Ένα απόγευμα στον Περισσό, έξω από ένα σούπερ μάρκετ, καθότανε μια υπέργηρη γιαγιά με μαντήλι και χωρίς δόντια πάνω σ’ ένα ανάποδο καφάσι. Βλέπει τον παπά, σηκώνεται και πάει να φιλήσει το χέρι.
“Καθίστε” της λέω “δεν είν’ ανάγκη”. “Έτσι μάθαμε παπά μου” μου απαντάει. Όπως και να ‘χει, μπαίνω στο σούπερ μάρκετ, ψωνίζω κι απ’ όπου μπήκα, πάω να βγω. Η γιαγιά συνέχισε να κάθεται στο καφάσι και υπέθεσα ότι ζητιανεύει. Πάω προς τα ‘κει, βγάζω κάτι από το πορτοφόλι με στόχο να της το δώσω.
“Κράτα παπά μου τα λεφτά κόσμος πεινάει πολύς πάνω από ‘μενα” μου λέει και προσθέτει “δεν είμαι εδώ για να κάνω τη ζητιάνα. Δεν ζητιανεύω. Κάθομαι ‘δω για να θυμίζω σε όποιον αντέχει να τ’ ακούει ότι ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ. Αυτό κάνε κι εσύ. Δώμου την ευχή σου κι έχε κι εσύ τη δική μου”.
Σάστισα κι εγώ. “Καλό βράδυ” της απάντησα. Έπειτα, θυμήθηκα την ιστορία από το γεροντικό που ρώτησαν έναν γέροντα τι κάνει για χρόνια ζώντας μες τη μέση του πουθενά κι εκείνος απάντησε “φυλάω τον τόπο”. Στο πεζοδρόμιο κανείς μπορεί να βρει διαμάντια..