Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024 | 16:20

Οι “συνεργάτες” του Θεού

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου
Μιλτιάδης Κωνσταντίνου
Ο καθηγητής Μιλτιάδης Κωνσταντίνου είναι, Άρχων Διδάσκαλος του Ευαγγελίου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Έχει διατελέσει Κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1952. Διδάσκει Παλαιά Διαθήκη και Βιβλική Εβραϊκή Γλώσσα.

Του ιδίου συγγραφέα:

Το χρονικό διάστημα από τα τέλη Σεπτεμβρίου ως την αρχή του Τριωδίου ονομάζεται στη λειτουργική γλώσσα της Ανατολικής Εκκλησίας “Περίοδος του Λουκά”, καθώς κάθε Κυριακή διαβάζεται κατά τη θεία λειτουργία κάποια περικοπή από το Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον. Το ανάγνωσμα της “Α΄ Κυριακής του Λουκά” είναι η περικοπή Λου ε΄ 1-11 , που αναφέρεται στην κλήση από τον Ιησού των πρώτων μαθητών του.

Σύμφωνα με το κείμενο, ο Ιησούς, μετά το πρώτο του κήρυγμα στο χωριό του, στη Ναζαρέτ, περιερχόταν τις πόλεις και τα χωριά της Γαλιλαίας, ακολουθούμενος από πλήθος κόσμου που λαχταρούσε να ακούσει τα λόγια του. Φτάνοντας στη λίμνη Γεννησαρέτ είδε δυο πλοιάρια αραγμένα στην ακτή και τους ψαράδες τους να τακτοποιούν τα δίχτυα, μετά από μια κοπιαστική αλλά άκαρπη από πλευράς ψαριάς νύχτα. Αφού χρησιμοποίησε το ένα από τα πλοία σαν άμβωνα για να μιλήσει στον κόσμο, πρότεινε στον ιδιοκτήτη του, τον Σίμωνα που λεγόταν και Πέτρος, να ανοιχτεί στα βαθιά και να ξαναρίξει τα δίχτυα για ψάρεμα. Ο Πέτρος ήταν έμπειρος επαγγελματίας ψαράς και ήξερε ότι μέρα μεσημέρι δεν πιάνονται ψάρια.

Εμπιστεύθηκε, όμως, τον Ιησού και το αποτέλεσμα ήταν να πιάσουν αμέτρητα ψάρια που γέμισαν και τα δύο πλοιάρια. Αυτό έκανε τον Πέτρο να τρομάξει, να συναισθανθεί ότι είναι αμαρτωλός και επομένως ανάξιος να φιλοξενεί έναν τόσο άγιο άνθρωπο στο πλοίο του. Ο Ιησούς όμως τον διαβεβαίωσε: «Μη φοβάσαι, από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους».

Ο Πέτρος και οι άλλοι που ήταν μαζί του, ο αδελφός του Ανδρέας και τα αδέλφια Ιάκωβος και Ιωάννης, δεν χρειάζονταν άλλη παρότρυνση. Παράτησαν τα πάντα και έγιναν οι πρώτοι μαθητές του Ιησού.

Προκαλεί αναμφίβολα πολλά ερωτηματικά στον σύγχρονο αναγνώστη της περικοπής ο τρόπος με τον οποίο ο Ιησούς επιλέγει τους μελλοντικούς συνεργάτες του. Φαίνεται πραγματικά ακατανόητο το γιατί, αντί να στηριχτεί σε ανθρώπους που διαθέτουν οικονομική, πολιτική και πνευματική δύναμη προκειμένου να εκμεταλλευτεί τις ικανότητές τους για να αλλάξει τον κόσμο, αυτός επιλέγει τους φαινομενικά πιο ακατάλληλους για το σχέδιό του, τους φτωχούς, ασήμαντους και αγράμματους ψαράδες της Γαλιλαίας.

Για να γίνει κατανοητός ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί ο Ιησούς χρειάζεται μια πιο προσεκτική ματιά σε αυτό που στη θεολογική γλώσσα αποκαλείται “Ιστορία της Θείας Οικονομίας” και δεν είναι άλλο από το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της ιστορίας, όπως περιγράφεται στη Βίβλο, είναι η εναλλαγή περιόδων κρίσεων και περιόδων δυναμικής πορείας προς την πραγμάτωση των στόχων του σχεδίου της θείας οικονομίας.

Ο Αβραάμ είναι γέρος και άτεκνος, ο Ισαάκ οδηγείται στο θυσιαστήριο, ο Ιακώβ αναγκάζεται σε φυγή στη Μεσοποταμία, ο Ιωσήφ καταλήγει στις φυλακές της Αιγύπτου, ο Μωυσής ρίχνεται στον Νείλο και αργότερα αυτοεξορίζεται στην Μαδιάμ, οι Ισραηλίτες στην έρημο αντιμετωπίζουν πλήθος κινδύνων από πείνα, δίψα, ληστρικές επιδρομές και εσωτερικές επαναστάσεις· οχυρωμένες πόλεις εμφανίζονται σαν ανυπέρβλητα εμπόδια για την κατάκτηση της Χαναάν, η εχθρότητα των γειτονικών φυλών κατά την περίοδο των κριτών απειλεί με αφανισμό τον λαό του Θεού, ο Σαούλ, παρά τη γενναιότητά του, κρίνεται από τον Θεό ακατάλληλος για την εκπλήρωση των στόχων της εκλογής του, ο Δαβίδ αντιμετωπίζει αλλεπάλληλες αρνητικές καταστάσεις εξαιτίας των αμαρτιών του, το βασίλειο που ίδρυσε διασπάται, και η διαφθορά της βασιλικής και θρησκευτικής εξουσίας στους επόμενους αιώνες θα φέρουν ως αποτέλεσμα την καταστροφή των βασιλείων, την εξορία του λαού και τη διασπορά του σε ολόκληρη τη γη.

Όλες αυτές οι αρνητικές καταστάσεις φαίνονται ανυπέρβλητες και απειλούν με ματαίωση το σχέδιο της θείας οικονομίας, όμως ο Θεός επεμβαίνει πάντοτε την κατάλληλη στιγμή για να δώσει λύσεις στα αδιέξοδα, εκλέγοντας για τον σκοπό αυτόν τα κατάλληλα κάθε φορά πρόσωπα. Αυτό που καθιστά ένα πρόσωπο άξιο της θείας εκλογής δεν είναι κάποιες ιδιαίτερες σωματικές ή διανοητικές ικανότητές του αλλά η ετοιμότητά του για υπακοή στο θέλημα του Θεού. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα πρόσωπα που επιλέγονται από τον Θεό για την επίτευξη των στόχων του θεωρούνται από τους ανθρώπους εντελώς ακατάλληλα, αλλά όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο απόστολος Παύλος στην Α΄ Πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολή του (α΄ 27-28): «Αυτούς που ο κόσμος τούς θεωρεί αφελείς, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους σοφούς· κι αυτούς που ο κόσμος τούς θεωρεί ανίσχυρους, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους κατά κόσμον ισχυρούς· κι αυτούς που ο κόσμος τούς θεωρεί παρακατιανούς και περιφρονημένους, εκείνους διάλεξε ο Θεός, τα μηδενικά, για να καταργήσει όσους θαρρούν πως είναι κάτι».

Έτσι, ο καθοδηγητικός ρόλος του Θεού στην παγκόσμια ιστορία προβάλλει ακόμη εντυπωσιακότερα, καθώς ο αποφασιστικός παράγοντας που κινεί την Ιστορία είναι η χάρη και η δύναμη του Πνεύματός του και όχι οι όποιες ικανότητες των πρωταγωνιστών.

Όμως η ανάγνωση της περικοπής αυτής σε μια περίοδο που οι αγροτικές εργασίες του φθινοπώρου φτάνουν στο αποκορύφωμά τους περικλείει και ένα επίκαιρο μήνυμα. Πολλοί χριστιανοί σκέφτονται συχνά ότι αυτό που ο Ιησούς αποκαλούσε “Βασιλεία του Θεού” είναι κάτι που θα έρθει σε κάποιο απώτατο μέλλον, και επομένως τώρα είναι καιρός να ασχοληθεί ο καθένας με τις δουλειές του και αργότερα θα βρει τον χρόνο να φροντίσει και για τα πνευματικά θέματα. Ακόμα, πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν ότι τα πνευματικά θέματα έχουν να κάνουν με προσευχές, με νηστείες, και άλλα παρόμοια και καμιά σχέση δεν έχουν με την καθημερινότητα. Και όμως, ο Ιησούς, αφού τελείωσε το κήρυγμά του, ασχολήθηκε με την καθημερινότητα των ψαράδων και το πρόβλημά τους, και μέσα από αυτήν την καθημερινότητα τους βοήθησε να τον αναγνωρίσουν ως Κύριο και Θεό τους.

Από την παραπάνω ευαγγελική περικοπή, αλλά και από τη μελέτη ολόκληρης της ιστορίας των σχέσεων του Θεού με τον άνθρωπο, προκύπτει σαφώς ότι μοναδική προϋπόθεση για την πνευματική ζωή είναι η ετοιμότητα για υποταγή στο θέλημα του Θεού. Οι εκλεκτοί του Θεού δεν είναι αγγελικές υπάρξεις αλλά άνθρωποι με πάθη και αδυναμίες· η ταπεινή υποταγή τους όμως στο θείο θέλημα τους αξιώνει να γίνουν συνεργάτες του Θεού.

Κάθε φορά, λοιπόν, που η καθημερινότητα φαίνεται να γίνεται πιεστική και να οδηγεί τον χριστιανό σε αναστολή του αγώνα του για επικράτηση της Βασιλείας του Θεού, καλό είναι να αναλογίζεται τη διαβεβαίωση που μέσα από το αποστολικό ανάγνωσμα ίδιας Κυριακής (23 Σεπτεμβρίου 2018) δίνει ο απόστολος Παύλος στους παραλήπτες της επιστολής του (Γαλ ς΄ 1-2): «Εμείς, αδερφοί μου, είμαστε παιδιά της υποσχέσεως του Θεού, όπως ο Ισαάκ».

 

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ