Δε, 10/02/25 | 11:49

Σκέψεις στην Ανάληψη του Κυρίου

Γραφείο Ρεπορτάζ
Γραφείο Ρεπορτάζhttp://www.orthodoxia.info
Κείμενα από την συντακτική ομάδα του orthodoxia.info.

Του ιδίου συγγραφέα:

«Κύριε, οἱ Ἀπόστολοι, ὡς εἶδον σε,
ἐν νεφέλαις ἐπαιρόμενον,
ὀδυρμοῖς δακρύων, ζωοδότα Χριστέ,
κατηφείας πληρούμενοι ἔλεγον·
Δέσποτα, μὴ ἐάσῃς ἡμᾶς ὀρφανούς,
οὕς δι΄ οἶκτον ἠγάπησας δούλους σου, ὡς εὔσπλαχνος·
ἀλλ΄ ἀπόστειλον, ὡς ὑπέσχου ἡμῖν,
τὸ πανάγιόν σου Πνεῦμα, φωταγωγοῦν τὰς ψυχάς ἡμῶν».

Μὲ τρόπο παραστατικό καὶ συγκινητικό, τὰ τροπάρια τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος μας, Ἰησοῦ Χριστοῦ, περιγράφουν τὸ θεῖο γεγονός, τὸ ὁποῖο ἀπόψε πανηγυρίζομε.

Οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου καὶ Ἀπόστολοι, προσκεκλημένοι ἀπό τὸν Ἴδιο, βρίσκονται στὸ ὄρος.

Καὶ ἐκείνη τὴν ὥρα τῆς ἀναχωρήσεως τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, καθώς συνειδητοποιοῦν τὸν ἀποχωρισμό ἀπό τὸν Μεγάλο Διδάσκαλο καὶ Λυτρωτή τους, τότε ἄρχιζουν νὰ θρηνοῦν, νὰ ὀδύρονται καὶ νὰ γίνονται κατηφεῖς.

Μὲ τὰ πρόσωπά τους δακρυσμένα, ἀπευθύνονται γιὰ ὕστατη φορά πρὸς τὸν Κύριο:

«Κύριε, ἐμᾶς τοὺς δούλους σου, τοὺς ὁποίους ἐξ αἰτίας τῆς εὐσπλαχνίας σου ἀγάπησες καὶ λυπήθηκες, μὴν μᾶς ἀφήσεις τώρα μὲ τὴν Ἀνάληψή σου στοὺς οὐρανούς, ὀρφανούς!».

Καὶ ὁ Κύριος για νὰ θεραπεύσει αὐτήν τὴν ἀπόγνωση στὴν ὁποία βρέθηκαν οἱ μαθητές, ἔδωσε τὴν ἐλπίδα πρὸς αὐτούς, μὲ δύο ὑποσχέσεις.

Ἡ πρώτη ὑπόσχεση ἦταν ὁ ἐρχομός τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος μετά ἀπό λίγες ἡμέρες, τὸ ὁποῖο θᾶ φωταγωγοῦσε τὶς ψυχές τους.

Ἡ δεύτερη ὑπόσχεση ἀναγγέλ-λεται μὲ τὸν Ἀρχάγγελο. Εἶναι ἡ ὑπόσχεση τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας.

Ὁ Κύριος θὰ ἔλθει ἀπό τοὺς Οὐρανούς μὲ τὸν ἴδιο τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο οἱ μαθητές καὶ ἀπόστολοι τὸν ἀντίκρυσαν νὰ ἀνέρχεται πρός τοὺς Οὐρανούς.

Προσφέρει τὸ δῶρο τῆς ἐλπίδος.

Ὁ Κύριος προσφέρει στούς μαθητές τὴν ἐλπίδα.

Ἡ ἐλπίδα φέρνει τὴν παρηγορία.

Ἡ παρηγορία τὴν ὑπομονή καὶ τὴν καρτερικότητα.

Τὴν ἀξία αὐτῆς τῆς ἀρετῆς τῆς ἐλπίδος συνειδητοποίησαν οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι καὶ ἐφιλοσόφησαν ἐπάνω σὲ αὐτήν.

Ἔτσι ἔπλασαν ἐκεῖνον τὸν χαρκτηριστικό καὶ περιεκτικό μῦθο τῆς Πανδώρας, στὸ πυθάρι τῆς ὁποίας ἀπομένει κλεισμένη πάντοτε ἡ ἐλπίδα.

Τὴν ἐλπίδα ὀνομάζει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος «θυγατέρα τοῦ οὐρανοῦ».

Μὲ τὴν δύναμή της στηρίζει τὶς πονεμένες ψυχές καί, ὅπου ἐνεργεῖ οὐσιαστικά, προσφέρει τὸ κράτος τῆς βασιλείας τῶν ἀγαθῶν.

Ἡ ἐλπίδα εἶναι ἀναφαίρετο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, τὸν ἐνισχύει στὶς δοκιμασίες τοῦ βίου καὶ τὸν ἀναδεικνύει ἀνώτερο τῶν περιστάσεων καὶ ἀνίκητο ἀγωνιστή.

Δόθηκε στὸν ἄνθρωπο ἔμφυτη ἀπό τὸν Θεό γιὰ νὰ τὸν ἀνεβάσει στὴν τελειότητα, γιὰ νὰ τὸν ἀνυψώσει πρὸς τὸν Θεό καὶ νὰ τὸν ἀπομακρύνει ἀπό τὸ χάος καὶ τὴν κατάσταση τῆς ἀπόγνωσης, ποὺ θὰ βυθιζόταν χωρίς τὴν ἐλπίδα.

Ὅταν ἀντικρύσεις ἕναν ἀσθενή, ὁ ὁποῖος βρίσκεται καθηλωμένος στὸ κρεββάτι πάσχοντας ἀπό ἀνίατη ἀσθένεια, νὰ ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ ἀπό ὅλους, τότε ἐκεῖνο, ποὺ τοῦ ἀπομένει εἶναι ἡ ἐλπίδα.

Ὅταν ἡ ἐλπίδα παρακάθεται ἀδιάλειπτα στὸ προσκέφαλό του, τότε ὁ ἀσθενής παρηγορεῖται, ἐνισχύεται καὶ ἡ ἐλπίδα τοῦ ἀνακουφίζει ὅλα τὰ δεινά, ποὺ περνᾶ.

Ἡ ἐλπίδα κάνει τὴ δειλή καρδιά θαρραλέα στὸ νὰ ἀντιμετωπίζει τὶς συμφορές.

Ἡ ἐλπίδα διώχνει τὴν ἀπελπισία, ἀναλαμβάνει τὸ ὀρφανό καὶ ἀντιλαμβάνεται τὴν χήρα.

Ἡ ἐλπίδα τῆς ἀνταποδώσεως στηρίζει αὐτόν, ποὺ ἀδικεῖται καὶ ἀνακουφίζει ὅποιον καταδυναστεύεται.

Ἡ ἐλπίδα γίνεται βακτηρία στὸν γέροντα γιὰ νὰ σηκώσει τὸ βᾶρος τῶν γηρατιῶν.

Ἐνθαρρύνει τοὺς παρθένους γιὰ νὰ ζήσουν στὴν σωφροσύνη καὶ τοὺς νέους γιὰ νὰ ἀναδειχθοῦν χρήσιμοι ἄνδρες στὴν κοινωνία.

Ἡ ἐλπίδα κάνει τὸν θάνατο ἀνώδυνο καὶ συμπαραστέκεται στὸν ἀγώνα τῆς ἀρετῆς, τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς δικαιοσύνης.
Στηρίζει τὸν σοφό καὶ τὸν ἐπιστήμονα στὶς ἔρευνές του καὶ ὑποβάλλει αὐτόν σὲ ἑκατοντάδες κόπους καὶ ἀγῶνες. Σώζει τὴν ἀνθρωπότητα.

Γεννᾶ μάρτυρες καὶ ἥρωες γιὰ τὴν πίστη, τὴν ἐλευθερία, τὴν ἀλήθεια, τὴν ἐπιστήμη τὸ καλό, τὸ ἀγαθό, τὸ ὠφέλιμο, τὸ δίκαιο, ἡ ἐλπίδα.

Ἀντίθετα ἡ ἀπουσία τῆς ἐλπίδος ἐκφράζει τὴν ἄρνηση τῶν πάντων.

Τὴν ἄρνηση τοῦ οὐρανοῦ,

τὴν ἄρνηση τῆς ζωῆς,

τὴν ἄρνηση τοῦ δημιουργοῦ τοῦ κόσμου.

Καθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο δραπέτη καὶ ριψάσπιδα καὶ παραδίδει τὸ πλοῖο τῆς ζωῆς στὴν τρικυμία καὶ τὸν καταποντισμό.

Ἀνάγκη ἐλπίδος στὴν ἐποχή μας.

Ἀνάγκη νὰ ἀνακτήσουμε τὴν ἐλπίδα μας.

Ἄν ἡ ἐλπίδα γιὰ τὸν ἄνθρωπο προσφέρει τόσα πολλά καλά, κι ἄν ἡ ἀπελπισία ἐπιφέρει μύρια δεινά, τότε εἶναι ἀνάγκη στὸν ἄνθρωπο τῆς σύγχρονης ἐποχῆς νὰ ἀνακτήσει τὴν ἐλπίδα του.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του ἰσχυρίζεται, ὅτι «ἡ ἐλπίς οὐ καταισχύνει», δηλαδή ἡ ἐλπίδα ποτέ δὲν ντροπιάζει.

Ὅμως, εὔλογα ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος θὰ ἀμφισβητήσει τὸν λόγο καὶ θὰ ἰσχυριστεῖ ἐξ ἴσου, ὅτι οἱ ἐλπίδες μας γκρεμίστηκαν.

Ὅσες ἐλπίδες κι ἄν στηρίξαμε κάπου ὑπεχώρησαν καὶ χάθηκαν, ἀφήνοντάς μας στὸ χάος τῆς ἀπελπισίας καὶ τῆς ἀπογνώσεως.

Κι ἄν διαβάσουμε τὶς στατιστικές θὰ δοῦμε, ὅτι κατὰ τὴν ἐποχή μας, ὅπου ἡ τεχνολογική καὶ ἐπιστημονική πρόοδος προχωρᾶ μὲ ἁλματώδεις ρυθμούς, ἐν τούτοις, τὰ ποσοστά ἀπελπισίας αὐξήθηκαν,

οἱ ἀριθμοί τῶν ἀνθρώπων, ποὺ χάνουν τὸ νόημα τῆς ζωῆς καὶ γίνονται αὐτόχειρες μεγαλώνουν,

τὰ φαινόμενα τῆς κατάθλιψης διογκώνονται ὁλοένα καὶ περισσότερο,

ὁ πανικός καὶ ἄλλες ψυχοπαθολογίες πληθαίνουν στὴν κοινωνική πραγματικότητα.

Ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶχαν ἐλπίδα;

Προφανῶς καὶ εἶχαν!

Γιατί, ὅμως ἔχασαν τὴν ἐλπίδα τους; Ἤ μᾶλλον γιατί ἡ ἐλπίδα τους κάποια στιγμή τοὺς ἐγκατέλειψε ὁλοσχερῶς;

Διότι ἀκριβῶς ἡ ἐλπίδα τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου δὲν ὑπῆρξε «ἀσφαλής καὶ βεβαία».

Ὑπῆρξε παροδική καὶ ἐφήμερη, φθαρτή καὶ πεπερασμένη.

Συνεπῶς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη νὰ ἀποκτήσει ἐλπίδα ἀμετάκλητη.

Ἐλπίδα, ἄσβηστη.

Ἐλπίδα ἀκατανίκητη.

Αὐτή ἡ ἐλπίδα προέρχεται μόνον ἀπό τὸν Θεό.

Τὸ λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «ὁ δὲ Θεός τῆς ἐλπίδος πληρῶσαι ὑμᾶς πάσης χαρᾶς καὶ εἰρήνης» δηλαδή, μόνο ὁ Θεός τῆς ἐλπίδος μπορεῖ νὰ μᾶς γεμίσει ἀπό κάθε χαρά ἀτελεύτητη καὶ εἰρήνη καὶ νὰ διώξει κάθε ἀπελπισία.

Καὶ συνεχίζει ἀναφέροντας κάτι σημαντικό.

Δὲν γεμίζει μόνο χαρά ὅποιος ἀποθέτει τὴν ἐλπίδα του στὸν Θεό, ἀλλά καὶ περισσεύει ἐλπίδος: «εἰς τὸ περισσεύειν ὑμᾶς ἐν τῇ ἐλπίδι ἐν δυνάμει Πνεύματος Ἁγίου».

Ὄχι μόνο ἀρκεῖ ἡ ἐλπίδα, ποὺ δίδει ὁ Θεός, ἀλλά μὲ τὴν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος περισσεύει κι ὅλας.

Ἀλλά αὐτή τὴν δύναμη δὲν ὑποσχέθηκε ὁ Ἰησοῦς κατὰ τὴν Ἀνάληψή Του;

Δὲν εἶπε, ὅτι θὰ στείλει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατὰ τὴν Πεντηκοστή;

Ἡ ἐλπίδα λοιπόν, ἔρχεται μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἱδρύεται μὲ τὸ γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς καὶ εἶναι ὁ φορέας τοῦ ἁγίου Πνεύματος μὲ τὰ μυστήρια καὶ τὴν λειτουργική ζωή, ποὺ μᾶς παρέχει.

Ἐκεῖ ὑπάρχει καὶ βιώνεται ἡ ἀληθινή ἐλπίδα.

Αὐτός ὁ Θεός καὶ ὁ λόγος Του, ποὺ μᾶς ὑπόσχεται εἶναι ἡ «ἄγκυρα τῆς ἐλπίδος, τῆς ἀσφαλοῦς καὶ βεβαίας», ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ Παῦλος. Ἄγκυρα «εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος».

Τὶ ὄμορφη εἰκόνα!

Ἡ ἐλπίδα λέγει εἶναι σὰν ἄγκυρα, ποὺ εἰσέρχεται στὰ ἐσώτερα τοῦ καταπετάσματος. Δὲν πέφτει μέσα στὸν βυθό τῆς θάλασσας, ποὺ εἶναι ἀβέβαιο, ἄν θὰ ἀγκιστρωθεῖ κάπου. Ἀλλά πιάνεται ἀπό τὸν οὐρανό, ἀπό τὸν ἴδιο τὸν Θεό, ποὺ δὲν μετακινεῖται εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων.

Ἡ ἐλπίδα δὲν στηρίζεται μόνον στὴν Πεντηκοστή.

Στηρίζεται καὶ στὴν προσμονή τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας, ὅπου θὰ ἔλθει ὡς δίκαιος Κριτής γιὰ νὰ ἀπονείμει στὸν καθένα κατά τὰ ἔργα Του.

Ὅπως ἐκεῖνος, ποὺ ἀδικεῖται προσμένει μὲ ἐλπίδα τὸν Κριτή του γιὰ νὰ τοῦ ἀποδώσει τὸ δίκιο του.

Αὐτός, ποὺ ἐλπίζει στὸν Κύριο δὲν ἀστοχεῖ, λέγει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος.

Ἡ ἐλπίδα του εἶναι πλήρης ἀθανασίας. Ὁ Κύριος εἶναι ἡ προσδοκία αὐτοῦ καὶ αὐτός εἶναι τὸ ἐφετόν τῆς καρδίας αὐτοῦ τὸ ἀκρότατον.

«Μακάριος ἀληθῶς ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐλπίζων ἐπί Κύριον!».

Ἡ σημερινή ἑορτή, ἀδελφοί μου, ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου εἶναι γιορτή ἐλπίδος.

Εἶναι γιορτή, ποὺ μᾶς ὑπόσχεται τὴν ἄρση κάθε φόβου, κάθε ἀπελπισίας.

Ἄς πιστεύσουμε σὲ Ἐκεῖνον, ποὺ φέρει τὴν ἀληθινή ἐλπίδα καὶ ἄς λησμονήσουμε τὶς μάταιες ἐλπίδες τοῦ κόσμου, ποὺ ἔρχονται καὶ παρέρχονται γιὰ νὰ ἀγκιστρωθοῦμε σὲ ἐκείνην τὴν ἀσφαλή καὶ βεβαία ἐλπίδα, τὸν Ἀναστημένο καὶ Ἀναληφθέντα εἰς Οὐρανούς Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, ὄχι μόνο μὲ τὰ λόγια μας, ἀλλά καὶ μὲ τὴν δύναμη τῶν ἔργων μας. Ἀμήν.

του Αρχιμανδρίτη Ιωαννίκιου Γιαννόπουλου, Ιεροκήρυκος της Ι.Μ. Ιλίου, Αχαρνών & Πετρουπόλεως

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ