Ο Χριστός δεν υποσχέθηκε ζωή με ανέσεις και χαρές. Εγγυήθηκε όμως την μετά θάνατον ζωή. Έκανε λόγο για Σταυρό, για την άρση του με υπομονή, για να βρούμε την δικαίωση και τα επιβεβαίωσε όλα με την Έγερσή Του. Ο Χριστός διάλεξε τον σταυρό Του, βρέθηκαν οι σταυρωτές Του και ο τόπος , ο Γολγοθάς. Αμέτρητα παιδιά Του δεν τον επεδίωξαν, αλλά τους δόθηκε. Είναι οι σταυροφόροι της διπλανής πόρτας και ενός γειτονικού «Γολγοθά»
Ο πόλεμος είναι σταυρός που ποτίζεται με αίμα αθώων και δυστυχώς είναι θέμα στις ειδήσεις πολύ συχνά. Όταν βλέπουμε τα θύματα να είναι αθώα γυναικόπαιδα, τότε βρίσκουμε ακόμα έναν λόγο να τον χαρακτηρίζουμε άδικο. Γεννάται στην συνέχεια άλλος ένας σταυρός, των προσφύγων και στήνεται σε νέα ξένα και άγνωστα μέρη, σε καταυλισμούς που η ανθρωπότητα στοιβάζει ψυχές και συμφέροντα. Χαίρονται οι ισχυροί για τα δήθεν κατορθώματά τους, ενώ είναι στην ουσία είναι για αισχύνη τους.
Δυσβάστακτος είναι ο σταυρός της συκοφαντίας ή της αδικίας, που σήκωσε πρώτος ο Κύριος και έχει μιμητές πάμπολλους. Είναι εκείνοι που φεύγουν μ’ ένα σταυρό στην πλάτη από μια αίθουσα δικαστηρίου μετά από μια άδικη δίκη, ή του κρατούν το χέρι προκειμένου ν’ αποδείξουν ότι δεν έχουμε καμία ευθύνη ή συμμετοχή σε πράξεις και επιλογές κακόβουλων ανθρώπων.
Πρόσφατα είδαμε (ιδιαίτερα στον τόπο μας) άλλο ένα σταυρό, αυτό της φτώχειας και της ανεργίας. Οικογένειες ολόκληρες γίνονται σταυροφόροι, ως θύματα της οικονομικής κρίσης. Είναι χιλιάδες αυτοί που δεν ξέρουν τι θα φέρει το αύριο στον εργασιακό τους χώρο. Η νεολαία είναι εκείνη που μεταξύ πτυχίου και ζωής βρίσκει έναν σταυρό και ο μόνος δρόμος να τον άρει αίσια φαντάζει η ξενιτειά. Εκεί πριν δεκαετίες δίναμε χέρια στα εργοστάσια, τώρα πια χαρίζουμε την ικμάδα του τόπου μας, τα μυαλά των επιστημόνων και όχι μόνο.
Άλλος ένας σταυρός είναι και όταν χάνουμε, έστω πρόσκαιρα, μέχρι κοινής Ανάστασης, προσφιλή και οικεία μας πρόσωπα. Εκεί συναντιέται το δάκρυ του Κυρίου ενώπιον του λαζάρειου μνήματος με τον λυγμό της πενθούσης ψυχής μας και εκείνη ανάλογα με την διάθεση αναπαύεται ή χάνεται, αναλογίζεται ή κλυδωνίζεται.
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, όταν σταυρώνονται παιδιά Του. Για τον λόγο αυτό, η λιτανεία αύριο μέσα στον Ναό του Τιμίου Σταυρού και η προσκύνησή του δεν είναι τελετουργία απλή και τυπική. Είναι υπενθύμιση, σε καιρούς αφιλίας και αλλοτρίωσης, ότι υπάρχει τρόπος να αναμετρηθούμε και δρόμος να πορευτούμε. Έχουμε αθλοθέτη στον αγώνα μας με προσωπική εμπειρία, του Ιησού. Υπάρχουν ο Σταυρός Του και οι σταυροί μας. Από την παραίτηση καλύτερη είναι η σύγκριση και η σιγουριά ότι θα τα καταφέρουμε.