου μέμνησο, πάτερ Γρηγόριε».
Αὐτή τήν ἱκεσία ἀπευθύνει κατακλείοντας τόν κανόνα πρός τιμήν τοῦ φίλου καί συνεκδήμου του καί ἑορταζομένου σήμερα ἁγίου Γρηγoρίου τοῦ Παλαμᾶ, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ θαυματουργοῦ, ὁ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος, μεταδίδοντας καί σέ μᾶς πού ἀγρυπνοῦμε ἀπόψε, τιμώντας τόν κορυφαῖο αὐτόν ἱεράρχη καί θεολόγο, τόν μεγάλο ἀσκητή καί καλλώπισμα τῶν μοναζόντων, τήν οἰκειότητα πού αἰσθάνεται ὁ ἴδιος πρός τόν παλαιό του συνασκητή καί συναγωνιστή, ὁ ὁποῖος τελειώσας τόν δρόμον καί τήν πίστιν τηρήσας, κατά τόν οὐρανοβάμονα ἀπόστολο Παῦλο, «καθαρῶς» πλέον «ἐποπτεύει τήν ἁγίαν Τριάδα» μαζί μέ ὅλους τούς ἁγίους.
Τονίζει ὅμως καί κάτι ἀκόμη, ἀδελφοί μου, ὁ ἅγιος Φιλόθεος. Τονίζει τήν οἰκειότητα πού ἔχει ὁ ἐγκωμιαζόμενος ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μέ τούς πρό αὐτοῦ πατέρες καί ἱεράρχες, μέ τούς ὁποίους συμπαρίσταται στόν θρόνο τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καί τούς ὁποίους ὀνομάζει φίλους του.
«Νῦν θρόνῳ τοῦ Δεσπότου παρεστηκώς, καί συνών τοῖς πατράσι καί φίλοις σου».
Πῶς ὅμως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς κατόρθωσε νά κάνει φίλους τούς ἁγίους καί τούς ὁσίους πατέρες, ὥστε νά ἀξιωθεῖ νά βρίσκεται κοντά τους καί στόν οὐρανό;
Τό κατόρθωσε, ἀδελφοί μου, μέ δύο τρόπους. Ὁ πρῶτος τρόπος εἶναι ὁ κοινός στόχος πού εἶχε στή ζωή του μέ τούς ἁγίους καί ὁ κοινός ἀγώνας πού διεξήγαγε διά βίου, ἔχοντας ὡς πρότυπο τόν δικό τους ἀγώνα καί τή δική τους προσπάθεια. Γιατί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἶχε, ἀδελφοί μου, σκοπό καί στόχο τῆς ζωῆς του ἀπό τά νεανικά του χρόνια τήν ἕνωση μέ τόν Θεό καί τήν ἁγιότητα· καί γι᾽ αὐτόν τόν σκοπό ἀγωνίσθηκε νά διατηρεῖ καθαρό τό σῶμα καί τήν ψυχή του ἀπό τοῦ κόσμου. Δέν τόν σαγήνευσαν οὔτε τά πλούτη, οὔτε οἱ ἀνέσεις, οὔτε οἱ δυνατότητες πού εἶχε νά ἀναλάβει πολιτικές θέσεις καί ἀξιώματα. Ἀγωνίσθηκε νά ἀπομακρύνει ἀπό τήν ψυχή του ὄχι μόνο τίς σκιές τῆς ἁμαρτίας ἀλλά καί κάθε λογισμό, ὁ ὁποῖος θά τόν ἀποσποῦσε ἀπό τή μνήμη τοῦ Θεοῦ καί θά διατάρασσε τήν ἐπικοινωνία του μαζί του.
Ὁ δεύτερος τρόπος ἦταν ἡ προσευχή, ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή καί ἡ μετά δακρύων ἐπίκληση τῆς θείας χάριτος. Καί ἡ προσευχή του δέν ἦταν μέσο ἐπικοινωνίας μόνο μέ τόν Θεό, ὅπως γνωρίζουμε ἀπό τόν βίο του, ἀλλά καί μέ τήν Παναγία καί μέ τούς ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ἄλλωστε χαίρουν μέ τούς προσευχομένους ἀνθρώπους, γιατί γνωρίζουν ἀπό τή δική τους ἐμπειρία τή δύναμη τῆς προσευχῆς καί τά θαύματα πού ἐνεργεῖ διά αὐτῆς ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, τά ὁποῖα καί ἔζησε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.
Μέ τούς δύο αὐτούς τρόπους ὁ ἑορταζόμενος ἅγιος βίωσε ἀπό ἐδῶ τόν οὐρανό καί ἔγινε ἀπό αὐτή τή γῆ οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ καί συμπολίτης τῶν ἁγίων του, τούς ὁποίους καί συνάντησε μετά τήν κοίμησή του στόν οὐρανό γιά νά παρίσταται μαζί τους ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καί νά συνευφραίνεται στή μακαριότητα τῆς βασιλείας του δεόμενος ἀπαύστως καί ὑπέρ τῶν ἐν τῷ κόσμῳ συνασκητῶν του καί τῶν ἐπικαλουμένων τίς πρεσβεῖες του.
«Νῦν θρόνῳ τοῦ Δεσπότου παρεστηκώς, καί συνών τοῖς πατράσι καί φίλοις σου, … τῶν ὑμνωδῶν σου μέμνησο, πάτερ Γρηγόριε».
Αὐτή τήν ἱκεσία ἄς ἀπευθύνουμε, ἀδελφοί μου, καί ἐμεῖς ἀπόψε πρός τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία ἁγίασε τήν τοπική μας Ἐκκλησία καί τή Σκήτη τῆς Βεροίας, καί ἄς προσπαθήσουμε νά τόν τιμήσουμε μιμούμενοι τή ζωή του. Ἄς προσπαθήσουμε νά γίνουμε φίλοι του καί φίλοι ὅλων τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀκολουθώντας τά μέσα πού χρησιμοποίησε καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος· θέτοντας, δηλαδή, ὡς στόχους τῆς ζωῆς μας καί τοῦ καθημερινοῦ μας ἀγῶνος ὄχι στόχους κοσμικούς, ἐφήμερους καί μάταιους, ὄχι στόχους ἰδιοτελεῖς ἤ στόχους πού ὑπαγορεύει ἡ φιλοδοξία μας, γιατί ὅλοι αὐτοί, ἀδελφοί μου, δέν μᾶς ὁδηγοῦν πουθενά, οὔτε ἀναπαύουν τήν ψυχή μας, ἀλλά θέτοντας στόχους πράγματι ὑψηλούς, στόχους οὐρανίους, στόχους θείους, στόχους ἁγίους, σάν αὐτούς πού ἔθεσε στή ζωή του ὁ τιμώμενος μέγας ἱεράρχης καί θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, καί ἀγωνιζόμενοι γι᾽ αὐτούς μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις. Διότι «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καί οἱ βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν», καί ὁ Θεός ἀνοίγει τήν πύλη τῆς βασιλείας του σέ ὅσους τήν κρούουν ἐπίμονα καί ἐπιζητοῦν διακαῶς τήν εἴσοδό τους σέ αὐτήν καί τούς ἀξιώνει τῆς αἰωνίου μακαριότητος.
Αὐτῆς, ἀδελφοί μου, ἄς ἀξιώσει καί ἐμᾶς ὁ Θεός διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τῆς ἁγίας οἰκογενείας του, τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Φιλίππου καί τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Κωνσταντίνου τοῦ Ὑδραίου, πού ὅλοι ἀπολαμβάνουν τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, διότι ἐργάσθηκαν, εἶχαν στόχους στή ζωή τους καί κέρδισαν αὐτή τή βασιλεία καί αὐτή τήν ἕνωσή τους μέ τόν Θεό, πού εἴθε καί ἐμεῖς νά ἀξιωθοῦμε αὐτῆς τῆς θείας χάριτος καί εὐλογίας.
