Την Κυριακή του Παραλύτου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον όρθρο και προεξήρχε της Θ. Λειτουργίας στον Ι. Ν. Αγ. Κωνσταντίνου Κολωνού πλαισιωμένος από τους Ιερείς του Ναού.
Στο κήρυγμά του πήρε αφορμή από την καρτερία και υπομονή του παραλυτικού,που επί 38 ολόκληρα χρόνια περίμενε καρτερικά και υπομονετικά να θεραπευθεί απο τα νερά της κολυμβήθρας Βηθεσθά. Όμως η θεραπεία του ήλθε από τον Χριστό,που ίσως θέλησε μ’ αυτόν τον τρόπο να αμοίψει την υπομονή του.
Η υπομονή είναι μια αρετή,που όλο και περισσότερο σπανίζει σήμερα μέσα στην αγχώδη εποχή μας.
Σήμερα που όλοι τρέχουμε, όλοι βιαζόμαστε, όλοι αγωνιούμε. Γι’αυτό δεν είναι άσκοπο να πλησιάσουμε αυτήν την πολύ πρακτική και πολύ χρήσιμη αρετή ή μάλλον στάση ζωής. Γιατί υπομονή δεν απαιτείται μόνο μπροστά στους πόνους,τις δυσκολίες, τις θλίψεις,αλλά είναι μια γενική στάση ζωής.
Σ’ αυτην την χρονική και περατή ζωή μας παρουσιάζεται κάθε τόσο μια ένταση ανάμεσα σ’αυτό που υπάρχει και σ’αυτό που θα θέλαμε να υπάρχει. Ανάμεσα σ’ό,τι πραγματοποιήθηκε και σ’ό,τι απομένει να πραγματοποιηθεί. Ανάμεσα σ’αυτό που έχουμε και σ’ αυτό που θα θέλαμε να επιτύχουμε. Η υπομονή είναι εκείνη,που μετριάζει και κάνει υποφερτή την ένταση.
Η υπομονή έχει πολλές εκφάνσεις:
Υπομονή με ορισμένες καταστάσεις,γεγονότα,περιβάλλον,που είναι δεδομένα.Τα αντιμετωπίζουμε ρεαλιστικά και δυναμικά. Αυτό σημαίνει υπομονή. Ακόμα χρειαζόμαστε υπομονή με τον εαυτό μας.
Όταν π.χ. πρέπει να αποδεχθούμε ορισμένα στοιχεία του εαυτού μας, που δεν αλλάζουν. Η όταν βλέπουμε ότι η πνευματική μας πρόοδος γίνεται με πολύ αργό ρυθμό. Υπομονή με το μέλλον, που είναι αβέβαιο ή και απειλητικό κάποτε. Όμως η εμπιστοσύνη στον Θεό μας στηρίζει, γιατί γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να συμβεί αν ο Θεός δεν το επιτρέψει. Υπομονή με τους ανθρώπους, που έχουν, όπως και εμείς ελαττώματα, που πρέπει με υπομονή να αντιμετωπίζουμε. Υπομονή στις θλίψεις, στα προβλήματα,στις αντιξοότητες, στον πόνο, στην ασθένεια, στο θάνατο.
Όλα αυτά, συνήθως, σαν την σμίλη του καλλιτέχνη θέλουν από την άμορφη, πολλές φορές, μάζα του εσωτερικού μας κόσμου, να δημιουργήσουν ένα καλλιτέχνημα. Όταν, βέβαια, αντιμετωπιστούν με υπομονή και εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού. Τον πιστό τον εμπνέει η υπομονή των Αγίων και των Μαρτύρων.
Η υπομονή του Θεού με μας τους ανθρώπους. «Δι’υπομονής» λοιπόν «τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα» (Έβρ. ιβ, 1) μας προτρέπει και ο Απόστολος. Και ο αγώνας είναι πολύπλευρος και πολυμέτωπος.
Γι ‘ αυτό «υπομονής έχετε χρείαν» (Έβρ. Ι, 36) μας παραγγέλλει πάλι ο Απόστολος. Όμως «ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται». (Ματθ. ιδ, 13).
