Μέ δοξολογική διάθεση τοῦ Ὀνόματος τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, μέ πνευματική χαρά, μέ ἀναστάσιμη ἐλπίδα καί συγκίνηση σᾶς ὑποδεχόμεθα σέ τοῦτο τό ἱστορικό ἱερό Προσκύνημα, κατ΄ αὐτή τήν ἡμέρα τοῦ Κυρίου ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀξίωσε νά ὑποδεχθοῦμε τό ἱερό λείψανο τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας ἀπό τήν ἱστορική πόλη τῆς Βενετίας, τό ἄλλοτε «Μικρό Βυζάντιο», πού μεταφέρθηκε ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη στή Βενετία, τό ἔτος 1003, ὡς δῶρο τοῦ αὐτοκράτορος Βασιλείου τοῦ Β΄ καί τό ὁποῖο παραλάβαμε σήμερα τό πρωῒ ἀπό τήν βασιλική τοῦ περικαλλοῦς Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μάρκου στή Βενετία.
Ἀλήθεια, ὑπάρχουν ροπές πού νομίζουν πώς ἡ παράδοση μᾶς στρέφει σέ ἔργα παρωχημένα καί ἀνθρώπους ξεπερασμένους. Πώς εἶναι κάτι τελειωμένο καί ἄχρηστο γιά τίς σημερινές μας ἀνάγκες. Πώς δέν μπορεῖ νά βοηθήσει σέ τίποτε τόν σημερινό ἄνθρωπο, πού γνώρισε καί γνωρίζει φρικτούς πολέμους. Αὐτόν τόν ἄνθρωπο πού ἀμφιταλαντεύεται ἀνάμεσα στήν κατάσταση τοῦ θηρίου καί τήν κατάσταση τοῦ ἀνδροειδοῦς.
Ἡ παράδοση εἶναι, λοιπόν, ἕνα περιττό βάρος πού πρέπει νά ἐξοβελιστεῖ. Παλιές διδασκαλίες γιά ἄλλες ἐποχές. Μοῦ φαίνεται πώς αὐτές οἱ ροπές ἐκπορεύονται ἀπό τή σύγχρονη ἀπελπισία γιά τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι τά συμπτώματα ἑνός πανικοῦ πού στό ὄνομα τοῦ ἀνθρώπου τείνουν νά κατακερματίσουν τήν ψυχή του καί νά ἀναιρέσουν τήν ἀξία του, ὅπως τήν ἐλευθερία καί τήν ἀξιοπρέπειά του.
Ὅμως τί ἀπομένει ἄν βγάλουμε ἀπό τή μέση τόν ἄνθρωπο; Ἄν ἀπαρνηθοῦμε τήν εὐχαριστιακή μνήμη τῆς Ἐκκλησίας και τῆς ἱστορίας; Θά τό παραδεχθοῦμε τάχα νά γίνουμε ἀπόκληροι τῆς κληρονομιᾶς μας καί ἄποικοι τοῦ κόσμου, ἀντί γιά πολίτες του; Δέν γυρεύουμε μήτε τό σταμάτημα, μήτε τήν ὀπισθοδρόμηση. Γυρεύουμε τήν καρδιά, τό νοῦ, τήν εὐαισθησία, τή λεπτότητα καί τό κουράγιο τῶν ἀνθρώπων νά προχωροῦν ἐμπρός καί νά ἀγωνίζονται. Νά ἐλπίζουν καί νά προσδοκοῦν. Αὐτό τό κουράγιο, αὐτή τήν πνευματική ἀνδρεία, αὐτή τήν πασχάλια χαρά, αὐτή τήν ἐλπίδα καί τήν προσδοκία μᾶς χαρίζει ἀπόψε τό θαῦμα τῆς ἐπισκέψεως τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τῆς Ἁγίας Βαρβάρας.
Άλλά γιά τό θαῦμα αὐτό θά ὁμιλήσετε Ἐσεῖς, Μακαριώτατε, στίς καρδιές τῶν συγκυρηναίων στή θυσιαστική Σας πορεία Ἁγίων Ἀρχιερέων, τῶν Ἀρχόντων καί τοῦ Λαοῦ μας. Ἐμεῖς ταπεινά παρακαλοῦμε, Μακαριώτατε, νά μᾶς ἐπιτρέψετε νά εὐχαριστήσουμε ἀπό τήν καρδιά μας ἐνώπιον συμπάσης τῆς Ἐκκλησίας τούς ἀνθρώπους πού ὄχι μόνο βοήθησαν νά ζήσουμε αὐτό τό θαῦμα, ἀλλά γιατί μᾶς ἔκαναν νά αἰσθανθοῦμε ἀξιοπρεπεῖς στήν ὑποβολή τῶν αἰτημάτων μας.
Αὐτό τό θαῦμα τό ζοῦμε χάρη στόν Ἐκλαμπρότατο Πατριάρχη τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Βενετίας κ. Francisco Moraglia, πού ἔδωσε μέ ἀφοπλιστική ἀγάπη τήν κανονική ἄδεια καί συγκατάθεσή του γιά τήν μετακομιδή τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, ὡς καί τούς τιμίους ἐκπροσώπους αὐτοῦ προς τους ὁποίους ἀπευθύνουμε ὁλοκάρδια εὐχαριστία.
Ὀφειλετικές εὐχαριστίες πρός:
- τόν Ἐξοχώτατο ἐκπρόσωπο τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, τούς κυρίους Ὑπουργούς καί τούς Ἄρχοντες τοῦ Λαοῦ μας,
- τούς Σεβ. Ἁγίους Ἀρχιερεῖς, Μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς καί τούς Θεοφιλεστάτους Ἐπισκόπους, τῶν ὁποίων ἡ ἀγάπη, ἡ προσευχή καί παρουσία μᾶς στηρίζει, τούς Σεβ. Ἀρχιερεῖς Νικαίας κ. Ἀλέξιο, Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαο, Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ, ὡς καί τόν Θεοφ. Ἐπίσκοπο Μεθώνης κ. Κλήμεντα, Ἀρχιγραμματέα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, πού ἐκύκλωσαν λειτουργικά καί ἐστήριξαν τά τῆς ὑποδοχῆς τοῦ ἱεροῦ λειψάνου ὡς ἄγγελοι ἐξ οὐρανοῦ,
- τούς Ἐξοχώτατους Πρέσβεις τῶν φίλων χωρῶν τῆς Γεωργίας και τοῦ Λιβάνου, οἱ ὁποῖοι διά τῆς τιμητικῆς παρουσίας τους ἐνισχύουν τήν διορθόδοξη συνεργασία τῶν λαῶν μας,
- τόν Ἐνδοξώτατο Ἀρχηγό τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Ἐθνικῆς Ἀμύνης Στρατηγό κ. Μιχαήλ Κωσταρᾶκο, ὁ ὁποῖος μέ φλογερό ζῆλο διέθεσε τά τιμητικά ἀγήματα καί τίς Φιλαρμονικές τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ εἰς τιμήν καί μνήμην τῆς Προστάτιδος τοῦ Πυροβολικοῦ Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας,
- τά Μέλη τοῦ Κεντρικοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, πού μοχθοῦν γιά τόν Ὀργανισμό καί ἀγκάλιασαν μέ τήν ψυχή τους τό ἱερό αὐτό γεγονός: τούς Σεβ. Ἀρχιερεῖς Περιστερίου κ. Χρυσόστομο, Καρπενησίου κ. Νικόλαο, Λήμνου καί Ἁγίου Εὐστρατίου κ. Ἱερόθεο, Ξάνθης καί Περιθεωρίου κ. Παντελεήμονα, τούς Ἐλλογιμώτατους Καθηγητές κ. Βλάσιο Φειδᾶ, κ. Γεώργιο Φίλια καί κ. Σπυρίδωνα Κοντογιάννη.
- Μνημονεύουμε εὐχαριστιακά: τόν Ἐντιμότατο κ. Tawfic Khouri, Ὀρθόδοξο ἐπιχειρηματία ἀπό τήν φίλη Χώρα τοῦ Λιβάνου, τοῦ ὁποίου ἡ εὐσεβής καί ταπεινή σέ φρόνημα οἰκογένεια, στή μνήμη τῶν γονέων της, ἀνέλαβε τά τῆς ἀσφαλοῦς μετακομιδῆς καί ἐπιστροφῆς τοῦ ἱεροῦ σκηνώματος ἀπό καί πρός τήν Βενετία διά τῆς διαθέσεως ἰδιωτικοῦ ἀεροσκάφους,
- τόν Ἐντιμότατο Δήμαρχο τῆς Ἁγίας Βαρβάρας και φίλο κ. Γεώργιο Καπλάνη, γιά τήν ἄριστη συνεργασία,
- τόν Ἐντιμότατο Πρόεδρο τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Ἀθηνῶν κ. Γεώργιο Πατούλη,
- τόν ραδιοτηλεοπτικό Σταθμό «Σκάϊ»,
- τόν Ἀξιότιμο κ. Ἀλέξανδρο Κατσιάρα, Διευθυντή τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
- τά μέλη τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τοῦ Κέντρου Στήριξης τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καί τό Ἰνστιτοῦτο Παστέρ, γιά τή βαθειά κοινωνική τους εὐαισθησία, ἀφοῦ σέ συνεργασία θά συγκεντρώνουμε γιά 14 ἡμέρες ἐδῶ στό Προσκύνημα φάρμακα γιά τά Κοινωνικά Ἰατρεῖα καί θά ἐνημερώνουμε γιά θέματα οἰκογένειας καί πρόληψης τῶν λοιμωδῶν νοσημάτων,
- τήν Ἑλληνική Ἀστυνομία, πού ἀνέλαβε μέ ἱεραποστολική διάθεση τό δύσκολο ἔργο τῆς εὐταξίας καί τῆς φυλάξεως τοῦ ἱεροῦ λειψάνου νυχθημερόν,
- τούς Ἀξιότιμους Προέδρους τῶν Ἑταιρειῶν «Ἀττικό Μετρό», «Σταθερές Συγκοινωνίες» καί «Avax», γιά τήν πολύτιμη βοήθειά τους καί τή χορηγία ἐπικοινωνίας,
- τούς Γραμματεῖς καί Συνεργάτες τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, γιά τήν ἀδελφική συμμετοχή καί στήριξή τους στό λειτουργικό πρόγραμμα,
- τον Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Συμεών Βολιώτη, Πρωτοσύγκελλο τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καί τούς καλούς συνεργάτες του,
- τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες τῶν Γυναικείων Ἱερῶν Μονῶν Νταού Πεντέλης καί Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Ἡλιουπόλεως, πού θά ψάλλουν στίς Ἀγρυπνίες.
- Ἀδελφικές εὐχαριστίες ἐν ἀγάπῃ και τιμῇ πρός τούς συνεργάτες μας, ὅλους τούς ἐργαζόμενους στήν Ἀποστολική Διακονία καί στό Ἱερό Προσκύνημα, κληρικούς καί λαϊκούς, πού ἐστήριξαν μέ ἱερό ζῆλο καί φιλοτιμία τό εὐλογημένο αὐτό γεγονός καί ἐργάζονται πάντοτε ἐν ὑπακοῇ πρός τήν Ἐκκλησία.
Μακαριώτατε, Ὁ τελευταῖος λόγος ἀπευθύνεται πρός τό σεπτό πρόσωπό Σας. Διότι ἐσεῖς εἶσθε «ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος». Διότι μᾶς δώσατε εὐλογία νά ζήσουμε αὐτό τό θαῦμα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, τῆς προσδοκίας τοῦ Κυρίου. Σήμερα, πού προεξάρχετε στή λειτουργική αὐτή σύναξη, ἔρχεται στό νοῦ μου κάτι ἀπό τήν ἀρχαία μας ἱστορία. Ὅταν ὁ Ἀριστοτέλης ρώτησε τόν Μέγα Ἀλέξανδρο: «τό μάλαμα καί τόν πλοῦτο ὁποῦ ἐπῆρε ἀπό ὅλο τόν κόσμο, ποῦ τόν ἔχει;», ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε: «οἱ ἀγαπημένοι μου σύντροφοι καί ὁ λαός. Αὐτοί μοῦ ἔδωσαν τό πολυτιμότερο πού ἔχω». Καί αὐτό τόν λαό, τόν Ἑλληνικό λαό, δείχνετε καί σήμερα πόσο τόν ἀγαπᾶτε. Γι’ αὐτό ἀπό καρδίας Σᾶς εὐχαριστῶ και ταπεινά προσεύχομαι στόν Ἅγιο Θεό νά Σᾶς ἔχει καλά!