Πραγματικά είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ δημοσίως, και πολλώ δε μάλλον στο facebook, με το θέμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου (Α.Μ.Σ.) η οποία πρόκειται (;) να πραγματοποιηθεί στην Κρήτη σε λίγες ημέρες. Τούτο διότι το θέμα είναι αρκετά πολυδιάστατο και περίπλοκο και απαιτεί ιδιαιτέρας προσοχής (και ακόμα περισσότερο προσευχής).
Καλώς ή κακώς τα σχόλια του καθενός μας, επηρεάζουν ανθρώπους ή και συνειδήσεις και μάλιστα πολλάκις δημιουργούν, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ομάδες από ανθρώπους οι οποίοι έχουν αρνητική ή θετική στάση απέναντι στο ερχόμενο γεγονός, δικαίως ή αδίκως, με άλλοτε σοβαρότατα και κατηρτισμένα επιχειρήματα και άλλοτε με αβρότητες και ανοησίες.
Αυτό είναι επόμενο σε μία κοινωνία ελευθέρα όπου ο καθένας μπορεί να εκφέρει απόψεις και να σχολιάζει ανεξέλεγκτα, και πολλές φορές αυθαίρετα, χωρίς να έχει την ευθύνη (και επίπτωση) των λεγομένων του. Παρακολουθώντας όμως τα σχόλια και τις συζητήσεις τα οποία δημοσιεύονται σε αυτό το ανοιχτό φόρουμ που λέγεται facebook από φίλους, είτε αυτοί είναι απλά επαφές στο facebook, είτε είναι φίλοι και γνωστοί στην πραγματική ζωή, υποκινήθηκα και ΄γώ με την σειρά μου να σχολιάσω ορισμένα πράγματα τα οποία με ενοχλούν ή με προβληματίζουν όχι τόσο με το θέμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου όσο με τα δημοσιευμένα τα οποία έχουν να κάνουν με αυτή.
Και έτσι παρατηρώ σχολιασμούς από λογιών ανθρώπων, είτε αυτοί είναι επιφανείς θεολόγοι και έχουν κάποια κατάρτιση στο θέμα, είτε είναι άσχετοι με την θεολογία και την δογματική της Εκκλησίας μας, είτε είναι ορθόδοξοι, είτε σε κοινωνία με τον Πάπα Ρώμης (αναφέρομαι εκτενέστερα παρακάτω γι αυτό παρακαλώ τους εν λόγω φίλους μην βιαστούν να με κρίνουν), είτε Προτεστάντες ή μέλη του Αγγλικανικού Σώματος, είτε από κάποιους οι οποίοι απλά δεν έχουν με τι να ασχοληθούν και ασχολούνται με αυτό το γεγονός, κοινωνιολογικά, πολιτικά, πολιτισμικά κ.λ.π.
Προτού ξεκινήσω επιτρέψετε μου να σημειώσω ότι αρχικά είμαι αρκετά επιφυλακτικός ως προς την θεματολογία και τον τρόπο συγκλίσεως της. Και διατηρώ κάποιες ενστάσεις με το όλον θέμα. Επίσης να σημειώσω ότι τα γραφόμενά μου δεν αποτελούν θεολογικό δοκίμιο ή επιστημονική μελέτη η δογματική θεολογία αλλά κάποιες σκέψεις μου που γράφω προς τους διαδικτυακούς και προσωπικούς μου φίλους ένα απόγευμα που χαλαρώνω στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Γι αυτό παρακαλώ πολύ τα σπίρτα μακριά!
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος (Α.Μ.Σ.):
Η Α.Μ.Σ. είναι μία προσπάθεια πού όπως γνωρίζουμε έχει ξεκινήσει αρκετά χρόνια πριν με συνελεύσεις, προπαρασκευαστικές επιτροπές κ.λ.π. Είναι μία προσπάθεια να καθίσουν όλες οι Τοπικές και δυστυχώς Εθνι-κιστι-κές (κατά ‘πως φαίνεται) Σύνοδοι της Ορθοδόξου Ανατολικής και Αποστολικής Εκκλησίας σε ένα κοινό τραπέζι και να ασχοληθούν με κάποια θεματολογία η οποία θα τους οδηγήσει σε κοινά διαγγέλματα δείχνοντας την ενότητά της και την στάση της δίπλα στον σύγχρονο άνθρωπο.
Λίγο πολύ γνωρίζουμε όλοι τα παραπάνω και κάπως έτσι έχει διαμορφωθεί το όλον πνεύμα σχετικά με την Α.Μ.Σ. Άλλοι βέβαια επιθυμούν να την ονομάσουν οικουμενική, άλλοι οικουμενιστική, άλλοι ληστρική κ.λ.π. Ως γνωρίζουμε από την Ιστορία της Εκκλησίας μας (όσοι γνωρίζουμε) οί Αγίες και Οικουμενικοί Σύνοδοι κυρίως συνήρχοντο για να επιλύσουν έριδες και να καταδείξουν αιρέσεις και μέσα σε όλα τα άλλα ασχολούντο και με διοικητικά θέματα τα οποία βασάνιζαν την Εκκλησία κάτι το οποίο δεν συμβαίνει τόσο με την Α.Μ.Σ. Εν κατακλείδι όσον αφορά την Α.Μ.Σ. δεν παύει να είναι μία προσπάθεια να κάτσουν άπαντες σε ένα κοινό τραπέζι.
Η Ενότητα της Εκκλησίας:
Όσο και να το βάζουμε στο περιθώριο αναφορικά με την Α.Μ.Σ. το γεγονός της Εκκλησίας πραγματοποιείται σε αυτήν την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και όχι σε συνεδριακά τραπέζια και συνελεύσεις. Κέντρο της ζωής απάντων των χριστιανών είναι ο Χριστός και αυτός μόνον και κοινωνούμε άπαντες με εκείνον και μεταξύ μας στην Αγία Τράπεζα κατά την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Η Α.Μ.Σ. είναι κάτι το οποίο απορρέει από αυτήν την λειτουργική ενότητα και ακόμα και αυτές οι Αγίες και Οικουμενικές Σύνοδοι.
Αυτό φανερώνει και η παύση λειτουργικής ενότητας όταν έχουμε αιρέσεις και σχίσματα με την διακοπή της. Τότε μόνον η ρήξη είναι πραγματική και ουσιαστική και όχι όταν γίνεται μεταξύ δύο απλά Συνόδων (βλπ. Αντιοχείας – Ιεροσολύμων) και μάλιστα όταν γίνεται από σύσσωμη την Εκκλησία. (Σημ. Μπορεί οι Εκκλησίες Αντιοχείας και Ιεροσολύμων να έχουν προσωρινά διακόψει την λειτουργική ενότητα μεταξύ τους όμως δεν την έχουν διακόψει αμφότεροι με τους λοιπούς που βρίσκονται σε ενότητα είτε μία είτε με την άλλη) Βεβαίως και είναι πολύ σημαντικό και ουσιαστικό να προσέλθουν όλοι στην Α.Μ.Σ. όμως αν κάτι τέτοιο δεν γίνει δεν σημαίνει ότι έχει χαθεί η Ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας !
Ένα ακόμη γεγονός που επιβεβαιώνει τα παραπάνω είναι ότι συμμετάσχουν σε αυτή μόνο Σύνοδοι που είναι σε λειτουργική ενότητα, το σύνολο δλδ της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας. Οι υπόλοιποι χριστιανοί που δεν βρίσκονται σε λειτουργική ενότητα παρευρίσκονται ως απλά παρατηρητές και όχι ως σύνεδροι.
Η πολυσυζητημένη θεματολογία:
Η θεματολογία της Α.Μ.Σ. και τα κείμενα που τόσο πολύ έχουν ταλαιπωρήσει και απασχολήσει τόσο τους πιστούς όσο και της Συνόδους των τοπικών Εκκλησιών έχουν ήδη από καιρού αποφασισθεί και καθορισθεί. Οι αλλαγές που προτείνονται να γίνουν θα έπρεπε ίσων να είχαν συζητηθεί αρκετό καιρό πρίν σε τοπικό επίπεδο και καταρτισθεί προς συζήτηση και όχι τελευταία στιγμή λίγο πριν την έναρξη των εργασιών και μάλιστα όταν έχουν δημοσιευθεί τόσο πολύ καιρό προτού της συγκλήσεως αυτής.
Αφενός μεν οι διάφοροι Σύνοδοι θα έπρεπε να είχαν από καιρού διατυπώσει τις διαφωνίες τους εν συνόδω όμως αφετέρου, έστω και εντός περιορισμένου χρόνου, θα έπρεπε να υπήρχε η δυνατότητα τροποποίησης των κειμένων και αλλαγών σε αυτά μέσα από την προπαρασκευαστική επιτροπή ή ακόμα και κατά την διάρκεια αυτής της Α.Μ.Σ. όσο αυτό και να είναι δύσκολο λόγω περιορισμένου χρόνου. Στο κάτω κάτω ας αφήσουμε και κάτι για την επόμενη φορά βρε αδελφέ και ιδιαίτερα όταν υπάρχουν πολύ σημαντικότερα θέματα να ασχοληθεί η Α.Μ.Σ. όπως η Διασπορά, οι διάφορες δικαιοδοσίες κλπ. Όμως κάπου πρέπει να γίνει η αρχή και ίσως τα θέματα που τίθενται να είναι εκείνα τα οποία δεν προκαλούν έντονες αντιδράσεις ώστε να σταθεροποιηθεί πρώτα ο θεσμός των Α.Μ.Σ. αρχικά και έπειτα εδώ είμαστε να τα δούμε και αυτά.
Η Συμμετοχή αντιπροσωπιών:
Ένα ακόμα εμπόδιο που προβάλλεται είναι ότι θα συμμετάσχουν αντιπροσωπίες και όχι σύσσωμη η Εκκλησία δι απάντων των επισκόπων της και μάλιστα ορισμένοι συγκαταλέγουν και όλους του κληρικούς και λαϊκούς. Είναι πραγματικά φαιδρό να περιμένεις μέσα στα τόσα εκατομμύρια ορθοδόξου πληθυσμού να συμμετάσχουν άπαντες κλήρος και λαός στην προκειμένη Α.Μ.Σ. έτσι όπως το θεωρούν εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν μία τέτοια θέση. Αν τούτω ήταν δυνατόν θα έπρεπε να γεμίζαμε ένα ολόκληρο στάδιο μόνο και μόνο με τους επισκόπους και ποιες θα ήταν οι θέσεις που ακούγονταν και ποιες οι διαφωνίες και πώς θα γινόταν μία τέτοια συζήτηση επί λεπτών θεμάτων;
Άλλωστε η Εκκλησία αιώνες τώρα μας έχει δείξει τον δρόμο, και μόνο οι αντιπροσωπίες ξεπερνούν κατά πολύ τις συμμετοχές που είχαμε σε όλες τις Οικουμενικές Συνόδους. Άλλωστε προπαρασκευαστικά (και είναι κάτι που έχει γίνει και αν όχι σε κάποιες περιπτώσεις θα έπρεπε) μπορούν τα θέματα να αναπτυχθούν σε κάθε τοπική σύνοδο και μετά οι αντιπροσωπίες να τα μεταφέρουν στην Α.Μ.Σ. όπου επί ίσοις όροις η κάθε τοπική Εκκλησία θα έχει τον λόγο και την δυνατότητα να επηρεάσει τις άλλες αλλά και να ψηφίζει. Φανταστείτε αν το πατριαρχείο (;) Μόσχας κατέβαζε καμία 600αριά επισκόπους και όλοι οι λοιποί μαζί είναι 300 πώς θα διαμορφωνόταν η πλειοψηφία; Ένα φαινόμενο που το αποτρέπει και η αρχή της ομοφωνίας.
Οι αποφάσεις και το Κύρος:
Οι αποφάσεις της Α.Μ.Σ. σαφώς θα έπρεπε να θεωρηθούν από όλους σεβαστές, όμως αυτό από μόνο του δεν φτάνει μόνο και μόνο γιατί έτσι κάποιοι το αποφάσισαν. Αυτό θα γίνει μόνο όταν αντιπροσωπεύουν το σύνολο της Εκκλησίας. Έχουμε Συνόδους οι οποίες παρότι είχαν όλα τα χαρακτηριστικά να ονομασθούν Οικουμενικές ονομάστηκαν ληστρικές.
Το Κύρος της Α.Μ.Σ. θα έπρεπε να είναι αυτό που αρμόζει σε μία προσπάθεια ύστερα από τόσους αιώνες συγκλίσεως όλων των τοπικών Εκκλησιών σε ένα τραπέζι και μάλιστα κατά πόσο τα κείμενα που θα δημοσιευθούν τύχουν σεβασμού και αναγνωρίσεως εν τη πράξη στην ζωή της Εκκλησίας. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα φανεί στο μέλλον και όχι προδίκως.
Η Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και οι ‘’Εκκλησίες’’:
Προσφάτως έχει ανακύψει και το θέμα κατά πόσο οι άλλες ομολογίες αποτελούν εκκλησίες έναντι της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Η Αλήθεια είναι ότι μέσα από την δογματική της Εκκλησίας μας η Εκκλησία είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική. Αυτό είναι κάτι το γνωστό και δεδομένο όπως ένα είναι και το σώμα του Χριστού. Εν προκειμένω η θεωρία των κλάδων και των δύο πνευμόνων κλπ δεν είναι αποδεκτή και ούτε θα γίνει ποτέ αποδεκτή διότι μεμέρισται ο Χριστός; και οι κοινωνούντες του αυτού σώματος και αίματος του Χριστού εν ώσιν καθώς και ο Θεός. Η ονομασία όμως και των άλλων δογμάτων και ομολογιών ως Εκκλησία δεν θεωρώ ότι είναι κάτι το απαγορευτικό.
Ως γνωρίζουμε η λέξη ή καλύτερα ο χαρακτηρισμός εκκλησία πηγάζει από τις λέξεις εκ-καλώ, δηλαδή από το κάλεσμα μίας κοινωνίας-κοινότητας σε σύναξη επί το αυτό. Είτε αυτό είναι η ορθή πίστη ή κάποια λανθάνουσα δεν παύει να είναι εκκλησία. Και αυτό διότι ήδη έχουμε στην αρχαιότητα την Εκκλησία του Δήμου αλλά και σε πολλές άλλες εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης έχουμε εκκλησία, κάλεσμα δηλαδή σε ένα κοινό σκοπό. Ίσως η μία να αποτελεί την Εκκλησία και οι άλλες είναι απλά εκκλησίες. Ίσως όμως για να μην υπάρχει σύγχυση μεταξύ των πιστών θα πρέπει να υπάρχει ένα ξεκαθάρισμα των όρων ή όσο είναι το δυνατόν να αποφεύγεται.
Ο πολυποίκιλος Σχολιασμός
Είναι απολύτως βέβαιο ότι το γεγονός είναι μεγάλο και έχει επηρεάσει αρκετούς είτε αυτοί είναι μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας είτε όχι. Συνεχώς βιώνουμε ένα καταιγισμό κειμένων, σχολιασμών και μελετών ως προς την Α.Μ.Σ. άλλοτε υποστηρικτικά και άλλοτε ενάντια προς αυτήν. Διάφοροι άνθρωποι κατηρτισμένοι εκφράζουν τις θέσεις τους και τις ανησυχίες τους απέναντι στο μεγάλο αυτό γεγονός με σοβαρότητα και με έργα τα οποία χρήζουν ιδιαιτέρας προσοχής. Δυστυχώς όμως υπάρχει και μία μερίδα ατόμων οι οποίοι αγνοούν τελείως το θέμα και παρόλα αυτά με ένθερμο ζήλο πολλές φορές και με ακραιφνή ζηλωτισμό στέκονται ενάντια και αφορίζουν τους πάντες όντες super-ορθόδοξοι και μόνοι υπερασπιστές της αλήθειας και τις εκκλησίας του Χριστού. Πολλές φορές ο λόγος που γίνεται αυτό είναι διότι αποσκοπούν στα πρόσκαιρα και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να οχλαγωγούν για να συγκεντρώνουν γύρο τους ανθρώπους και να δρουν παραεκκλησιαστικώς άρχοντες επί ορισμένων ομάδων και λειτουργώντας ως παρασυνάγωγοι. Άλλοι πάλι δε φθάνουν στο αντίθετο άκρο με την θέρμη τους να υπερασπιστούν στο μέγιστο την Α.Μ.Σ. που με τον άμετρο ζήλο τους και αυτοί καταλήγουν στα ίδια φαινόμενα. Αμφότεροι δε το μόνο που καταφέρνουν είναι να προκαλούν διχασμό και σε αυτόν τον κυκεώνα να καταπνίγονται και υγιείς σκέψεις πάνω στο θέμα. Αγνοούν δε ότι υπάρχει και η μέση οδός η οποία είναι η στενή και τεθλιμένη!
Οι φίλοι μας εκτός των τειχών:
Ως προανέφερα ένα τόσο μεγάλο γεγονός δεν έχει επηρεάσει μόνο τους εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας αλλά και τους εκτός. Αυτό βέβαια είναι απολύτως φυσιολογικό και επόμενο. Διαβάζουμε συνεχώς σε δημοσιεύματα και σε σχόλια που αναρτούνται στο facebook απόψεις και κρίσεις για την Α.Μ.Σ. και την στάση που έχουν οι Ορθόδοξοι απέναντι σε αυτήν είτε θετική είτε αρνητική.
Διαβάσαμε (κάτι που προσωπικά με στεναχώρησε) από φίλους πικρόχολα σχόλια για τις σχέσεις των ορθοδόξων μεταξύ τους, αλλά και για τις σχέσεις με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο. Κάποιοι μάλιστα με την δυσκολία που αντιμετωπίζουμε στην σύγκληση της Α.Μ.Σ. έσπευσαν μάλιστα να αιτιολογήσουν και το ευαγγελιοπαράδοτο (πώς;) πρωτείο του Πάπα Ρώμης αλλά και να προβάλλουν ως αίτια του σχίσματος ανάμεσα στις εκκλησίες της Δύσεως και της Ανατολής διότι οι Εκκλησίες της Ανατολής (sic) ήθελαν να άρχουν κλπ.
Είναι νομίζω αστείο να αναφερθώ περί της καταδίκης διαφόρων αιρετικών θέσεων τη Δύσεως που κάποιες από αυτές ασχέτως και αν αργότερα τις απεδέχθησαν είχαν και την υπογραφή του επισκόπου Ρώμης. Το θέμα είναι όλο αυτό το πανηγύρι και η στάση ορισμένων, δυστυχώς κάποιους τους γνωρίζω και προσωπικά, απέναντι στην δυσκολία που περνά η αδελφή τους (όπως την χαρακτηρίζουν) Εκκλησία. Αντί να αντιδράσουν συμπονετικά (μήπως και αυτοί ήταν καλύτεροι στις Συνόδους του Βατικανού ή στις Αγγλικανικές Συνελεύσεις ή στις τόσες διαιρέσεις του Προτεσταντισμού;) Άρχισαν μία ρητορική χλευασμού και κάποιες φορές εκδικητικής συμπεριφοράς και μέσα από όλο αυτό το χάος προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να μας πείσουν ότι καλώς έπραξαν (sic) για τα όσα μας χωρίζουν! Φθάνει πια τόση αγάπη βρε αδελφοί..! Άλλωστε δεν την ζήτησε και κανείς !!! Τούτω δε το γράφω με πόνο ψυχής διότι τα φαινόμενα αυτά τα παρατήρησα και από ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ ιδιαίτερα και με κάποιους έχω και προσωπική σχέση. Ο λόγος του Κυρίου στο κατά Ιώαννην νομίζω είναι η απάντηση απέναντι στην στάση των εκτός τειχών που μας αγαπάνε: εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τί πρὸς σέ; σὺ ακολούθει μοι.
Το πρόβλημα με την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο.
Το πρόβλημα θεωρώ είναι ο σύγχρονος άνθρωπος και η όλη κατάσταση που έχει περιέλθει η ανθρώπινη κοινωνία. Σε έναν άκρατο και ασύδοτο φιλελευθερισμό και έναν απολυταρχικό κοινωνιολογικό άθεο-λόγητο ουμανισμό. Ο καθένας έπαψε να βλέπει τον εαυτό του ως κομμάτι ενός συνόλου και εν προκειμένω ως μέλος ενός σώματος. Όλοι επιθυμούν να γίνουν καίσαρες ακόμα και όταν δεν έχουν κάποια επικράτεια να διοικήσουν (βλέπε και βοηθούς επισκόπους) και όλοι θέλουν να έχουν γνώμη και άποψη περί πάντων είτε έχουν σχέση με το αντικείμενο είτε όχι. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μάθει να ζεί διηρημένος και εκεί που κάποτε ζούσε σε σχέση με το άλλον πλέον ο άλλος αποτελεί το χαμό της δικής του ύπαρξης. Κυριαρχεί ο φόβος και η στενότητα του πλαστικού κόσμου που έχουμε φτιάξει γύρω μας χωρίς να βλέπουμε μακριά στον ορίζοντα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επιβιώνει ο ισχυρός (εν προκειμένω βλέπε Μόσχα, ρούβλια, σλαβόφωνες Εκκλησίες, δωρεές ψηφιδωτών σε καθεδρικούς-Σερβία, αναστηλώσεις καθεδρικών-Βουλγαρία κλπ) και απο την άλλη κυριαρχικές τάσεις του πρώτου έναντι των άλλων (βλέπε Οικουμενικό Πατριαρχείο – Εκκλησία της Ελλάδος, νέες χώρες, διασπορά κλπ.) Αυτό είναι ολοφάνερο ακόμα και στη περίπτωση που όλοι επιθυμούν στην Α.Μ.Σ. να αποκαλούνται Πρόεδροι !!! Οι πρόεδροι των κατά τόπους ορθοδόξων εκκλησιών είναι όντως πρόεδροι στις κατά τόπους Συνόδους όμως στην Α.Μ.Σ. πρόεδρος και ρυθμιστής είναι ο Νέας ρώμης, ούτε ο Πρώτης, ούτε ο Δεύτερης, ούτε ο Τρίτης Ρώμης. Υπάρχει μόνο ο Παλαιάς και ο Νέας Ρώμης όπου ο Νέας Ρώμης είναι εκείνος που καλείται να προεδρεύσει είτε αρέσει είτε όχι. Όλα τα ανωτέρω σε συνάρτηση και με την έλλειψη σωστής κατηχήσεως στον λαό του Θεού έχουν σαν αποτέλασμα αυτά που βιώνουμε σήμερα.
Η Λύση στο πρόβλημα η Υπακοή, η Ταπείνωση και η καλή Κατήχηση:
Η λύση στο πρόβλημα θεωρώ είναι η υπακοή στους κανόνες της Εκκλησίας και η Ταπείνωση απέναντι στην ενότητα που την διέπει. Και αυτό επιτυγχάνεται με την σωστή κατήχηση. Πρέπει όλοι να σκύψουν τα κεφάλια τους στο σώμα του Χριστού και να αντιληφθούν ότι πίσω από αυτούς και τις φιλοδοξίες τους υπάρχει ο λαός του Θεού. Είναι εύκολο να βρεθεί λύση όταν υπάρχει ομόνοια και αγάπη. Τα εσωτερικά θέματα (ακόμα και αυτό της Διασποράς) μπορούν λυθούν πολύ εύκολα όταν βγούν στην άκρη οι εθνι-κιστι-κές φιλοδοξίες και οι επιδιώξεις της κάθε μίας εκκλησίας. Άλλωστε μην ξεχνούμε ότι από Οικουμενικές Συνόδους μόνο τα πέντε, πλέον τέσσερα, πρεσβυγενή Πατριαρχεία και η Αρχιεπισκοπή Κύπρου υπάρχουν, όλα τα άλλα είναι εν εκκρεμότητι.
Εν κατακλείδι όλα τα έχουν καλώς διευθετήσει οι άγιοι Πατέρες προγενεστέρων Συνόδων και επάνω εκεί μπορούμε πολύ εύκολα να πατήσουμε κα δώσουμε απαντήσεις. Ο Διάβολος δια-βάλει κατά της Ενότητος ενώ ο Χριστός μας καλεί προς αυτήν. Δεν με φοβίζει το γεγονός της μη συμμετοχής ορισμένων τοπικών συνόδων στην Α.Μ.Σ. αλλά αυτό που μπορεί να επακολουθήσει αν δεν συμμετάσχουν άπαντες. Αν συνεχίσουμε έτσι τότε πολύ φοβούμαι ότι κάποια στιγμή η κάθε τοπική εκκλησία θα δρα αυτοβούλως, δεν θα λογοτεί πουθενά και επέλθει σχίσμα (φεύ).
Τέλος, ζητώ συγνώμη εάν κάποιους σκανδάλισα ή στεναχώρησα όμως είναι πράγματα που τα σκέπτομαι καιρό τώρα διαβάζοντας όλα τα δημοσιεύματα. Σας τονίζω ξανά ότι όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν θεολογικό δοκίμιο απλά κάποιες σκέψεις που ήθελα και ‘γώ με τη σειρά μου (ίσως και κάποια παράπονα για ορισμένους φίλους) να μοιραστώ μαζί σας αυτό το όμορφο βράδυ που χαλαρώνω στο μπαλκόνι του σπιτιού μου(ναι ήταν απόγευμα όταν ξεκίνησα). Αν ξοδέψατε από τον πολύτιμο χρόνο σας να το διαβάσετε σας παρακαλώ μην με κρίνετε δογματικά και αυστηρά. Άλλωστε άνθρωπος είμαι και έχω δικαίωμα στο λάθος. Όμως σας παρακαλώ, μην βιαζόμαστε !!! Ναι μεν η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και οι βιαστές αρπάζουσιν αυτής, όμως ως προς την μετάνοια και σωτηρία, μέσα στην Ιστορία ο Χριστός βαδίζει αργά αλλά και σταθερά διότι χθές και σήμερον ο Αυτός και εις τους Αιώνας. Αμήν!
Iερομόναχος Φώτιος Καραδήμας