Όταν κάθεται ο κουρνιαχτός από μια μεγάλη γιορτή και μια πελώρια χαρά, επιστρέφεις στο σπίτι σου έτοιμος να καταρρεύσεις. Τη στιγμή όμως εκείνη, που η βουή έχει δώσει τη θέση της στη σιωπή και το πολύχρωμο σκηνικό έχει αντικατασταθεί από το απλό περιβάλλον του δωματίου-κελιού σου, τότε η ψυχή ξεσπά και αρχίζει να ξετυλίγει δικές της εικόνες, χαράζοντας δίπλα στις ρυτίδες παλαιών στιγμών δικά της συναισθήματα.
Η εκλογή και χειροτονία του πρωτοσυγκέλλου της μητροπόλεώς μας, της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας, σε Μητροπολίτη Σταγών και Μετεώρων υπήρξε για μένα ένας τέτοιος σταθμός στη ζωή μου. Οι μέρες κύλησαν βασανιστικά μέχρι την Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017. Η αγωνία για τα τεκταινόμενα και το τελικό αποτέλεσμα με είχαν κάνει ένα κινούμενο ράκος, ενώ οι ώρες κυλούσαν τόσο μα τόσο αργά, επιτείνοντας την ταραχή και την προσμονή μου.
΄Ωσπου η Παρασκευή έφτασε και ο ιδρώτας της αγωνίας, ο οποίος από το πρωί με είχε κατακλύσει, έδωσε τη θέση του σε εκείνον τον γλυκό ιδρώτα των οφθαλμών, που αυτή τη φορά οφειλόταν στη χαρά μου για την εκλογή σου. Έτρεξα αμέσως να σε αγκαλιάσω και να σε φιλήσω, μα δεν μπόρεσα να ψελλίσω ούτε λέξη, αφού τα μάτια μου και η φωνή μου ακινητοποιήθηκαν στη θέα σου, συλλαβίζοντας εκείνα με τον μοναδικό τρόπο που διαθέτουν σε τέτοιες στιγμές τα όσα ήθελα να σου πω.
Η Κυρά μου η Υπαπαντή με αξίωσε να βρίσκομαι μέσα στην αίθουσα των συνεδριάσεων της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος εκείνες τις στιγμές και να τοποθετήσω στο βήμα των ομιλητών τον λόγο σου για το μικρό μήνυμα που θα έδινες. Έκανα στην άκρη και στάθηκα στο πλάι σου, ατενίζοντάς σε να αποδέχεσαι την εκλογή σου στην ιστορική μητρόπολη Σταγών και Μετεώρων, σκουπίζοντας διαρκώς τα μάτια μου, αφού κρυστάλλινοι πίνακες με εμπόδιζαν να σε θωρώ και να σε καμαρώνω. Όλα είχαν τελειώσει… και εσύ ήσουν τόσο, μα τόσο χαρούμενος που είχες βγει νικητής από τη δύσκολη αναμέτρησή σου.
Η χειροτονία σου μου φάνηκε σαν όνειρο, αλλά ήξερα ότι βίωνα μια λαμπρή πραγματικότητα. Τούτη τη στιγμή που έμεινα μόνος και αναπολώ τα όσα συνέβησαν, ικανοποιημένος πια από την τελική έκβαση της υποδείξεως σου εκ μέρους του μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, ως υποψηφίου για τη μητρόπολη Σταγών και Μετεώρων, πνίγομαι από συναισθήματα έντονα και σου γράφω αυτές τις ταπεινές γραμμές.
Θυμάμαι τον καιρό που μετατέθηκα στη Μητρόπολη Μεσσηνίας. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων, μακρυά από το σπίτι μου, τους φίλους μου και ταυτόχρονα πονεμένος, συναισθηματικά μετέωρος και μουδιασμένος. Οφείλω να καταθέσω δημοσίως ότι όλοι οι αδελφοί της μονής του Βουλκάνου μου συμπαρασταθήκατε και με περιβάλατε με στοργή και αγάπη. Η θαλπωρή όμως που προσέφερες εσύ είχε άλλη βαρύτητα, αφού ήσουν ο επικεφαλής του τοπικού κλήρου σε αναφορά προς τον μητροπολίτη μας κ. Χρυσόστομο, μεταβάλλοντας την παγωνιά μου σε οικογένεια.
Ανακαλώ στη μνήμη μου εκείνη την Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων του 2016, μνήμη του Αγίου Αλεξίου του Ανθρώπου του Θεού, στον μητροπολιτικό ναό της Υπαπαντής του Σωτήρος Χριστού Καλαμάτας. Και ιδιαιτέρως τη στιγμή κατά την οποία ο ιερατικώς προϊστάμενος του ναού Αρχιμ. Αλέξιος Σαραντόπουλος, ευχαριστώντας όσους προσήλθαν στη γιορτή του, είπε τα εξής: Ευχαριστώ τους πνευματικούς μου αδελφούς Αρχιμανδρίτες Θεόκλητο Λαμπρινάκο, πρωτοσύγκελλο της μητροπόλεως Μεσσηνίας, και Χριστοφόρο Νταμάτη για την παρουσία τους σήμερα εδώ, καθώς και τον ιεροκήρυκα της μητροπόλεώς μας Αρχιμ. Χερουβείμ Μουστάκα, ο οποίος αν και δεν ζήσαμε μαζί από τα νεανικά μας χρόνια στη μονή του Βουλκάνου, εντούτοις είναι σαν να ξεκινήσαμε μαζί. Τότε κατάλαβα ότι η ατμόσφαιρα που μου προσφέρατε βιωνόταν και από μέρους σας ως πραγματικότητα, κάνοντάς με αδελφό και συνοδοιπόρο σας.
Υπήρξες πάντοτε για όλον τον τοπικό κλήρο ένα στήριγμα και μια καταφυγή. Αυστηρός στα λάθη μας, αλλά όχι καταδικαστικός, πρόθυμος στις απορίες και τις ερωτήσεις μας, καταδεκτικός στην συμπόρευση, στον διάλογο και στην παρέα μας. Το γραφείο σου πάντοτε ανοικτό για όλους μας και η εύρυθμη λειτουργία της τοπικής Εκκλησίας το πρώτιστο καθήκον σου. Μα ποτέ δεν έπαψες να γίνεσαι μαζί μας αδελφός και φίλος. Ποτέ η θέση σου δεν έγινε εξουσία, αλλά πάντοτε ήταν ξεκάθαρη η ηγεσία σου.
Στη νέα σου πορεία οι ευχές μας και οι προσευχές μας θα σε συνοδεύουν πάντοτε, ενώ οι ικεσίες μας προς την Παναγία την Υπαπαντή για την προστασία, την υγεία και την αγλαόκαρπη διακονία του μητροπολίτου μας κ. Χρυσοστόμου θα εγκολπώσουν και την δική σου υπόσταση ως αδελφού ηγαπημένου και ιεράρχου εκ της σαρκός μας.
Ο τόπος που πορεύεσαι να ποιμάνεις είναι μια μικρογραφία του μεγαλείου της Δημιουργίας του Θεού. Βουνά ατέλειωτα και κατάμεστα από έλατα και οξιές, ποτάμια ορμητικά και κρυστάλλινα και ένας θεσσαλικός κάμπος εύφορος και αειφόρος. Μα και οι άνθρωποι είναι απλοί και ταπεινοί, θεοσεβείς και ελεήμονες, πονεμένοι από τις κακουχίες που έχει ζήσει ο τόπος, αλλά αγέρωχοι, εργατικοί και δίκαιοι. Η ιστορία τους ανέδειξε μαχητές και νικητές, ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, ενώ δεν δίστασαν ποτέ να αγωνιστούν για την ελευθερία, κυρίως του πνεύματός τους, την ισονομία και την κοινωνική ευημερία. Και όλα αυτά ξεκινούν και τελειώνουν στην πνευματικότητα και τη δύναμη των Ιερών Βράχων, που δεν έπαψαν ποτέ να μπολιάζουν με αξίες και δύναμη τον υποκείμενό τους λαό και τον κόσμο ολόκληρο.
Αδελφέ μου Θεόκλητε,
Ζητώ συγνώμη από την αρχιερατική σου υπόσταση για την επίκλησή σου εκ μέρους μου ως αδελφού, αλλά το μυαλό μου γυρίζει πίσω στις μέρες που ζήσαμε όλοι μαζί στη μητρόπολη Μεσσηνίας. Με αυτές τις λίγες σκέψεις σε αποχαιρετώ το τελευταίον ως αδελφό για να σε υποδεχθώ το πρώτον στη γη των προγόνων και των παππούδων μου ως Πνευματικό Πατέρα και Μητροπολίτη της Θεοσώστου Επαρχίας Σταγών και Μετεώρων. Και περαίνω τον λόγο μου με εκείνο που σου έλεγα και θα σου λέω πάντα: Σε αγαπώ πολύ και σε ευχαριστώ για όλα…!
Θεοκλήτου του Σεβασμιωτάτου και Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου της Αγιωτάτης Μητροπόλεως Σταγών και Μετεώρων Πολλά τα Έτη!!!
Αρχιμ. Χερουβείμ Μουστάκας
Ιεροκήρυκας Ι. Μ. Μεσσηνίας