Ο κόσμος τώρα και πάντοτε έχει τους ενδοιασμούς του, τις επιφυλάξεις του, τον προβληματισμό του κάθε φορά που γίνεται αναφορά σε ουσιαστικό έλεγχο τροφών, πράξεων, σκέψεων. Ο εκκλησιαστικός λόγος έρχεται να διδάξει την νηστεία, όχι γιατί θέλει να ταλαιπωρήσει, αλλά για να νουθετήσει και τελικά να σώσει. Ο Χριστός δε μας θέλει να πεινάμε ή να πονάμε, μας θέλει όμως κοντά Του να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο, παρά τις πτώσεις μας και τις παλινωδίες μας. Μέσα στην κραιπάλη και στην καλοπέραση που έχουμε οριοθετήσει την ζωή μας, νομίζουμε ότι δεν χωρά καμία άλλη επιλογή ή μορφή ζωής.
Η αληθινή ασκητική ζωή και πολιτεία του Οσίου Ιωάννη (που τον τιμάμε αύριο και στις 30 Μαρτίου) έγινε ο μαγνήτης ψυχών και έμπνευσης συγγραφής έργων σημαντικών υψηλής πνευματικότητας, μεταξύ αυτών και την “Κλίμακα”. Την πρόσφερε -ως άλλον έναν νέο «Δεκάλογο»- στο θεοβάδιστο Σινά, τόπο της άσκησής του για να είναι βοήθεια στα βήματα των χριστιανών και των μοναχών ειδικότερα. Κάθε σκαλοπάτι του από τα τριάντα είναι και ένα αγώνισμα της ψυχής και πετυχημένα δρασκελίσματά τους θα μας φέρουν πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Θεό και Πλάστη. Ο δαιμονιζόμενος νέος της αυριανής ευαγγελικής περικοπής σε ώρα κρίσης είχε ως διαφυγή το νερό ή την φωτιά, οι χριστιανοί σε ώρα πνευματικού αγώνα έχουν καταφυγή τον Κύριο που είναι το Φώς και προστρέχουν στην αστείρευτη πηγή της χάριτος Του.
Δεν μπορεί ο κόσμος με το φρόνημά του να κατανοήσει πως ο μοναχισμός δεν είναι είδος μαζοχισμού θρησκευτικού τύπου ή εξευτελισμού προσώπου, αλλά είναι αγώνας έμπονος ώστε να υποτάξει το θέλω του στο πρέπει, την επιθυμία του στη δεοντολογία, το εγώ του στο εμείς. Άρα, η άσκηση που θα διεξάγει και η κάθαρση που θα πετύχει δεν είναι μεν εύκολη, αλλά όχι και ουτοπίες. Αμέτρητα τα παραδείγματα ανδρών και γυναικών και απέταξαν το θέλημά τους και κέρδισαν την αγιότητα, η οποία δεν εξαγοράζεται αλλά κατακτιέται, δεν μετριέται αλλά καλλιεργείται, δεν αρπάζεται αλλά χαρίζεται.
Οι μοναχοί εγκρατεύονται για τα πάθη τους και αγωνίζονται για τα λάθη τους. Έχουν ως πρότυπο τον Κύριο που και νήστεψε και προσευχήθηκε και δίψασε και χάρηκε. Όσοι βιώνουν ορθά το μοναχικό ιδεώδες κάνουν την επανάσταση της πνευματικότητας έναντι της τεμπελιάς, της άσκησης εναντίον της ραστώνης και της υπακοής κατά της αυτονόμησης.
Μη ψάχνουμε την Εύα ή το φίδι για να μετατοπίσουμε την αιτία των σφαλμάτων μας και των επιλογών μας. Οι δικαιολογίες παύουν αν είμαστε όντως και δεν λεγόμαστε απλά, άνθρωποι και χριστιανοί. Η παραδοχή του σφάλματος θα φέρει την άφεση, θα απολαύσει την συγνώμη, θα κατακτήσει την αιωνιότητα. Έτσι θα υπάρξει και η οριστική και σωτήρια συμφιλίωση Θεού και ανθρώπου, τότε και θα βιώσουμε τον Παράδεισό μας.