Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, Χριστιανοί μου ευλογημένοι και παμφίλτατοι οι περί την Κορινθία,
«Που εστιν ο Τεχθείς Βασιλεύς;»
(Ματθ. β, 2).
«Διέλθωμεν δη εως Βηθλεέμ…»
(Λουκ. β, 15).
Αγωνιώδες ερώτημα των Μάγων. Με θερμό ενδιαφέρον ηρεύνων τον «κραταιόν Άνακτα», «που εστιν ο τεχθείς Βασιλεύς;». Ερώτημα σοβαρό για την προ Χριστού ανθρωπότητα. Ερώτημα πανανθρώπινο, αφού κάθε άνθρωπος ποθεί να εύρη τον Θεόν καθώς το πλάσμα αναζητά τον Πλάστη του.
Είναι όμως σήμερα επίκαιρο το ερώτημα αυτό; Που είναι ο Χριστός, που είναι ο Ενανθρωπήσας Θεός; Που θα εύρη ο σύγχρονος άνθρωπος τον Χριστόν;
Η απάντησις στο ερώτημα των Μάγων δίδεται από την απόφασι των Ποιμένων: «Διέλθωμεν δη έως Βηθλεέμ…». Οι «Μάγοι από ανατολών», οι σοφοί, οι μορφωμένοι, οι εγγράμματοι, οι άνθρωποι του πνεύματος, οι Επιστήμονες λαμβάνουν την απάντησι από τους Ποιμένες, τους αγραμμάτους, τους κατά κόσμον αμόρφωτους. Οι άνθρωποι των πόλεων, οι πολιτισμένοι από τους κατοίκους της υπαίθρου, τους απόκοσμους. «Οι τοις άστροις λατρεύοντες», οι ειδωλολάτρες, οι Εθνικοί από τους Ιουδαίους, τους γνωρίζοντες τον αληθινό Θεό!
Ας φέρωμε, λοιπόν, τα γεγονότα της Θείας Ενανθρωπήσεως κατά νουν για να λάβωμε και εμείς την απάντησι.
Πλησίον στο σπήλαιο, όπου εγεννήθη ο Χριστός, υπήρχε ο αγρός του Βοόζ, όπου ο Πατριάρχης Ιακώβ έστησε την σκηνή του για να κλαύση την σύζυγό του Ραχήλ˙ εκεί η Ρουθ μάζευε στάχυα για να παρασκευάση ψωμί και να θρέψη την πεθεράν της Νωεμέ˙ εκεί το παιδάριον Δαβίδ εφύλασσε τα ποίμνια του πατέρα του Ιεσσαί.
Εκεί ακριβώς οι Ποιμένες φυλάσσοντες τα ποίμνιά τους εν μέσω της νυκτός εξύπνησαν από τους Αγγελικούς ύμνους. Φως λάμπρο τους περιέλουσε, ενώ αυτοί κατελαμβάνοντο από ευσεβή φόβο, που τον ενίκησε η Αγγελική εμφάνισις με τους λόγους: «Μη φοβείσθε˙ ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ, ος εστι Χριστός ο Κύριος εν πόλει Δαβίδ» (Λουκ. β’, 10-11).
«…Και συνέβη, όταν οι άγγελοι έφυγαν απ’ αυτοὺς και επήγαν εις τον ουρανόν, τότε και οι άνθρωποι, δηλαδή οι ποιμένες, είπον μεταξύ των˙ ας περάσωμεν λοιπόν δια μέσου της πεδιάδος μέχρι της Βηθλεέμ και ας ίδωμεν αυτό, που μας είπεν ο άγγελος, ότι έγινε και το οποίον μας εγνωστοποίησεν ο Κύριος» (Λουκ. β’, 15).
Το μικρό παιδί το «εσπαργανωμένον», που ανέκειτο στα άχυρα της Φάτνης και εθερμαίνετο από την αναπνοή των ζώων, είναι ο Σωτήρ, ο επηγγελμένος από την αρχή της ανθρωπίνης υπάρξεως, ο προκατηγγελμένος από τους Προφήτες, ο προσδοκώμενος από ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Και το «παιδίον» τούτο έγινε ο πραγματικός Σωτήρας μας, δια της ενανθρωπήσεώς Του.
Ο Κύριος είναι ο Σωτήρας μας δια της διδασκαλίας Του.
Ο Κύριος είναι ο Σωτήρας μας δια του παραδείγματός Του.
Ο Κύριος είναι ο Σωτήρας μας δια του Πάθους Του και της Αναστάσεώς Του.
Και η απάντησις στο ερώτημα «Που εστιν ο τεχθείς Βασιλεύς;», που είναι ο Θεός; Είναι: ότι ο Θεός ευρίσκεται στην Βηθλεέμ! Εκεί «ανεύρον την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος…» (Λουκ. β’, 12) οι Ποιμένες, οι αγνοί άνθρωποι της υπαίθρου. Εκεί ανεύρον το Θείον Βρέφος και οι Μάγοι. Σοφοί αυτοί, ένδοξοι, άνθρωποι της Επιστήμης και των Γραμμάτων «πεσόντες προσεκύνησαν αυτώ» (Ματθ. β’ 11).
Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι τον Θεόν Τον ευρίσκομεν όταν έχουμε την αγνότητα των Ποιμένων και την ταπείνωσι των Μάγων. Που; Στην Βηθλεέμ! Όπου «Βηθλεέμ» ερμηνεύεται «Οίκος Άρτου», «έστι δε αύτη η Εκκλησία, εις την οποίαν ευρίσκεται ο νοητός άρτος Χριστός» επεξηγεί ο Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ο αγρός όπου η Ρουθ μάζευε στάχυα για να θρέψη με τον άρτο που θα παρασκεύαζε απ’ αυτά την πεθεράν της Νωεμέ.
Ο Θεός ευρίσκεται επί της Αγίας Τραπέζης, όπου «ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς» (Ιω. στ’, 51), όπως διεκήρυξε ο Ίδιος ο Ιησούς και όπως στην συνέχεια είπε: «Η σαρξ μου αληθώς εστι βρώσις, και το αίμά μου αληθώς εστι πόσις. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ» (Ιω. στ’, 55-56).
Πεινάς, άνθρωπε, την σωτηρία σου; Διψάς, άνθρωπε, την λύτρωσί σου από την αμαρτία και τα επίπονα της αμαρτίας; Έλα στην Εκκλησία, στην «Βηθλεέμ». Εδώ θα γνωρίσης τον Σωτήρα και Λυτρωτήν Ιησούν Χριστόν.
Γνώριζε, όμως, ότι άνθρωποι εγωϊστές, που ζητούν να κρίνουν και να ανακρίνουν τα πάντα και να πολυπραγμονούν, δεν μπορούν να δουν τον Θεόν. Άνθρωποι που δουλεύουν στα πάθη τους δεν δύνανται να δουν τον Άγιον Θεόν, αφού ο Ίδιος, ο Αιώνιος Λόγος του Παντοκράτορος Θεού, ο Κυρίαρχος και Κυβερνήτης του σύμπαντος, ταπεινούται και υποτάσσεται στην Αγία Παρθένο Μητέρα Του και στον Δίκαιο Ιωσήφ και με το παράδειγμά Του δίδει σε μας το παράδειγμα της ταπεινώσεως. Αλλά και ο Ίδιος, αφού έζησε αναμαρτήτως επί της γης, ώστε με παρρησία να λέγη «Τις με ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιω. η’, 46) από του λίκνου του, ακόμη, ανυψώνει την παρθενία και την αγνότητα. Έχει μητέρα ιδανικής αγνότητος, την Παρθένο Μαρία, η οποία είναι ο τύπος και η προστάτις των παρθένων. Έχει παράπλευρόν της τον τροφέα Του τον Ιωσήφ τύπο της σωφροσύνης, πιστό προστάτη της Παρθένου. Αυτός δε ο Ίδιος είναι η πηγή της αγιότητος.
Το Ίδιο Του το Σώμα θα δώση ως τροφή των αγνών, των σωφρόνων και των ταπεινών στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και ο Ίδιος θα δώση στους ανθρώπους την δύναμι να κατορθώσουν μέσα από την ανθρώπινη σάρκα την αγιότητα των Αγγέλων, όπως ακριβώς στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, Άγγελοι και άνθρωποι, Εθνικοί και Ιουδαίοι, Μάγοι με τα δώρα, πλούσιοι, γίνονται δεκτοί και Ποιμένες πτωχοί είναι ευπρόσδεκτοι, νέοι και γέροι, αφού καταργεί το χάσμα των ηλικιών και την απόστασι των γενεών. Όλους τους δέχεται το Νήπιον της Βηθλεέμ. Ήλθε στον κόσμο «ο των όλων κοσμήτωρ» και θα απλώση τα άχραντα χέρια Του επί του Σταυρού, «ίνα τα τέκνα του Θεού τα διεσκορπισμένα συναγάγη εις εν» (Ιω. ια’, 52) και όλοι εμείς να αποτελέσωμε την Αγίαν Του Εκκλησίαν, να γίνωμε πιστά τέκνα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και τότε θα χαρούμε χαράν μεγάλην «…. ότι ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ» (Λουκ. β, 11) εν Βηθλεέμ τη πόλει.
Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας. Αμήν.
Χρόνια Πολλά και σωτήρια!
Διάπυρος προς Χριστόν Γεννηθέντα ευχέτης Σας
μετά στοργής και αγάπης πολλής
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ
